Εβελίνα

Κεφάλαιο 4

Καθώς γυρίζει αργά...Γουρλώνω τα μάτια μου όταν αντικρίζω τα δικά της. Την ίδια αντίδραση εισέπραξα και από εκείνη.

«Ε- εσύ; Π-πως είναι δυνατόν;»
Λέω σχεδόν από μέσα μου ενώ νιώθω να κόβεται η ανάσα μου..

Εφόσον έχει μείνει στήλη άλατος, όπως και εγώ, ξεροβήχω και ύστερα την ρωτάω αν έχει έναν εύκαιρο στυλό..

Τι ηλίθιος που είμαι! Πόσο ηλίθια ερώτηση ποσό ηλίθια αντίδραση...

Υποθέτω πως τόσο γρήγορα που την ρώτησα δεν θα κατάλαβε! Γιατί έχει μείνει στην ίδια θέση με την ίδια έκφραση.... τελικά γυρίζει μπροστά της και ανοίγει την κασετίνα της.

«Ο-ορίστε» Μου λέει αφήνοντας έναν μαύρο στυλό πάνω στο τετράδιο μου, αγνοώντας την απλωμένη παλάμη μου που περίμενε το στυλό και γυρνάει μπροστά της..

«Σε ευχαριστώ...Λυδία!»

Λέω σιγανά και λίγο παιχνιδιάρικα. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος τελικά...

Πλευρά Στέφανου
«Από που σε ξέρει;»
Την ρωτάω ψιθυριστά, εφόσον έχει αρχίσει η διάλεξη εδώ και περίπου ένα μισάωρο.

Την ξανά ρωτάω εφόσον δείχνει να έχει χαθεί στις σημειώσεις που έχει μπροστά της.

Το στυλό της σταματάει και με κοιτάει απορημένα. Της κάνω νόημα με τα μάτια μου προς τα πίσω και καταλαβαίνει ότι αναφέρομαι στον τύπο που της μίλησε πριν.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα.... χμμμ κάτι δεν μαρέσει εδώ.

«Θα σου εξηγήσω μετά, πάμε κάπου εδώ κοντά για φαγητό το μεσημέρι;»

Κουνάω το καιφάλι μου καταφατικά αφού ήδη νιώθω να πεινάω και χτυπάει το κουδούνι.
.......

Οι υπόλοιπες ώρες πέρασαν αρκετά αργά και βαρετά. Καθόμαστε σε ένα μαγαζί ένα τέταρτο μακριά από το κολέγιο και τρώμε.

Ακούω κάποιους ψιθύρους με το όνομα μου και πολλά μάτια να με κοιτάνε αλλά δεν δίνω σημασία και συνεχίζω να ακούω την Λυδία.

«......... και κάνω κίνηση να φύγω για να έρθω να σε βρώ, όμως μπλέκει τα δάχτυλά μου με τα δικά του και με γυρίζει ξανά σε εκείνον. Η δύναμη με έφερε πολύ κοντά του και με ρώτησε αν θα με ξανά δει....Του είπα πως δεν ξέρω και έφυγα....»

Επεξεργάζομαι σιωπηλός, όσα μου είπε.

«Σ' αρέσει;»

Τα μάτια της γουρλώνουν και ανασηκώνει τα φρύδια της.