Εβελίνα

Κεφάλαιο 12

Πλευρά Εβελίνας
Γυρίζω πλευρό για ακόμη μια φορά και ελέγχω την ώρα από το κινητό που είναι ακουμπισμένο στο κομοδίνο '4:28",σε λίγο ξημερώνει...

Με προσεκτικές κινήσεις ξεσκεπάζω το σώμα μου και σηκώνομαι. Ανοίγω την πόρτα της τζαμαρίας και ρίχνω μια τελευταία μάτια στην Λυδία που κοιμάται πριν την ξανά κλείσω.

Κλείνω τα μάτια μου, εισπνέω όσο περισσότερο οξυγόνο μπορώ και αφήνω την δροσιά του αέρα να δροσίσει το καυτό δέρμα μου που καίγεται από τις σκέψεις όλης της βραδιάς.

Χώνεψα το πεντανόστιμο φαγητό όχι όμως τα γεγονότα.

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου από την ώρα που ξάπλωσα μέχρι και τώρα βλέπω σκηνές από εκείνο το βίντεο που μου έδειχνε ο καθηγητής μου. Εκείνον τον τραγικό αγώνα μποξ τον περασμένο χειμώνα. Εκείνου του παιδιού με τα αίματα, το καταπονημένο σώμα, το σπασμένο πλευρό, τις σκηνές που ήταν στην γωνία με ζήτημα την επιβίωση του, την ζωή του.

Ασυνείδητα και ανεξέλεγκτα το χέρι μου πηγαίνει στο πλευρό μου, και το άλλο στο πρόσωπο μου..

...Του Στέφανου τον αγώνα. Του Στέφανου το σώμα. Του Στέφανου το αίμα...Ο γιος του καθηγητή μου.. σκέφτομαι... στο βίντεο ήταν τόσο παραμορφωμένος από τα αίματα, τα πρηξίματα και τα μακρύτερα μαλλιά που είχε τότε, που θα δεν τον αναγνώρισα...!!

Ύστερα στα αυτιά μου ακούγονται οι ζητωκραυγές όταν νίκησε ο Στέφανος που άλλαξαν σε σκέτες κραυγές.... η ανακούφιση στο πρόσωπο του και η ευχαρίστηση της επιτυχίας που μεταλλάχθηκε σε τρόμο και θλίψη όταν κατέρρευσε το νεκρό σώμα του νεαρού αντιπάλου του στο ρινγκ.

Το κύμα κατηγοριών που τον συνόδευε ακόμα και στις πόρτες του νοσοκομείου.. τις κατηγορίες για δολοφονία.

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου τρομαγμένη στην σκέψη. Και κυρίως στην διαπίστωση ότι δεν γνωρίζω τίποτα. Κάθε φορά που νομίζω ότι αρχίζω να τον γνωρίζω, να τον διαβάσω, να τον καταλάβω, βρίσκομαι δέκα βήματα πίσω.

Απ ότι φαίνεται ούτε τον καθηγητή μου δεν γνωρίζω.. ούτε καν τους ίδιους μου τους φίλους..

Flashback
Τώρα έχουμε ξαπλώσει με την Άννυ και την Ιωάννα βλέποντας Μουτσινά και τρώγοντας πίτσα!! Πονάει η κοιλιά μου από το γέλιο ... έχει τόση πλάκα αυτός ο άνθρωπος..