Εβελίνα

Κεφάλαιο 5

Κρήτη.
Πλευρά Εβελίνας
«....Εννοείται πως και εγώ σε αγαπώ μανούλα μου!!»

«Να προσέχεις κοριτσάκι μου!»

Μου λέει χαρίζοντας μου ένα απαλό φιλί στο μάγουλο και αφήνοντας με από την τρυφερή αγκαλιά της.

«Θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω!» 

Την διαβεβαιώνω καθώς κλείνω την μπλε καγκελόπορτα της αυλής μας.

Βλέπω τα καστανά μαλλιά της να ανεμίζουν όπως και το άσπρο λινό φόρεμα της, μέχρι που χάνεται  από το οπτικό μου πεδίο...

Την αντικαθιστούν το πράσινο της Κρήτης, τα γέλια και οι ζωηρές κουβέντες από τους ντόπιους  ανθρώπους της που πίνουν τον καφέ τους, παίζουν τάβλι, ψωνίζουν...ή περιπλανιούνται ξέγνοιαστοι.

Στηρίζω το κεφάλι μου στο τζάμι και χάνομαι στην μουσική που ηχεί από τα ακουστικά μου. Χάνομαι.. στις σκέψεις μου. Το κακό είναι πως όλες είναι γύρω από εκείνον..

Από εκείνη την νύχτα τα πράσινα μάτια του.. το βλέμμα του.. η μυρωδιά του..το άγγιγμα του που μου προκαλούσε αναστάτωση σε κάθε σημείο του σώματος μου....έχουν συλλάβει το μυαλό μου.

Και ύστερα τα χείλη του.. αχ αυτά τα χείλη του.. ζουμερά και καλοσχηματισμένα σαν να τα έχει πλάσει Άγγελος όπως κάθε του χαρακτηριστικό.. από την στιγμή που τα είδα φαντάζομαι τόσα πολλά με αυτά..

«ΠΡΟΣΕΧΕ ΡΕ ΜΠΑΓΛΑΜΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΔΙΠΛΩΜΑ;;;»
Ακούω να γκαρίζει ο ταξιτζής και στην συνέχεια μια σειρά από κόρνες...

Ήταν αρκετό για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Άνοιξα τα μάτια μου ταραγμένη.. τινάζομαι στην θέση μου και ξεροβήχω..

Από εκείνη την νύχτα κάθε φορά που τον σκέφτομαι προκαλεί το μυαλό και τις αισθήσεις μου ξανά και ξανά.. αλύπητα..

Και αυτό με τρομάζει... Με τρομάζει το πως αντιδράει το σώμα και το μυαλό μου μόνο με την σκέψη του. Χωρίς να τον ξέρω καν.. Χωρίς να έγινε τίποτα μεταξύ μας..

Ίσως γι'αυτό; Ίσως επειδή δεν έγινε τίποτα νιώθω έτσι; Αυτό που λέμε.. απωθημένο;

Ότι και αν είναι πρέπει να το ξεχάσω διότι δεν πρόκειται να τον ξανά δω..

.......

Βάζω το γκρι σακίδιο στον δεξι μου ώμο και στερεώνω την επίσης γκρι βαλίτσα μου στο έδαφος.