Stay with me

25.0 - Kate

'Je vindt die jonge erg leuk is het niet?' Ik liep voor mama met een grote doos vol met spullen. Ze zou vandaag naar haar kamer in de instelling gaan. Het was hard nodig, zelfs hier kon ze niet van de drank afblijven. Als papa er dan iets van zei, werd ze ongelofelijk boos. Alsof het papa's schuld is.. Oké, misschien is dat ook wel een beetje, maar ze hoeft niet zo te reageren. Papa had haar ook aan het lijntje kunnen houden, hij had ook niks kunnen zeggen. Het klinkt raar, maar ik heb het met papa te doen. Hij doet zo'n zijn best voor mij en hij krijgt er niks voor terug. Mama schreeuwt alleen maar en ik negeer hem. Ik kan niet praten tegen hem, het doet teveel pijn. Hoe graag ik ook wil, ik kan het niet. Toch denk ik dat dat niet helemaal aan papa ligt, ik praat vrijwel tegen niemand. Dylan was de enige tegen wie ik praatte, maar die is nu weg. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Dylan, ik mis hem nu al. Ik liep de kleine kamer van mama binnen. 'Wat is er?' Vroeg ze terwijl ze op me af kwam lopen. Ze had gedronken, alweer, ik rook het gewoon. 'Niks,' zei ik. Kon ze het dan echt niet rade? Ik stond op het punt om mijn moeder te verliezen, eigenlijk had ik die al verloren. Ze was mijn moeder niet meer, ik zorgde meer voor haar als zij voor mij. Ik was er achter gekomen dat dit niet normaal is. Dat zij voor mij moet zorgen, niet andersom. Toch vind ik het moeilijk, ik zou alles doen om haar beter te maken. 'Er is wel iets,' gho goed geraden. 'Mis je die jonge?' Kon ze dan niet ophouden over Dylan? 'Het is een leuke jonge en hij zorgt goed voor je!' Ik keek haar aan, niet in staat antwoord te geven. 'Wanneer komt die terug?' Ineens had ik door wat ze aan het doen was. Ze wilde een moeder-dochter gesprek voren, maar dat heeft nu geen zin meer. Dat had ze al lang eerder moeten doen. Ik hou van haar, maar ik moet ook aan mezelf denken. 'Over een maand,' mompelde ik. Toch wilde ik mama niet teleurstellen. Als ik niet normaal deed, zou zij er ook nooit uitkomen. 'Zo, dit is de laatste doos!' Papa kwam de kamer binnen lopen en keek ons aan. 'Uhm.. moet ik even weg gaan?' Ik schudde snel mijn hoofd. 'Nee, we waren net klaar,' zei ik met een neppe glimlach. Mama keek mij gebroken aan en snel keek ik weg. Ik kan er niks aan doen, ik wil geen gesprek nu. 'Zullen we zo dan gaan? De verzorgers hier moeten haar helpen met uitpakken, zodat ze zeker zijn dat ze geen drank bij heeft.' Hij zei het zacht, hij zei het bang. 'Wat denk je wel niet van mij!' Mama beet op haar lip en ze kreeg tranen in haar ogen. 'Denk je dat ik hier niet vanaf wil komen!' Weg, ik moet nu weg! Het loopt helemaal uit de hand, dadelijk gaat ze weer schreeuwen en zo. 'Ja wel, maar je bent ziek. Ze moeten alles zeker controleren. Het is het beste, ze willen je alleen maar helpen!' Dat had hij niet moeten zeggen. 'Ik ben niet ziek! Je bent zelf ziek, ziek dat je weg bent gegaan. Je bent zo ziek in je hoofd!' Ze liep naar hem toe en papa stapte achteruit. 'Kate, ga maar al vast,' zei hij rustig. Natuurlijk, hij wilde niet dat ik dit zag. Maar ik kon niet weg gaan, ik stond aan de grond vast genageld. 'Kate!' Zei hij nu dringender. 'Jaag haar niet weg! Je hebt haar ook pijn gedaan, jij bent het probleem van alles! Je pakt alles van me af, als Kate hier wil blijven doet ze dat gewoon!' Ze liep op hem af en hief haar hand op. Ik gilde hard, dit wilde ik niet zien! Ze gaat hem niet slaan, ze mag hem niet slaan! 'Papa, heeeelp!!' Gilde ik naar niemand in het bijzonder. Papa pakte mama's hand vast, die nog wilder werd daardoor. 'Laat me los eikel!!' Ze probeerde zich los te rukken uit zijn sterke greep. 'Laat me los, je hebt alles verpest!!' Ze begon te schoppen en raakte papa hard op zijn knie. 'Au!!' Papa zakte in elkaar en ik gilde nog harder. Rennen, ik moest weg rennen! Maar nog steeds kon ik me niet bewegen. 'Heelp!' Gilde ik nog een keer. Waarom komt niemand helpen? In mama's hoofd begon een ader te kloppen en ze veranderde in een vrouw die ik niet kende. In een vrouw die helemaal gek werd. 'Jij hebt mij dit aan gedaan!!' Hij lag op de grond, omdat ze hem geschopt had in zijn knieholte. 'Jij zal er voor boete!!' Ze schopte een keer tegen zijn hoofd aan en papa kermde het uit van de pijn. 'Stop,' zei hij zwak. Ik heb papa nog nooit zo moedeloos gezien. 'Nee, jij stopte ook niet toen ik het vroeg! Jij bleef ook gewoon doorgaan!' 'Het spijt me!' De tranen stonden in zijn ogen. Hoe kan ze dit hem aandoen? Ze schopte nog een keer tegen zijn hoofd aan en ze gilde van opwinding. 'Hier deze krijg je!!' Papa schreeuwde het uit van de pijn en ik, ik gilde ook. Zat ik in een film? Een film die ik elk moment op pauze kon zetten? 'Hier!' Ze wilde nog een keer uithalen toen ik ineens aan de kant werd geduwd. Een paar grote en sterke mannen kwamen snel onze kamer in en pakte mama ieder bij een arm vast. 'Laat me los!!' Ze probeerde zichzelf los te wringen, maar deze keer lukte het haar niet. Ze sleepte haar mee de kamer uit, terwijl mama allemaal dingen naar ons riep. Ik kreeg niks mee, ik was hier niet bij. Ik keek er naar, maar dit was niet echt. Het kon niet echt zijn. 'Meneer gaat het?' Er kwam een vrouw de kamer binnen lopen. Papa's hoofd bloedde maar hij knikte. 'Het gaat met mij goed, maar zij heeft hulp nodig. Wil je alsjeblieft haar alsjeblieft goed helpen?' Hij klonk hopeloos. Waarom gaf hij nog zoveel om mama als hij een andere vrouw had? 'En, kunnen jullie misschien ook iets voor Kate doen?' Ik kwam weer bij de werkelijkheid en kon me ineens weer bewegen. 'Ik heb geen hulp nod-,' papa onderbrak mij. 'Dat heb je wel en die ga je krijgen ook.' Ik kon er niks meer tegenin brengen, ik was kapot. Wat was er net precies allemaal gebeurd? Ik wist het niet meer. Het enige wat ik wilde was naar Dylan, maar die zat aan de andere kant van de wereld.