Εβελίνα

Κεφάλαιο 7

Σταματάω όταν τελειώνει το τραγούδι και χαζεύω την πόλη από ψηλά. Την θέα δηλαδή που μου χαρίζει το παράθυρο μου. Ακούω ένα χτύπο στην πόρτα...Ποιός να είναι; Εφόσον είπα ότι θα κοιμηθώ...

«Ξεκλείδωτα είναι..»

Η πόρτα ανοίγει και αντικρίζω μια ψιλόλιγνη κοπέλα, σχεδόν στο ίδιο ύψος με εμένα, με μακριά καστανά μαλλιά.

«Γεια!! Με λένε Λυδία...Σε άκουσα να παίζεις και να τραγουδάς και απλά ήθελα να σου πω πως παίζεις τέλεια και η φωνή σου είναι τόσο σαγηνευτική και υπέροχη και ..και... συγνώμη δεν ξέρω τι άλλο να πω!!!!!»

Προσπαθώ να 'πιάσω' τις λέξεις καθώς μιλάει γρήγορα από ενθουσιασμό υποθέτω..

Νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται και την ντροπή να με αγκαλιάζει. Ούτε τα παιδιά δεν με ακούνε να τραγουδάω. Ξέρουν ότι γράφω, παίζω και έχω φωνή αλλά μέχρι εκεί. Όποτε με πιέζουν απλά τους σταματάω.

«Εγχμμ.. σε ευχαριστώ, Έβελην παρεπιπτόντως!»

Της συστήνομαι δίνοντας το χέρι μου για χειραψία.
Παρατηρώ ένα κλειδί στο άλλο της χέρι.. που με διαβεβαιώνει πως είναι η συγκάτοικος..

«Το ξέρω, έχω ακούσει πάρα πολλά για εσένα.» Μου λέει καθώς ανταποδίδει στην χειραψία. Γελάει με την παραξενεμένη έκφραση μου.

«Πέρνα μέσα αν θέλεις!»

Πλευρά Πάρη
Κουμπώνω το φερμουάρ του πανελονιού μου ενώ εκείνη κατεβαίνει από τον πάγκο κατεβάζοντας το φόρεμα της.

Δεν καταλαβαίνω καν γιατί το φοράει εφόσον δεν καλύπτει και τίποτα.

Πετάω την προφύλαξη στα σκουπίδια και χωρίς παιρετέρω κινήσεις βγαίνω από τις τουαλέτες ακούγοντας να μου λέει τουλάχιστον να την περιμένω και να με βρίζει.
......

Πλευρά Στέφανου
Κάθομαι στο σκαμπό του μπαρ και ζητάω ένα ποτήρι ουίσκι.

Κλείνω αυτόματα τα μάτια μου νιώθοντας την κάψα της πρώτης γουλιάς στο στέρνο μου. Το ένα έγινε τρία και τα τρία εννιά.

Νιώθω πολλά γυναικεία βλέμματα στραμμένα πάνω μου, μα η προσοχή μου είναι στο να κουνάω ελαφρώς κυκλικά το άδειο μου ποτήρι.