Yanımda Ali, arkamızda da Emre ve Betül koşuşturuyorduk. Buluşmaya onları da sürüklemiştim ve hiçbir şeyden haberleri yoktu. Mekanı Alex'in teklifi üzerine onun annesinin cafesi olarak belirlemiştik ve şimdi attığı konuma bakarak oraya gidiyorduk.
"Bu Alex her kimse onunla buluşmak için ayağına gitmemiz şart mı?" diye söylendi Ali. "Üstelik bu gece işimiz de var, biliyorsun."
"Şşşt! Biliyorum Ali ama gece yarısına daha çok zaman var. Ayrıca kısık konuş Emreler hemen arkamızda."
Ali'yi geçiştirmeye çalıştım çünkü henüz gecenin geri kalanı ile kafamı meşgul etmek istemiyordum.
İçeri girer girmez Alex kapıya koşup bizi karşıladı. Hemen hızlıca herkesi birbirine tanıttım. "Neden buluştuk bilmiyorum ama sizinle tanıştığıma memnun oldum." dedi Alex. Emre ise biraz kendini göstermek ister gibi atıldı "İnan biz de aynı durumdayız." diyerek Alex'in elini sıkıca kavradı.
Ben o arada cafeye bakındım. Burası küçük ama sade döşenmiş bir yerdi. Klasik "Ay tatlı küçük şirin bir cafemiz" var mantığında değildi pek. Her şey sade ve işlevsel görünüyordu. Mobilyalar eski ama oldukça temizdi. Girdiğimiz geniş alanda 8-10 masa vardı. Bunların 4 tanesi köşelerde koltuklu oturma alanları diğerleri ise sandalyeliydi. Tam karşımızda kasa masası onun da sağında ve solunda iki koridor vardı.
"Buraya geçelim." dedi Alex. Soldaki koridora bizi yönlendirdi. Burada üç kapı vardı. İkisi tuvaletti birisi de gördüğümüz üzere gruplara ayrılan ufak bir toplantı odasıydı.
Alex "Burada daha rahat oluruz dedim. Mira da buralardaydı. Gelsin de tanışın." derken elinde çaylarla gülümseyen bir minyon bir genç kız içeri girdi. Kız sahiden minyon muydu yoksa daha boy atar mıydı anlaşılmıyordu. Neredeyse kızıl denilebilecek sıcak kahverengi saçları, beyaz teni ile çok güzel bir kızdı. Tepsiyi ortaya bırakıp kendisini tanıttı. "Hoşgeldiniz. Ben Miranda ama herkes Mira der. Abim anlatmıştır zaten Deniz ve onunla aynı okuldayız ben alt sınıftayım."
Grupça mırıldandıktan sonra Banu'nun içeri girişini gördük. Bir an ortamda bir sessizlik oluşmuştu. Alex ve Mira nedenini anlamadıkları için Banu'ya hoşgeldin demeye döndüler. Ali biraz şaşkın, Emre ile Betül bozulmuş görünüyordu.
Ben de hemen atlayıp Banu'ya sarıldım. "Hoşgeldin." dedim. Ali de peşimden Banu'yu öptü ve nasıl olduğunu sordu. "İyiyim teşekkürler. Sen nasılsın?" dedi sakince. Emre sadece elini uzattı. Betül ise başıyla ufak bir hareket yaparak kendisini tanıttı.
"Neyse." dedim ortamı toparlamak üzere. "Herkes yerleşsin konuşacaklarıma başlıyorum."
Herkes masanın çevresine geçince konuşmaya başladım.
"Arkadaşlar, az veya çok hepinizi tanıyorum. Sizin de beni iyi tanıdığınızı, en azından karakterimi ve hayata karşı duruşumu bildiğinizden eminim. Başıma kötü şeyler geldi, bir kısmını atlattım bir kısmını da atlatmaya çalışıyorum. Biliyorum ki benzer durumlar sizler için de geçerli. Hepimiz kendi mücadelelerimizi yaşıyoruz."
Çevremdeki herkes düşünceli düşünceli bana bakıyordu. Konuşmaya devam ettim;
"Hikayelerimiz ve sorunlarımız farklı olsa da ben ortak bir noktamız olduğunu düşünüyorum. Hepimiz sürekli bir şeyleri yalnız başımıza çözmeye çalışıyoruz. Oysa birbirimize ihtiyacımız var. Benim size, sizin birbirinize ihtiyacınız var.
Elbette biliyorum buradaki herkes birbiriyle arkadaş değil ama size bir teklifim var. Bir grup yani nasıl desem bir ekip kuralım. Birbirimizi kollayalım, yardımcı olalım."
