Εβελίνα

Κεφάλαιο 27

Πλευρά Λυδίας
Ακούω τα γέλια της Άντρια από την εξώπορτα και κλείνω με δύναμη το πλυντήριο πιάτων.

Ήρθα ξανά στον χώρο της τραπεζαρίας να δω αν ξέχασα κάτι και τότε το μάτι μου πέφτει σε κάτι γυαλιστερό εκεί που καθόταν ο Πάρης.

Πλησιάζω και ξεχωρίζω μια επιχρυσωμένη λεπτή αλυσίδα...

«Πάρη!» Φωνάζω αλλά προφανώς δεν με ακούει.. είναι πολύ απασχολημένος...

Την παίρνω προσεκτικά στα χέρια μου και παρατηρώ το μικρού μεγέθους φλουρί που έχει ως στοιχείο. Είναι ένα φυλαχτό, ένα Κωνσταντινάτο φλουρί διπλής όψης, από την μια μεριά απεικονίζει τους δύο Αγίους και από την άλλη έχει τον χριστιανικό σταυρό...

Είναι παραγματικά πανέμορφο και απ την όψη του φαίνεται κάτι σημαντικό και ακριβό. Στεναχωριέμαι στην σκέψη ότι θα μπορούσε να το χάσει.

Ίσως.. και να ήθελε να το δωρίσει σε εκείνη την κοπέλα που έλεγε προηγουμένος. Ίσως όντως ξεχώρισε κάποια τελικά στην καρδιά του....

«Καλό βράδυ!» Ακούω την φωνή της Άντρια και ύστερα τον ήχο της πόρτας που έκλεισε.

Χωρίς δεύτερη σκέψη κλείνω στην χούφτα μου το φλουρί και τρέχω στην πόρτα αγνοώντας την Άντρια.

«Πάρη!» Τον σταματάω λίγο πριν απομακρυνθεί από τον κήπο. Κλείνω την πόρτα πίσω μου και τον πλησιάζω διστακτικά.

Παίρνω το χέρι του και ανοίγω με τα δάχτυλα μου τα δικά του...

Με κοιτάει έκπληκτος και συνάμα μπερδεμένος και χαμογελάω καθώς θυμήθηκα την σκηνή στην πίσινα... στο πάρτυ ...που πάλι είχε την ίδια ακριβώς έκφραση αφού δεν καταλάβαινε τι νιώθω...

Απλώνω την κλειστή μου χούφτα στην ανοιχτή δική του και αφήνω εκεί το κόσμημα...

«Να προσέχεις ότι νοιάζεσαι!»

Του λέω κοιτώντας τον και όταν βγάζω αργά την παλάμη μου παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου με κοιτάει το κόσμημα.

«Σε ευχαριστώ.» Λέει και γνέφω. Ύστερα από μια άβολη σιωπή πάει να φύγει αλλά τον ξανά σταματάω..

«Συγγνώμη.» Αναφωνώ και για μια στιγμή νόμιζα πως δεν με άκουσε μέχρι που σταμάτησε ξανά και γύρισε προς το μέρος μου.

«Για ποιό απ όλα;»
Λέει με ένα πλάγιο χαμόγελο..

«Ήταν λάθος μου που ειρωνεύτηκα αν είναι περήφανη για εσένα σήμερα η γιαγιά σου. Δεν ήξερα... αλλά όπως και να έχει δεν μου πέφτει και λόγος ούτε είμαι κάποια για να κρίνω.. λυπάμαι πολύ που... δεν είναι μαζί σου.»