Stay with me

17.0 - Kate

Ik liep gefrustreerd door mijn kamer heen, twee dagen verstreken en nog steeds geen Dylan. Hoe moet ik hem ooit nog terug vinden? Waarom wil ik hem nog terug vinden? Waar maak ik me druk om? Hij wil mij niet terug vinden, dat weet ik zeker. Hij wil mij niet nog een keer zien. Waarom zou hij anders zomaar weglopen? Hij had toch kunnen wachten? Hij had toch kunnen schreeuwen, huilen? Ik was de enige die hier iets om leek te geven. Het is hard maar, hij heeft nooit iets in mij gezien. Waarom dacht ik dat eigenlijk? Wat weet ik nou van hem? Ik was de hele tijd degene die praatte, ik was degene die zo nodig over mijn leven moest zeuren. Ik pakte de krant van de salontafel en gooide hem wild weg. 'Waarom ben ik zo'n egoïstische trut'!! Als ik er niet was geweest dan waren mijn ouders ook niet uit elkaar gegaan! De tranen liepen langs mijn wangen, ik huilde hard. Papa en zijn gloednieuwe vrouw waren vandaag naar de stad. Of ik mee wilde, vroegen ze. Waarom zou ik? Ik ga toch niet de hele tijd naar hun geklef liggen luisteren? Ik wil niks meer met hun te maken hebben. Papa heeft me ook verraadden, hard. Hij heeft mama gebeld, hij heeft gezegd dat ze hulp moet gaan zoeken. Hij heeft gezegd dat ik niet meer terug kan komen, voordat ze haar leven onder controle heeft!! Het is onverantwoordelijk om me terug te sturen en ik zal hier gaan studeren, dat zijn zijn woorden. Had hij wel even mogen overleggen! Ik hoor mama's stem in mijn hoofd. 'Alles pakt hij van me af' zou ze zeggen. 'Alles, nu ook mijn bloedeigen dochter, wat houd ik nog over'? Papa zegt dat als het moet hij een rechtszaak gaat beginnen. Een rechtszaak!! Is hij helemaal betoeterd!! Die arme vrouw heeft alles voor me gedaan wat ze kon, en dan doet hij zo. Hij weet niks van onze situatie af. Helaas ben ik nog geen 18, nog geen eigen keuze. Maar dat wordt ik snel, geen twijfel over mogelijk waar ik dan heen ga. 'Trinngggg' ik pakte mijn telefoon en keek op.

"Met Kate"

"Hey Kate, met mama!"

"Mama, heey hoe is het! Je moet niet denken dat ik het met papa eens ben, ik ben veel liever bij jou.."

"Nee schat, papa heeft gelijk. Ik moet eerst mijn eigen leven op orde krijgen. Ik heb me ingeschreven in een kliniek, het is beter zo. Blijf jij maar in Engeland, daar heb je meer toekomst als hier".

"...."

"Zeg alsjeblieft iets"!!

"Je geeft me zomaar op".

Met die zinnen hing ik op. Wat zou papa gezegd hebben! Wat zou hij haar wijs gemaakt hebben? Of waren ze dit al de hele tijd van plan!! Ik stond op, maar was vergeten dat ik de krant had neergegooid. Ik viel super hard met mijn zij tegen de tafel. Ik hapte even naar adem, het deed verschrikkelijke pijn. Wacht, als ik nou gewoon hier blijf liggen. Misschien bloed ik dan wel dood. Niemand wil mij toch. Eerst heeft papa ons verlaten, nu geeft mama mij weg. Heb ik geen eigen mening? Ik keek naar mijn zij, veel meer als een blauwe plek zal t niet worden. De tranen sprongen uit mijn ogen. Ik moet hier weg, ik ga hier weg! Niemand mag mij. Iedereen geeft het op. Papa, Mama, Dylan. Waarom zou ik hier blijven? Wat voor toekomst heb ik hier! Ik stond op en pakte mijn gitaar. Ik ga hier weg, wel nu.