Ο Φυλακας Αγγελος σου 2: Αγγελοι και Νεφιλιμ {GWattys}

Κεφαλαιο 31

-Δεν ηξερα ότι υπηρχε αυτό το μερος. Ειπα κοιτωντας  μπροστα. Καθομασταν σε ένα λοφο στο δασος που όμως ηταν αρκετα ψηλος και μπορουσες να δεις την πολη. Και μιας και ηταν νυχτα, μπορουσα να δω τα φωτα από την πολη που ηταν ένα υπεροχο τοπιο. Φυσικα εκανε και λιγη ψυχρα και κάθε λιγο και λιγακι με διαπερνουσε ένα ριγος αλλα το τοπιο αξιζε. Και με βοηθουσε να μην σκεφτομαι ότι ειχε γινει. Αφηρημενη καθως ημουν δεν καταλαβα τι γινοταν μεχρι που ενιωσα το μπουφαν του στους ομους μου. Γυρισα και τον κοιταξα ξαφνιασμενη.

-Ειμαι..

-Κρυωνεις και ασε τις βλακειες. Και επισης είναι μια καλη δικαιολογια για να κανω αυτό.Με εκοψε με ένα ειρωνικο χαμογελο στα χειλη του και περασε το χερι του στην μεση μου με τραβηξε πιο κοντα του. Χαμηλωσε τα φτερα του προς το μερος μας ετσι ώστε ο αερας να κοβεται καπως. Γυρισα και τον κοιταξα.

-Ευχαριστω. Του ειπα νιωθοντας τα μαγουλα μου να κοκκινηζουν ελαφρως

-Γκαμπι? Τα σμαραγδενια ματια του ηταν καρφωμενα στα δικα μου.

-Λυπαμαι. Δεν επρεπε να σου πω ότι σου ειπα για τον πατερα σου. Απλα…απλα με ειχες νευριασει πολύ. Είπε απολογητικα

-Ασερ μην-

-Όχι. Ακουσε με για λιγο ενταξει? Δεν επρεπε να το ειχα κανει και σιγουρα δεν επρεπε να σου ριξω εκείνη την μέρα απλα

-Σε νευριασα. Ολοκληρωσα και εκεινος εγεψε συμφονοντας.

-Πολύ.

-Ναι αλλα… Αν είναι να γινεται αυτό κάθε φορα που τσακωνεμαστε… Να φοβαμαι ότι θα με σκοτωσεις… Ποιος είναι ο λογος? Του ειπα. Αφησε μια βαθεια ανασα και με κοιταξε ξανα.

-Όχι δεν θα γινεται ετσι κάθε φορα μικρη απλως… νευριασα πολύ. Πιστευεις ότι πραγματικα θα μπορουσα να σε σκοτωσω? Δεν απαντησα

-Ελα τωρα. Μου είπε

-Δεν ξερω Ασερ… Αν δεν ηταν ο Τρεβορ τωρα θα ημουν νεκρη. Καθως ειπα τα λογια δυνατα σηκωθηκα ορθια.

-Όχι ελα τωρα. Μου είπε και σηκωθηκε και αυτος ορθιος μπροστα μου.

-Γι αυτό σου ειπα ότι χρειαζομαι- Πηγα να πω αλλα με τραβηξε αποτομα προς το μερος του και με φιλησε. Και μετα από τοσο καιρο δεν μπορουσα να αντισταθω. Παταγε στην αδυναμια μου που του ειχα και το εκανε επιτηδες αλλα… δεν μπορουσα να τραβηχτω πισω. Τα χερια του με επιασαν από την μεση τραβωντας με πιο κοντα στο κορμι του ενώ συνεχιζε να με φιλαει πεινασμενα. Μου ειχε λειψει πολύ και ο ιδιος αλλα και ολο αυτό. Τα χερια του να χαιδευουν κάθε ιντσα του κορμιου μου και τα απαλα του χειλη να με φιλανε… Ναι μου ειχε λειψει ολο αυτό. Ενιωθα τα φτερα του να ακουμπανε ελαφρως την πλατη μου και τοτε εκανε πισω κοιτωντας με με ένα ικανοποιητικο χαμογελο.