Stay with me

23.0 - Kate

Het was de avond voor dat Dylan weg zou moeten. Een maand lang zou ik hem niet meer kunnen zien, niet meer kunnen vasthouden. Het zal echt verschrikkelijk worden. Mama was intussen hier aangekomen, het was een hel. Ze moest hard huilen toen ze ons zag en werd helemaal gek..

Er kwam een vrouw om de hoek, ze leek niet meer op mijn moeder. Mijn moeder was jonger toen ik vertrok, levendiger. Deze vrouw had wallen onder haar ogen, het leven was uit haar gezogen. Ze kwam op ons aflopen en trilde helemaal. 'Hey'! Zijn mijn vader iets te enthousiast. Het was geen moment om vrolijk te doen, dat voelde we allemaal. Waaorm deed papa dan zo, waarom deed hij alsof hij het allemaal ging goedmaken? Hij kan het niet meer goed maken, hij heeft alles verpest. Dit alles komt omdat hij weg is gegaan, omdat hij ons zo nodig moest verlaten. 'Hallo Kate'! Ze negeerde papa en stook haar trillende handen naar me uit. Dylan liet mijn hand los, die hij tot dan toe strak vast hield. Mijn moeder trok me in een stevige knuffel en ik voelde mijn nek nat worden. Huilde ze nou? Huilde mijn moeder nou! 'Mama' troostend wreef ik over haar rug heen. Dat was een verkeerde keus, ze begon nog harder te huilen. 'Kate ik heb je zo gemist'!! Even keek ik boos naar papa, zie je wel. Ze is gedwongen om hier heen te komen, ze doet dit niet vrijwillig. Ze doet niks vrijwillig. Haar kleren stonken naar de alcohol en ik vroeg me af hoelang ze deze kleren al aan had. Eerst kon ik dat voor haar regelen, kon ik haar verzorgen. Maar ook dat heeft papa van ons afgenomen, onze band. Natuurlijk is het niet goed als een kind moet zorgen voor de ouder, maar samen kwamen we er wel uit. Samen hadden we mama er weer bovenop gekregen. Bevend trok ze zich terug en keek ze naar Dylan.'En wie ben jij'? Dylan stak netjes zijn hand uit. 'Dylan mevrouw, aangenaam kennis te maken!' Het was goed bedoeld, maar slecht gevallen. 'Mijn kindje, ze word al zo groot!' Ze kwam naar me toegelopen. 'Waarom heb je niet verteld dat je een vriend hebt?' Ik wilde tegen haar in gaan, maar ze was me voor. 'Vertel je je moeder nou ookal niks meer? Denk je dat ik dat leuk vind? Denk je dat ik hier voor mijn plezier ben!' Ze begon steeds meer te schreeuwen en ik werd bang van haar. Ik keek opzij naar Dylan en zag dat hij ook geschrokken was. 'Mea' probeerde mijn vader. 'Nee!' Schreeuwde ze door hem heen. 'Ik ben een slechte moeder, ik weet het. Laat het de hele wereld maar weten. Ik ben een slechte moeder! Ik ben een slechte moeder!!' Ze draaide rondjes om het aan iedereen te vertellen. Het werkte, iedereen keek naar ons. 'Ik ben een alcoholist die niet voor haar kind kan zorgen!' Ik kreeg tranen in mijn ogen, iemand moest haar stoppen. Ze mocht niet zo over haar zelf praten! Ze was geweldig, het was niet haar fout! 'Mama' probeerde ik, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Iemand moest haar stoppen, ze maakte haar zelf helemaal kapot. 

'Kate, er is bezoek voor je'!! Ik keek nog een keer in de spiegel, ik zag er oké uit. Dylan zou mij op komen halen, om de laaste avond nog samen te kunnen zijn. Ik had een lila kleurig jurkje aan, dat tot mijn knieeën kwam. Het had kleine mouwtjes die sierlijk om mijn arm liepen. Tot mijn middel zat het jurkje strak om mijn lijf, daarna liep het uit. Ik was niet lelijk, het kon erger. Mooi was ik ook niet, dat zou ik over mezelf nooit zeggen. 'Kate'? Papa riep nog een keer ongeduldig. 'Jaahaa' riep ik terug. Hij moest niet zo'n haast hebben. 'Kate'? Ik draaide me met een ruk om, ik schrok. Mama kwam in haar pjamma mijn kamer binnen gesloft. Haar badjas hing slap om haar heen en haar ogen stonden verdrietig. 'Veel plezier vanavond' zei ze zacht. 'Dankjewel' zei ik, zodat ik zo snel mogelijk weg kon. Ik kon niet hier zijn, niet nu. Dadelijk ging ik huilen en was mijn hele avond weer verpest. 'Ik vertel morgen wel hoe het is geweest'! Ik probeerde het zo vrolijk mogelijk te zeggen, maar dat lukte niet. Snel probeerde ik langs haar heen te lopen, maar ze pakte mijn arm vast. 'Kate, het spijt me.' Ze kreeg tranen in haar ogen, waarom moest dit nu? 'Ik beloof je dat ik mijn best ga doen in de kliniek!' Ik knikte naar haar en beet op mijn lip. Ik moest weg, nu! Snel liep ik de trap af en probeerde ik mezelf te herpakken. Dit mocht niet mijn avond verpesten, mijn laatste avond met Dylan. In de deur opening stond Dylan op mij te wachten. Hij zag er adembenemend uit. De witte blouse die hij aan had zat strak om zijn lijf. Je kon goed zijn spieren zien, geweldig. Dylan strekte zijn hand naar me uit en ik zag dat hij een roos had. 'Voor mevrouw' zei hij deftig. Ik pakte de roos verlegen aan, 'bedankt!' 

We liepen door het park heen, we wilden alle twee nog niet naar huis. Net waren we wezen eten in een klein, maar gezellig restaurant. Het was geweldig geweest en super gezellig! Ik ga hem echt niet kunnen missen zo lang, dat wordt echt een hel. Ik mis hem al als ik hem een week niet zie, laat staan een maand. 'Niet aan denken' fluisterde hij alsof hij me gedachten kon lezen. Ik keek hem glimlachend aan. 'Hoe kan ik daar niet aan denken'? Vroeg ik mezelf hardop af. 'Je bent morgen weg, morgen zie ik je een maand niet meer. Ik wil het niet alleen, ik kan het niet alleen'.. Fluisterde ik zacht. 'Natuurlijk wel'! Het begon al een beetje te schemeren en je kon zien hoe de zon onderging. De zon had een geweldige kleur en er was bijna niemand in het park. 'Maar-' hij onderbrak me en ging stil staan. 'Je kunt dit' zei hij bemoedigend. 'Jij bent sterk, dat weet ik!' Ik ging voor hem staan. 'Maar ik wil het niet alleen doen' fluisterde ik. Hij stond zo dichtbij dat hard praten geen zin had, we hoorden elkaar toch wel. Ik kon zijn adem voelen op mijn gezicht en keek recht in zijn mooie ogen. 'Ik kon het gisteren al niet aan, ik kon toen al niet aan zien hoe mama vocht tegen zichzelf. Hoe ze moeite deed om niet gewoon alles op te geven. Jij hielp mij toen, als jij er niet geweest was dan-'.. Dylan drukte ineens zijn lippen op die van mij. Hij stapte nog dichter naar mij toe en drukte me tegen zich aan. Ik bevroor even, hij zoende mij!! Daarna voelde ik hoe onze lippen zich op hetzelfde ritme voort bewegen. Alles in mijn buik ontplofte, dit was het bekende vuurwerk moment! Zachtjes trok Dylan terug, maar ik kon zijn lippen nog op die van mij voelen. Ik voelde nog hoe ze naar aardbeien smaakte, het laatste wat we gegeten hadden: aardbeien ijs. 'Kate, wil je mijn vriendin zijn?' Ik keek hem ongelovig aan. Vroeg hij nou, vroeg hij me nou verkering!! Ik kon niet meer praten, niet meer bewegen. 'Natuurlijk wil ik dat!!' Ik vloog hem om zijn hals heen. 'Dat wil ik super graag!' Eindelijk had hij het mij gevraagd, eindelijk hadden we iets! 'When you've been fighting for it all your life. You've been struggling to make things right, that's how superhero learns to fly. Every day, every hour. Turn the pain into power'. Hij zong het zachtjes in mijn oor, niemand kon het horen. Er gleed een eenzame traan over mijn wang. Maar het was hard genoeg voor mij. Het was hard genoeg om dit lied nooit meer te vergeten, nooit meer. 

Mijn cadeautje voor jullie!! 

Fijne 5 December en geniet van alles wat jullie gaan doen!! Heb een gezellige avond! :D

xx