Catastrophe

Bratt 007

CHAPTER 7: I am his business.

Lub. Dub. Lub. Dub. Lub. Dub. Lub. Dub.

Ang bilis nang tibok nang puso ko, anu bang nangyayari sa akin? Tsh. Bakit ba kasi ganun ang mga pinagsasabi ni Zeus saken? Nangti-trip na naman ba siya? Kung Oo, hindi nakakatuwa ang pangti-trip niya ngayon. Hindi ba siya kinikilabutan sa mga pinagsasabi niya? Pero bakit ganito ako magreact? Simple lang naman ang sinabi niya eh, You’re my business now. Ugh! Hindi simple ‘yun dahil seryoso siya sa pagkakasabi nun! Anu ba naman ‘yan, ginugulo niya ang utak ko. Mas gugustuhin ko pa na tapunan niya ako nang sandamakmak na plastic insects at tinatawanan ako kaysa naman sa ganiyan siya. Hindi ba’t nakakabaliw ‘yung ganun? Hindi magandang biro ‘yun eh. Balak niya bang ma-inlove ako sa kanya? O.O

“Business your ass.” I irritably said and rolled my eyes.

“You can cry on my shoulder, you don’t have to hide your hatred on yourself.” He tapped his right shoulder, anu bang alam niya? O.o Nagmamarunong na naman ang lalaking ‘to. =________=

“What the—! What are you doing here?! Who made you go here? Panira ka nang momentum eh! Alam mo ba ‘yun?!” I hysterically said. Pang-asar eh, alam niya namang wala ako sa mood makipaglokohan sa kanya eh. Hindi ba halata? Nakikita niya na nga akong umiiyak. TT0TT

“Nagpapahangin.” Seryoso niyang sabi sa akin at tumingin siya sa ibang direksyon.

“What? Nagpapahangin?” Pagpasensyahan niyo na kung medyo slow ako. Wala kasi ako sa mood makipag-lokohan ngayon eh. Tch. *u*

“Nandito ako para magpahangin sa School Field. Hindi ko naman akalaing nandito ka din pala.” Hindi pa rin siya nakatingin sa akin at humiga siya. Itinabon niya ang kaliwang braso niya sa mga mata niya at nanahimik.

“Ugh! Are you here to annoy me? Ugh, I’m so sick of you!” Tinulak ko ang tagiliran niya, hindi ko siya maiusog dahil ang bigat niya. =______=

Tinanggal niya ang kaliwang braso niya sa pagkakatabon sa mga mata niya at sinamaan ako nang tingin, “Mukha ba kitang inaasar?” He glared at me. Aww, nakakatakot. TT____TT

“Your presence is annoying. Kaya hindi mo maaalis sa akin na maasar sa pagmumukha mo. Hindi nga ako pumasok ngayon para hindi kita makita eh. Tapos, magpapakita ka pa sa akin dito sa School Field. Nananadya ka ba?” Dire-diretso kong sabi, pasensya na.. May pinaghuhugutan ako nang galit sa kaniya eh. =__________=

“Is that so?” Bumangon na siya at tumayo. Pinagpag ang sarili niya at nagsimula nang maglakad palayo.

“Hey! I’m not done talking to you! Where the heck on earth are you going?” Napatayo na din ako at nagsimulang magpagpag nang uniform.

“I’ll be far away from you. My presence is annoying to you, right? And oh…” Huminto siya sa paglalakad at may kinuha sa bulsa niya at humarap muli sa akin. Lumapit siya at iniabot sa akin ang…

“Handkerchief?” Nakakunot noo kong sabi pero tinititigan lang ang kulay maroon na Armando Caruso na panyo.

“…Don’t cry.” Pagkaabot niya sa akin nun ay tumalikod na siya at naglakad na palayo.

LUB. DUB. LUB. DUB. LUB. DUB. LUB. DUB. LUB. DUB.

Tinititigan ko pa rin hanggang ngayon ang panyong iniabot niya sa akin kani-kanina lang at sinapo ang kaliwang dibdib ko para ramdaman ang lakas nang pagpintig nang puso ko.

*sigh* Napabuntong hininga ako, bakit ba nagkakaganiyan si Zeus? He used to laugh at my down moments. Why is he being like this? What is he trying to do? Baka may binabalak siya sa aking masama? O.O