Stay with me

26.0 - Dylan

Langzaam drukte ik op de bel van het huis. Ik wachtte zenuwachtig af, tot er iemand open deed. Mijn hart klopte als een gek in mijn keel en alles deed pijn. Ik wilde gewoon naar huis, ik wilde hier weg. Maar ik moet nog een maand, hoe houd ik dat vol? Vandaag zou Kate's moeder naar de instelling gaan. Ik keek op mijn horloge, zou ze daar al zijn? 'Dylaan!!' Gerard deed de deur open en keek me aan. 'Leuk dat je er weer bent!' De rillingen liepen over mijn rug heen, hij meent hier helemaal niks van. 'Hoe gaat het met je,' hij hield de deur open en ik liep naar binnen. 'Lust je wat drinken?' Het was hier kouder als in Engeland, wat een wonder was. Maar het was hier ook winter en daar zomer.. 'Nee, ik zou eigenlijk eerst mijn tas willen gaan uitpakken als dat mag.' Ik beet op mijn lip. 'Natuurlijk mag dat jonge!' Ik keek hem vreemd aan, zei hij nou dat ik het mag? 'Zie ik je zo, zou jij het eten willen klaar maken?' Ik knikte zenuwachtig. Ze zetten mij dus meteen aan het werk, wat een verrassing! Snel liep ik naar boven, op zoek naar mijn kamer. Alles was nog zo als toen ik vertrok. Ze waren waarschijnlijk geen een keer in deze kamer geweest. Langzaam begon ik mijn kast in te laden. Toen ik eindelijk klaar was pakte ik mijn telefoon. Ik zal Kate is opbellen hoe het met haar gaat. Hopelijk is alles goed gegaan en is haar moeder nu fijn in de instelling. 

'Ja, ik mis jou ook echt heel erg!' Kate had net verteld hoe het was gegaan, slecht. Haar moeder was heel erg boos geworden en heeft haar vader geslagen. Arme Kate, arme vader.. Ik voel gewoon met hem mee.. Ook met haar natuurlijk, het moet verschrikkelijk zijn om zoiets te zien. We waren nu al meer dan een uur aan het praten, maar we konden maar geen afscheid van elkaar nemen. Het is een vreselijk gevoel dat ik haar niet kan troostten. Ik kan zeggen wat ik wil, maar ik kan haar niet knuffelen. Ik wil naar huis, ik wil zo graag naar huis! Er rolde een traan over mijn wangen die ik gewoon te loop liet. Ik was hier toch alleen, het maakte me niks uit dat ik huilde. 'Kan niet wachten tot je terug komt,' zei Kate zacht. 'Ik-,' ineens werd ik onderbroken door iemand die mijn kamer deur open gooide. 'Wat denk jij te doen!!' Ik schrok en stond meteen op. 'Doei Kate, bel je snel weer!' Ik hing snel op en gooide mijn mobiel op bed. 'Ging jij niet koken voor ons?' Hij kwam dreigend mijn richting opgelopen. 'Ja dat ging ik net doen!' Zei ik bang. Hij liep verder op mij af en ik hield het niet meer. 'Alsjeblieft doe me geen pijn!!' Zei ik schreeuwend, hopend dat ze me konden horen. Het maakte me niet uit waar ze me hoorde, als iemand me maar kwam redden.  'Je was aan het bellen, maar je zou koken! Hebben jullie Engelse dan helemaal geen fatsoen!' Hij stond voor me en duwde me tegen de punt van het bureau aan. 'Je zou je toch beter je best doen als je hier kwam!' Ik keek hem bang aan, dat heb ik echt nooit gezegd. 'Nu koken jij!!' Hij wees naar de deur, maar ik kon me niet bewegen. Grote fout. 'Lopen!!' Hij duwde me richting de deur, maar ik struikelde over de mijn voeten heen en viel. 'Opstaaaan!!' Commandeerde hij mij, maar ik kon niet meer. Laat me hier maar liggen, schop me helemaal verrot. Het kan me allemaal niks meer schelen! 'Opstaan!!' Riep hij nog een keer. 'Moet ik het anders zeggen?' Hij keek me aan, maar ik begreep niet wat zei. 'Wacht, ik laat het je wel voelen!' Hij schopte mij een keer in mijn maag en ik rolde op als een bolletje. 'Stop,' fluisterde ik zonder resultaat. 'Je moet echt opnieuw opgevoed worden! Waar zijn je manieren!' Hij schopte me in mijn gezicht en ik kon het niet meer houden. Ik schreeuwde het uit, terwijl ik over bloed proefde. Ook werd ik heel duizelig en voelde ik het bloed vanaf mijn hoofd stromen. 'Denk maar is na over wat je hebt gedaan, geen eten vandaag!' Ik keek hem aan, niet in staat te reageren. Hij gaf me nog een trap na, waarna hij eindelijk weg liep. Ik kwam proestend overeind en keek in de spiegel die in de kamer hing. Mijn lip was dik, mijn hoofd en neus bloede. Ik zag er vreselijk uit, zo kan ik toch niet Skype met Kate! Ik zeg wel dat mijn internet het niet doet, of dat mijn laptop kapot is. Ik voelde een steek in mijn hart, ik wilde haar zo graag zien. Ik wilde haar zo graag vasthouden en bij haar huilen. Ik ging in het hoekje zitten bij mijn reis koffer. Langzaam en vermoeid opende ik de koffer. Daar zaten allemaal crackers, peperkoeken, mueslirepen in. Ook zaten er allemaal hele kleine flesjes water in, allemaal dingen die je wel mee door de douane kreeg. Ik had me hier al op voorbereid, dit keer zou ik geen honger lijden. Ik pakte een flesje water en dronk het snel leeg. Daarna pakte ik een mueslireep, maar ik had geen kracht meer om hem open te maken. Langzaam trok ik mijn knieën op legde ik mijn hoofd daarin. Mijn ogen sloten zich, maar mijn hoofd bleef bonzen. Wat heb ik ooit verkeerd gedaan? Wat heb ik de wereld ooit misdaan dat het mij dit moet aandoen?