Εβελίνα

Κεφάλαιο 25

«Τι εννοείς;;» Τον ρωτάω δειλά χωρίς να ξέρω αν θέλει να το συζητήσει...

«Δεν νυστάζεις ε;» Με ρωτάει.. μα φυσικά.. τι χαζή που είμαι γιατί να μου ανοιχτεί;; Ακόμη και τα αγόρια που κοιμούνται μαζί του δεν ξέρουν ούτε τι είδος μουσική ακούει και εγώ περιμένω να μάθω γιατί νιώθει έλλειψη φροντίδας..

«Τσου!» Του κάνω και χαμογελάω.

«Εσύ;» Τον ρωτάω με την σειρά μου.

«Όχι» Λέει και ακούγεται η κοιλιά μου να παραπονιέται και γελάμε.

«Έρχομαι» Του λεω καθώς σηκώνομαι.

Όταν επιστρέφω κρατάω στα χέρια μου ένα πακέτο με μπισκότα διπλής γέμισης! Τι να σου κάνουν πέντε κομμάτια πίτσα??

Κάθομαι ξανά δίπλα του οκλαδόν ενώ εκείνος κατεβάζει τον πάγο από το μάτι του, γυρίζει το σώμα του προς το μέρος μου και με κοιτάει κατευθείαν στα μάτια.

«Και εγώ στο ψυγείο τα βάζω» Λέει όταν ανοίγω το πακέτο. Προφανώς άκουσε τον ήχο όταν το άνοιγα.. Αυτά δεν είναι αυτιά που έχει, ραντάρ είναι.

«Όταν...» Κάνω μια παύση πριν κάνω μια άλλη ερώτηση που χορεύει στο μυαλό μου εδώ και ώρα...

«Όταν ήμουνα μικρή... μερικές φορές έβγαινα με το καλσόν στο κεφάλι!»

Λέω τελικά αλλάζοντας το προβληματισμένο ύφος μου σε ένα απλό χαμόγελο στην ανάμνηση αυτή.

Χαμογελάει και εκείνος αλλά δεν ξέρω γιατί μοιράστηκα μαζί του αυτή την ανάμνηση.

Θα μπορούσα να βρω κάτι πιο άσχετο στην προσπάθεια μου να μην κάνω την ερώτηση.... άλλωστε δεν θα τον νοιάζει και καθόλου..

«Γιατί;» Ακούω να με ρωτάει και ξανά υψώνω το βλέμμα μου στο δικό του.

«Επειδή όταν η μαμά μου, μου εξηγούσε ότι το φοράμε στα πόδια δεν μου άρεσε η ιδέα ενώ στο κεφάλι μου ταίριαζε καλύτερα!! Και νομίζω και στους γείτονες που με έβλεπαν, τους χαιρέταγα όλους άσχετα αν τους ήξερα ή όχι!»

Λέω και γελάμε!

«Από μικρή λοιπόν είχες δική σου ωραία ενδυματολογική άποψη...»

Λέει και σταματάω μπροστά από τα χείλη μου το μπισκότο που μόλις πήγα να φάω. Ήταν κοπλιμέντο; Ήταν κοπλιμέντο!