Stay with me

16.0 - Dylan

"Wanneer kom je weer terug"?

"Weet ik nog niet, wanneer ik weer terug moet zijn".

"Je hebt nog een maand te gaan bij ons, kan niet wachten om je weer te zien".

"Hmm" 

"Zeg dan iets, jullie engelse hebben ook geen fatsoen"! 

"Ik ook niet, ik kan niet wachten"

"Dat geloof ik maar al te graag, tot over een paar dagen! De vliegtickets zijn naar je opgestuurd"!!

De telefoon werd opgehangen en ik keek er met tranen in mijn ogen naar. Ik wil niet meer terug, ik wil nooit meer terug. Mag ik niet gewoon hier blijven? Nee, iedereen zal zich afvragen waarom. Natuurlijk, ik heb allemaal leuke mensen ontmoet daar, maar het was niet ech teen leuke tijd. Waarom moeten zij nou vliegtickets voor me kopen? Ik mocht van de organisatoren zolang thuisblijven als ik wilde. Kan ik niet gewoon zeggen dat ik niet meer terug wil? Dat ik hier bij mijn familie wil blijven? Ik ging recht op zitten in mijn bed en keek op de klok. Hoeveel had ik nou eigenlijk geslapen? Drie, vier uur? In het vliegtuig had ik ook niet veel geslapen, maar ik kon het gewoon niet. Bij het idee alleen al dat ik terug moest brak het zweet me uit. Nu kan mijn lichaam zich weer even herstellen, maar hoelang zou dat duren? Hoelang zou dit lichaam rust krijgen? Ik moest wel terug, ik kon niet anders. Ik moest zoveel dagen in Amerika zijn geweest anders kon ik mijn diploma voor mijn studie wel vergeten. Ik zuchtte even en liet mijn hoofd weer vallen op mijn kussen. 'URGH'! Schreeuwde ik van frustratie. Ook kon ik Kate maar niet uit mijn hoofd krijgen. Zou ik haar ooit nog zien? Zou ik haar ooit nog kunnen vertellen wat ik werkelijk voor haar voel? Het is raar, ik ken haar nog maar een paar uur, maar toch voelt het zo ongeloofelijk goed. Het voelt zo fijn om haar in mijn buurt te hebben. Zou ze een leuke bruiloft hebben gehad? Zou alles weer goed zijn tussen haar en haar vader? 'Dylan'! De deur werd open gezwaaid en Jolien kwam binnen. 'Hoe is het broertje'? Ik ging weer recht opzitten. Wat kon ik zeggen? 'Goed' mompelde ik. Ik wilde niemand lastigvallen met mijn problemen, niet nu. 'Mooizo' zei ze terwijl ze haar ogen neersloeg. Ik zag duidelijk dat het met haar niet ging. 'Hij is beter af zo' probeerde ik. 'Niet' zei ze. 'Nee, hij was nog te jong. Ik wilde nog dat hij mijn bruiloft zou zien, eventuele kinderen. Hij moest dat allemaal meemaken! Waarom stapte hij nu uit het leven, waarom stopte zijn hart er godverdomme mee'!! Ze ging zitten op mijn bed en legde haar hoofd in haar handen. Ze huilde, ze huilde hard. Er liepen ook een paar tranen over mijn wang, maar ik kon niet huilen. Ik moest sterk voor hun zijn. Ik moest mijn vaders rol overnemen. Ik mocht ze niet teleurstellen. 'Denk aan de leuke dingen' zei ik terwijl ik troostend een hand op haar rug leggen. 'Denk aan papa, dit had hij niet gewild. Hij had gewild dat we op de leuke dingen terug keken'! Ze lachtte door haar tranen heen. 'Hij was altijd erg grappig' zei ze. Ik lachtte met haar mee, ja dat was papa! 'Wat heb je gister eigenlijk gedaan'? vroeg ze ineens. 'Je was best wel lang weg' ik keek bedachtzaam de kamer rond, ik ging het haar niet vertellen. Ik kon haar niet vertellen dat ik verliefd was, op iemand die ik maar amper ken. 'Hmm.. kwam in de stad een oude vriend tegen, we waren even de kroeg in gegaan'. Zei ik zo nonchalant mogelijk. 'Oow, was het leuk'? Ik knikte 'ging wel' zei ik. 'Wat ga je vandaag doen? Ik ga zo naar een paar andere vrienden, of hebben jullie mij nodig? Ik ben vanavond sowieso weer thuis, dan eten we samen enzo'.. Ik was sinds ik thuis was meer weg dan hier, maar ik moest haar vinden, ik zal haar vinden!!!