Bulaşık Teli - Hastane

Benden başka kimim var ki?

Yine uyuyamadığım bir gece.Kafam karışık..Hiç olmadığı kadar.Tavanla saatlerce bakışıyoruz,düşüncelerim bir bir çiziliyor.Hayaller,ümitler,resimler,şiirler..Sağıma dönüyorum.'Tik tak' saat hiç olmadığı kadar gürültülü geliyor.Fırlatıp atmak gelse de içimden kolumu kaldıramayacak kadar halsiz hissediyorum.

Kafamı yastığa gömsemde nafile.Beynimde zonkluyor saatin her vuruşu.Gözümü kapatıyorum,512 numaralı odada buluyorum kendimi.Aklımdan çıkmayan yeşil bakışlarıyla karşımda duru güzelliğini gösteriyor.Adını bilmediğim bu gülbahçesi gözümün önünden hiç gitmeyecek gibi gülümsüyor.Soluma dönüyorum.Geldiğimden beri yan yatak boş.Hiçkimse uğramadı yanıma.Kalkıyorum,nefes alamıyor gibiyim.Sanki 512 numaralı odadaki kız göğsüme gelmişte oturmuş gibi.Ama ağır geliyor bu yük,iki üç kez ard arda öksürüyorum.Suyumdan bir yudum aldım.Nereye baksam mavi.Nereye baksam o kız..Sevdiğim kadını unutturacak kadar adına şiirler yazılacak olan bu güzel kız aklımı karıştırıyor.Her seferinde gelen görme isteğiyle önce doğruluyorum buz gibi fayansa basan çıplak ayaklarımla adımlarımı yavaş yavaş atıyor kapının önüne gelince elimle kapı kolunu tuttuğumda açamadan üzüntüyle geriye dönüyorum.Odanın içinde üşüyen ayaklarımla daha fazla yürüyemeyerek yatağımın hemen altında duran beyaz terlikleri giyiyor öksürük krizleriyle birlikte birkaç adım dolaşmadan sonra yatağıma geri oturuyordum.Her adımda onu hayal ediyor her adımda onu düşünüyordum.

İçim çekiliyor.Camın önüne sandalyemi çekiyorum."Şimdi olsa bi sigara  ne güzel giderdi. Yaninda da derdimi bir surelik unutturacak bir icki" diye geçiriyorum aklımdan.Önceki hayatımda nasildim bilmiyorum ama şuan olsa iyi giderdi.Gökyüzü bol yıldızlı yine bu gece.Yarın hava açar.Annem öyle derdi.Bol yıldız gördü mü geceden çamaşırları yıkar,asardı.Hatırladığım birkaç şeyden biri bu anı.Annemi görmeyi çok istiyorum.Yaşadıklarımı hatırlamayı da ... .Gizli gizli bulduğum bir defter var. Yastığımın altında sakladığım.Çıkarıp elime alıp sayfaları tek tek okuyorum.Her uyumadığımda da bir iki satır düşüyorum buraya.Düşüyorum ki olurda birgün yine hatırlamazsam eski günlerimi açar okurum.Bir faydam olsun kendime.Kendimden başka kimim var ki?...

Bir süre sesizlik olan hastane koridorlarında bir ara yan odada bir çığlık bir kıyamet kopuyor.Defteri kapattığım gibi yatağın altına atıyorum.Koridorda daha da artan gürültü merakımı iyice kabartıyor.Kapı aralığından bakıyorum.Doktorlar hep birlikte koşuşturuyor.Nereye gittiğini kestirmeye çalışsamda başaramıyorum.Yine biri aklına eski günleri getirip kendini sorularla boğmuştur.Artan sesler kulaklarımı rahatsız ediyor.Kafamda daha da yükseliyor.Yükseldikçe zonkluyor.

Tam 5 dk sonra heryer yeniden ölü sessizliği.Kimseden ses çıkmıyor.Yine kalkıyorum.Bende dahil herkes kalabalığı takip ediyoruz.512 numaralı odada buluyorum kendimi.Kalabalığı yarıp meraklı gözlerle odayı inceliyorum ve karşılaştığım manzara gerçekten yıkımıma sebep oluyor.O güzel yeşil gözler artık hayata kapanmış.O vurulduğum kadını bir ip boğazlamış..

" Bir hastane odasinin cam kenarina kurulmus disariyi izlerken yaziyorum sana bu mektubumu.Biraz yorgun azicik huysuz cogunca ozlemis ve sarkilar gibi huzunluyum.Âh o bakıştığımız gunlerimizi özleyecegim.Ama senden tek ricâm güzel gozlerinizden bir daha bu kadar mahrum birakma,yakinda gorusmek uzere sevgilerle./Holly"

Bu satirlari defterime karalarken onun cansiz bedenini gözlerimin önünde goturuyorlardi.Yuregimde bir tas, bogrume bastikca basiyor.Beni yordukça yoruyordu.Nefes almaktan zorlaniyorum.Öksuruk krizlerinin başlaması ve ardindan dusundukce akan gozyaslariyla birlikte daha da boğuluyormuş hissine kapılmama ramak kalıyor.. oysa bir kez konusma sansimiz olsaydi o iple ellerimizi birbirine baglardim.O güzel narin boynuna hic yakismıyordu.Nefes almak için cami araliyorum hava serin.Öksürük krizlerimin geçmemesiyle birlikte yanımda duran bir bardak sudan iki yudum alarak yataga uzanıyorum.Sırtüstü yatarken hayallerimizi kurduğumuz tavanda yine hayalini canlandiriyorum ve gozumden gitmeyen o son acikli sahnesini düşündükçe gözlerimi deli gibi sıkıyor,bu sırada gözlerimden süzülen yaşlara engel olamıyordum.Adini bile bilmedigim bu guzellik gercekteki sevdiğim kadini unutturmustu.Güzelliğine kapılmışken tam anlamıyla gerçek hayatı unutmuş gibiydim.

Disarisini hala merak ediyorum.Annemi,eskiden sevdiğim kadini arkadaslarimi ve uyuz olduğum babami bile. Kapi aralaniyor.Gelen Fiona.Günler sonra biri odama teşrif ediyodu.

Fiona; arkadaşlari tarafindan hep ezilmis.Hep hor gorulmus.Sari saclari ve kocaman kahve gozleriyle bana bakiyor.Yandaki yataga oturdu.Hiç konusmaz.O kocaman gozleriyle anlatmayi tercih eder.Suskunlugunu elindeki zarfi uzatirken bozdu."O yolladi" "512 numaradaki Milena". Acacakken elimi tuttu."Ben gidince oku" dedi.

Kate geldi o sira. Bir suru laf dizdi ve Fionayı kolundan tuttuğu gibi azarlayarak odasina goturdu.Aslina bakarsan Fionaya guvenemiyorum.Cunku bu getirdigi 21. mektup ve hepsini kendi yaziyor.Onunda deli olduğunu düşündükleri tarafı bu.Yıllar önce başlayan mektup sevdası aklını başından gitmesine sebep olmuş.Mektup yazacak kadar akıllı olsa da mektupları başkasının ağzından kendine yazacak kadar az buçuk deli.Bana verdiği mektubada birkaç saniye baktıktan sonra hiç açmayıp umursamayarak çöpe atıyorum.Demek kalbimin her atışında adını söylemek istediği güzellik Milena imiş.Yatağa uzanıyorum. Her zamanki gibi içtiğim hapların etkisiyle hafifleyen bedenim uyukluyor.Bir iki saniye gözlerimi kapattığımda iple birlikte milena gözümün önüne geliyor sıçrayarak yataktan fırlıyordum.

Artik aklimda tek birşey vardi.Ya bu odadan cikip disaridaki hayatima devam edecegim yada burada kalip milena gibi kendimi iple bogazlayacagim..

-----------------------------

Bölümün müziği ; 

Paramore - The Only Exception 

Link : https://www.youtube.com/watch?v=-J7J_IWUhls

NOT: Bölümle ilgili görüşlerinizi ve oylarınızı bekliyorum.Eleştirilerinizi dikkate alacağım.Sevgiyle ve mutlulukla kalın.