Stay with me

Epiloog

Langzaam liep ik over de Londens begraafplaats met twee kinderen aan mijn arm. 'Mama, waar is het?' Ik sloeg een pad in en zag meteen het graf staan. Ik stopte voor het graf en legde er bloemen neer. 'Hier ligt oma toch?' Ik keek naar beneden, 'dat klopt inderdaad.' Ik deed moeite om niet te gaan huilen. Met mama heeft het nooit meer echt goed mogen gaan. Ze heeft elke keer de cursussen doorstaan, maar wanneer ze vrij kwam ging het weer slecht. Ze is in totaal denk ik wel drie keer opgenomen voordat haar nieren ermee stopte. Daarna ging ze snel achteruit, waarna ze uiteindelijk overleed. Het is al lang geleden, allemaal zo snel gegaan. Het was erg snel nadat.. Ik had toen niemand meer. Het voelde alsof iedereen van wie ik hield weg van me ging. Alsof ik niet goed genoeg was. Dat leidde tot een grote depressie en ik wilde met niemand praten. Ik sloot me op in mijn kamer en at bijna niks meer. Ik dacht dat er toch niemand meer over was om voor te leven, waarom zou ik dan moeite doen? Tot er op een dag iets geks gebeurde. Charlotte kwam door mijn kamer raam naar binnen om met me te praten. Natuurlijk wilde ik dat niet, als zij er niet was geweest was alles anders gelopen. Dan had ik zoveel minder verdriet gehad. Maar ze bleef het proberen, telkens weer. Tot dat ik op een moment knapte, ik kon het niet meer. Ik wilde het niet meer, ik wilde niet meer leven. Ook mij hebben ze toen opgenomen in een inrichting. Papa kon wegens zijn werk niet ieder weekend langs komen, wat me zwaar viel. Charlotte daar in tegen kwam elk weekend langs, ookal wilde ik niet met haar praten. Langzaam, met kleine stapjes, heeft de therapie me er weer boven op gesleurd. Daarbij ben ik in gaan zien dat Charlotte het deed uit liefde, niet uit verraad. Ze wilde mama niet vervangen, ze gaf gewoon om mij. Toen ik tegen haar begon te praatten voelde dat zo ongelofelijk fijn, ik wilde niet anders meer. Zij heeft mij geholpen er weer boven op te komen, ze is een soort tweede moeder geworden. Natuurlijk zal ik nooit vergeten wie mijn echte moeder is, maar iedereen heeft iemand nodig die om haar geeft. Voor mij was dat gelukkig Charlotte, zij heeft mij echt geholpen. Papa gaf ook wel om mij, maar op een andere manier. Hij werkte heel hard omdat hij een drukke baan had, maar zo kon hij mij het beste geven. Dat vond hij zelf en dat zie ik nu ook in. Vroeger dacht ik dat het gewoon een smoes was, maar hij heeft me vaak meegenomen op leuke uitjes. Zo ben ik de leuke dingen in het leven weer gaan zien. Toen Charlotte zwanger was van mijn half zusje vond ik dat dan ook geweldig. Dat was een beetje het keerpunt, ik wilde een goede grote zus zijn. 'Gaan we ook nog naar het andere graf toe mama? Ik heb een tekening gemaakt!' Het was moeilijk om te zien hoe mijn kinderen er zo luchtig over konden praatten. Maar ik kan ze niks kwalijk nemen, ze hebben deze prachtige mensen niet gekend. Ze hebben de mensen die mijn leven zoveel beter hebben gemaakt niet gekend. Dan vooral Dylan, wat had ik graag gewild dat Dylan hun vader was. Nu heb ik een hele leuke andere man, William. Hij is echt geweldig en heeft heel veel weg van Dylan. William is spontaan, lief, charmant en erg grappig. Toen ik hem over Dylan vertelde pakte hij het erg goed op. Hij weet dat ik nog van Dylan houd en daar nooit mee zal stoppen. Hij is al vaak bij het graf geweest en steunt mij heel erg. Het is een schat en ik had dit ook niet zonder hem gekund. Toch duurde het lang voordat ik een vriend had, ik durfde het niet meer. Ik durfde mijn hart niet meer aan iemand te geven. Tot dat ik William ontmoette, hij was voorzichtig en zag dat ik breekbaar was. We zijn eerst een tijd hele goede 'vrienden' geweest. Daarna gingen we samen date en kregen we verkering. Hij heeft me weer liefde laten voelen. Soms denk ik dat hij door Dylan is gestuurd. Dat Dylan nu op een wolkje zit te lachen wanneer ik weer iets stoms doe. Zijn scheve glimlach, die ik me nog zo goed kan herinneren. 'Mag ik de tekening neerleggen?' Ik keek Naomi aan. 'Natuurlijk mag dat!' We stonden voor het graf en Naomi legde haar tekening neer op het graf. Haar broertje volgde, maar legde zijn tekening onderste boven. 'Weet je waarom ik dat doe mama?' Ik keek hem aan. 'Nee, dat weet ik niet Dylan'. Toen we hoorde dat we een jongetje kregen kwam William met het idee om hem Dylan te noemen. Ik schrok ervan, maar was meteen enthousiast. Samen hebben we er goed over na gedacht, maar Dylan vonden we echt de beste naam. Ik ben super trots op Dylan, dat hij die naam mag dragen. We hebben namelijk Jolien en zijn moeder wel gebeld om toestemming. Nog steeds hebben we erg veel contact met elkaar. Ze zijn hun vader, man en zoon in een maand verloren. Het was niet normaal heftig voor hen. Soms, als ik het niet meer alleen kon zijn, ging ik naar ze toe. Dan ging ik samen met ze huilen, de enige mensen die Dylan ook echt kennen. Af en toe kwamen ze ook wel is bij mij op bezoek in de kliniek. Ze konden er met hun verstand niet bij: Dylan mishandeld. Hoe hadden ze het kunnen laten gebeuren! Hij wilde al niet naar Amerika, vertelde zijn moeder me. Ze had moeten zeggen dat hij thuis mocht blijven, maar ze had hem gepusht. Echt, ze had het er heel erg moeilijk mee. Maar we hielpen elkaar met het verdriet. We zeiden dat hij nooit had gewild dat we zo aan het huilen waren. We moesten door met ons leven, hoe moeilijk het ook was. De man die Dylan mishandeld heeft, is wel veroordeeld tot de gevangenis. Maar dat kan de pijn echt niet weg nemen en de haat ook niet. Ik blijf die man altijd haren, de rest van mijn leven. Hij heeft Dylan vermoord, mét opzet! Hoe kan hij dat doen, zo'n lieve jonge. Soms heb ik de neiging om die man ook gewoon te vermoorden. Wat houd me tegen? Maar ik kan niemand aan doen wat hij ons heeft aangedaan, dat is gewoon te erg! Dylan zou het ook niet willen, Dylan was daar te lief voor. Dylan was, ís perfect. 'Mama?' Ik schrok op uit mijn gedachten. 'Weet je nou waarom ik dat doe?' Ik keek Dylan aan. 'Nee schat, dat weet ik niet.' Zei ik met een triest glimlachje. 'Omdat als ik de tekening recht leg, Dylan hem niet kan zien. Als ik hem onderste boven leg kan hij vanuit zijn graf naar boven kijken en dan ziet hij al mijn mooie tekeningen!' Ik glimlachte en aaide hem over zijn hoofdje heen. 'Dat is heel erg lief van je Dylan. Hij zal ze vast prachtig vinden, dat weet ik zeker!'  Ik wist zeker dat Dylan nu ook lachte. Hij kijkt op mij toe, ik voel hem altijd om mij heen. Hij past op me, hij let op me. Ik sta er niet alleen voor me, Dylan is er altijd voor me. Het maakt niet uit waar hij is, hij zal me beschermen. 

Wat vinden jullie van het einde? Ik hoop dat jullie het leuk vinden!! Maaaar dit is niet het einde van mijn schrijven, want natuurlijk ga ik een nieuw boek beginnen!! Blijf dit boek in de gate houden voor meer informatie!! Binnenkort komt er ook nog een dankwoord, maar daar wil ik even voor gaan zitten haha daarom zit die er nu nog niet bij. 

xx