Εβελίνα

Κεφάλαιο 24

«Ίσως είναι τα κορίτσια ..» Λέω περισσότερο στον εαυτό μου και η πόρτα ξανά χτυπάει.

«Και γιατί δεν ανοίγεις;» Ρωτάει και παίρνει το κινητό του στα χέρια του.

«Εμ μπορείς να ανοίξεις εσύ να βάλω τα βιβλία στην θέση τους;»

Λέω γρήγορα και εκείνος μετακινεί το βλέμμα του από το κινητό σε εμένα στενεύοντας τα μάτια του και χαμογελώντας αμυδρά σαν να βρήκε κάτι χαριτωμένο..

«Φοβάσαι Εβελίνα;»

«Τι; Όχι βέβαια τι να φοβηθώ...!!» Λέω και σηκώνει το φρύδι του. Πάει να πει κάτι αλλά τον διακόπτει η πόρτα που χτυπάει ξανά..Χωρίς να σχολιάσει κάτι προχωράει στον διάδρομο μετα βίας αφού  έχω γαντζωθεί απ την μπλούζα του σαν χταπόδι.

«Περίμενε!! Αν-αν δεν είναι τα κορίτσια; Αν είναι κάποιος ψεύτικος ντελιβεράς ή κάποιος που θα ανοίξουμε την πόρτα και θα πυροβολήσει;;; Αν είναι κάποιος τεράστιος φουσκωτός άνδρας και μας απαγάγει;;;;;»

«Πάντως σε παραδέχομαι! Δεν φοβάσαι καθόλου!» Λέει ρίχνοντας μου μια μάτια πριν αγγίξει το πόμολο και χώνω το κεφάλι μου πίσω από τον ώμο του κρυφοκοιτάζοντας την πόρτα.

Την ανοίγει και τότε...

«Άγγελε;» Λέω έκπληκτη αφήνοντας μια ανάσα ανακούφισης...αλλά ο Στέφανος με εμποδίζει να περάσω μπροστά.

«Στέφανε δεν είναι δολοφόνος τελικά..»
Του ψιθυρίζω..... μην τυχόν και φοβάται ακόμα......

«Τέτοια ώρα εσύ δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ.» Του λέει αγνοώντας με.

«Και εσύ γιατί είσαι;»

«Δεν σε αφορά.» Του λέει και σπρώχνει την πόρτα για να κλείσει αλλά ο Άγγελος βάζει το πόδι του εμποδίζοντας την.

«Άγγελε συνέβη κάτι; έπαθες κάτι;» Τον ρωτάω εφόσον δεν καταλαβαίνω την τόση επιμονή του τέτοια ώρα..

«Έβελην αμ γεια.. όχι απλά ξέχασες αυτό όταν ήμασταν μαζί και πιστεύω το χρειαζόσουν.»

Υπογραμμίζει με ύφος την λέξη μαζί καρφώνοντας ταυτόχρονα τον Στέφανο με τα μάτια του.

Μου δείχνει μια ασημένια συσκευασία... Το lip gloss μου!

«Για την ακρίβεια θα μου έπεσε διότι δεν θυμάμαι να το βγάζω.... Σε ευχαριστώ αλλά έχει δίκιο ο Στέφανος. Η ώρα έχει πάει πολύ αργά θα μπορούσες να μου το δώσεις αύριο!»