Stay with me

27.0 - Dylan

Ik zat tot aan mijn knieën in het zand planten te plantten. 'Dylan ben je klaar!!' De schelle stem van Betsy schalde door de hele tuin heen. Ik was al een week bezig om hun tuin opnieuw aan te leggen. Ik leek wel een slaaf. Eigenlijk ben ik ook gek dat ik dit doe, dat ik me zo laat behandelen. Maar ik kan niet anders, ik heb geen keuze. Mama en Jolien denken dat ik het heel erg leuk hier heb. Ze hebben twee keer gebeld deze week, maar ze wilde me niet teveel lastig vallen. Ik weet echt niet waar ze dat idee vandaan hebben, hoezo zouden ze mij lastig vallen? Misschien heeft mama met Betsy of Gerard gepraat en hebben die gezegd dat mama teveel belde. Echt heel erg zielig, ik vind niet dat ze dat mogen doen. Nu belt dus alleen, elke dag. Tenminste, dat was de bedoeling. Gisteren heeft ze me niet gebeld en ik weet de rede daarvoor ook niet. Misschien is ze me wel vergeten, kan dat binnen een week? Een week.. Het lijkt wel een maand, een jaar! Ik mis iedereen echt heel erg, ik ben zo uitgeput. Mijn lijf kan niet meer, mijn lijf wil niet meer. Ben ik dan niet meer waard dan dit? Iedereen vergeet mij, niemand ziet hoe ik me echt voel. Ik had dit moeten tegengaan, maar ik heb hier zelf voor gezorgd. 'Door werken!' De stem van Gerard kwam dichterbij en snel ging ik weer aan de slag. Het zweet stond op mijn rug en mijn hoofd barstten bijna uit elkaar. 'Je bent nog lang niet klaar! Hoeveel planten heb je nu al geplant?' Ik keek hem bang aan. 'Nou! Kun je niet meer praten!' Ik keek hem met bange ogen aan. 'Ik heb deze hele rij al geplant,' zei ik zachtjes. 'Dan had ik het beter zelf kunnen doen!' Hij liep naar de plant toe die ik net had geplant en rukte deze uit de grond. Maar hij rukte niet alleen die plant uit de grond, hij rukte ook mijn hart eruit. Ik heb zoveel werk besteed hieraan en het is gewoon nooit goed!! 'Dan doe je het toch lekker zelf!' Ik gooide de schop de ik had naar hem toe. 'Ik doe nooit iets goed hier! Flikker op, ik ga hier weg. Nu! Ik wil dit niet meer en jij kunt mij niet dwingen. Jij bent niks van mij, jij hebt niks over mij te zeggen!' Ik wilde weg lopen maar zijn stem hield me tegen. 'Dylan,' zei hij ijzig kalm. 'Ik zou maar blijven staan als ik jou was!' Al mijn angst was weg, wat had ik nog te verliezen? 'Nee, ik hoef niks meer!' De ader boven zijn hoofd begon snel te kloppen. 'Ik zeg blijven staan! Ik moet nu op jou letten, ik besteed nu geld aan jou dus blijf je staan!' 'O,ja!' Kaatste ik terug. 'Ik krijg anders niks eten en moet alleen maar werken. Jullie maken geld met mij, jullie zijn gewoon fucking slecht voor me!' Hij kwam boos op me afgelopen. 'Waag het niet nog is iets te zeggen!' Het viel me mee dat hij mij niet meteen geslagen heeft. Hij had me ook meteen kunnen slaan en dan was ik nu al stil, of toch niet. Ik mag niet meer opgeven. Ik mag me niet meer zo laten behandelen! Ik ben een mens, ik heb gevoelens. 'Ik. Ben. Er. Klaar. Mee!! Hoor je, klaar!' Uitdagend liep ik op mij af. 'Sla me maar, meer mijn kan je me toch niet meer doen'! Dat had ik niet moeten zeggen. Dreigend kwam hij op me aflopen en duwde me in mijn net gezette struiken. 'Ga weg!' Schreeuwde ik. 'Laat me met rust!' 'Nee,' zei hij kalm. 'Ik ga je dit betaald zetten. Zo'n grote bek!' Hij schopte me in mijn buik en in een reflex stond ik op. Deze schop was niet zo hard als al die andere, maar het kwam vooral door de adrenaline. 'Kom dan!' Ik wilde hem terug slaan maar hij pakte mijn hand vast. 'Dacht je dat je mij kon slaan?' Hij duwde mij hard van zich af. 'Jij leert het ook nooit! Zo dom, mij kun je niet verslaan! Nooit!!' Hij kwam lachend op mij aflopen. Ik liep achteruit, misschien was ik nu toch bang. Het stoom kwam uit zijn oren en zijn hoofd bonkte. Dreigend hield hij de schep omhoog. Toen hij vlak voor me stond haalde hij ermee uit. 'Nee!' Gilde ik hard, in de hoop dat iemand mij kon horen. Maar niemand kon mij horen, ik was helemaal alleen met deze creep. 'Heeelp!!' Hij moest lachen en ik viel op de grond. Hij had mijn borst zo hard geraakt dat mijn adem schokte. 'Stop!' Huilde ik bang. Maar hij stopte niet, hij zou nooit stoppen voordat hij zijn zin had. 'Nee, zeg sorry!' Ik beet op mijn lip, nooit. Ik zal hem nooit zijn gelijk geven! 'Zeg het!!' Hij hief zijn schep recht omhoog en ik drukte mijn lippen recht op elkaar. Ineens drukte hij met een rot vaart de schep naar beneden. Ik gilde. Ik kon niet anders doen dan gillen. In mijn gedachte beschermde ik mijn hoofd met mijn handen, maar in het echt gebeurde er niks. Ik kon het niet, het ging allemaal veel te snel. 'Help,' fluisterde ik nog zwak.