Ο Φυλακας Αγγελος σου 2: Αγγελοι και Νεφιλιμ {GWattys}

Κεφαλαιο 24

 Ήμουν τόσο σοκαρισμένη από αυτό που είπε που δεν μπορούσε να αρθρώσω λέξη.

-Σκάσε. Του είπε ο Ντειβ

-Απλά ρωτά την που ήταν όταν την βρήκες στο δάσος έτοιμη να θέλει να χτυπήσει η να σκοτώσει κάτι η κάποιον. Και με αυτό γύρισε και μπήκε ξανά στην καφετερία. 

-Γκαμπυ? Ρώτησε απαλά

-Απλά πάμε στο δάσος… Είπα χαμηλόφωνα.

-Στο δάσος? Έγνεψα καταφατικά. Ο Ντειβ δεν περίμενε άλλο. Μου έδωσε να φορέσω το κράνος του και αφού ανεβήκαμε στην μηχανή ξεκίνησε κατευθείαν για το δάσος. Δεν τολμούσα να σκεφτώ τίποτα από ότι είχε γίνει η μάλλον από ότι είχε πει ο Ασερ. Απλά σκαφτόμουν την αίσθηση του αέρα στο πρόσωπο μου.

 Όταν φτάσαμε στο δάσος μετά από λίγο του είπα ότι ήθελα να εξασκηθούμε. Ήξερα ότι αυτό θα επερναι το μυαλό μου από ότι είχε γίνει με τον Ασερ. Και επιπλέον θα μπορούσα να εκτονωθώ.

-Οκ… τι θες να σου δείξω?

-Πώς να κόβω την αναπνοή σε κάποιον. Είπα κοφτά. Ένα μικρό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του και μου χαμογέλασε.

-Αυτό το κάνεις. Τουλάχιστον σε έμενα.

-Ντειβ. Εκείνος σήκωσε τα χεριά του ψηλά σε ένδειξη παράδοσης.

-Να σου πω την αλήθεια αυτό… δεν το χω μάθει. Είναι δύσκολο και ίσως είναι το μοναδικό που δεν ξέρω. Σορρυ. Είπε απολογητικά.

-Καλά… Μπορούμε να κάνουμε κάτι με την φωτιά? Πώς να εμφανίζω μπλε φωτιά ας πούμε?

-Θες να εκτονωθείς απλώς έτσι? Ρώτησε καθώς τα μαύρα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου.

-Ναι… Παραδέχτηκα. Προχώρησε προς το μέρος μου και έπιασε τα χεριά μου στα δικά του.

-Δεν αξίζει να είσαι έτσι γι αυτόν. Ψιθύρισε.

-Μπορούμε απλά να προπονηθούμε? Τον παρακάλεσα. Δεν ήθελα να μιλήσω για τον Ασερ, ειδικά με τον Ντειβ. Ούτε ήθελα να σκάφτομαι οτιδήποτε είχε σχέση με τον Ασερ αυτήν την στιγμή.

-Οκ. Τι θα έλεγες να… παλέψουμε λίγο χρησιμοποιώντας τα στοιχειά? Πρότεινε. Δίστασα να απαντήσω.

-Και αν κάνω καμία βλακεία? Μου χαμογέλασε με ένα μισό χαμόγελο.

-Όλα θα πάνε καλά. Μου υποσχέθηκε κι έκανε μερικά βήματα πίσω.

-Ντειβ δεν νομίζω να- Και πριν προλάβω να ολοκληρώσω εκτόξευσε μια φλεγόμενη μπάλα προς το μέρος μου. Αυτήν την φορά όμως δεν πιάστηκα απροετοίμαστη. Ώθησα τα χεριά μου μπροστά και άλλαξα την κατεύθυνση της με αέρα. Αυτό εισέπραξε ένα ικανοποιητικό χαμόγελο από τον Ντειβ. Άθελα μου χαμογέλασα με ένα προκλητικό χαμόγελο. Ο ουρανός άστραψε και με την σειρά μου του επιτέθηκα με αέρα σπρώχνοντας τον πίσω. Φυσικά ξανασηκώθηκε και.. δεν έκανε τίποτα?