Δύο γοητευτικοί νέοι από διαφορετικές αφετηρίες. Δύο κόσμοι που συναντιούνται μέσα από ένα μονοπάτι γεμάτο δυσκολίες. Ένας μεγάλος έρωτας, ίντριγκες και πάθη.
Μια ιστορία κλισέ όταν ξαφνικά όλα ανατρέπονται, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Διασχίζω τον διάδρομο δίπλα στον Στίβ έχοντας κολλημένο το βλέμμα μου στα παπούτσια μου...όχι δεν έχουν κάτι τα παπουτσια μου.. αλλά το όνομα μου.
Ακούγεται από εχθές το βράδυ και ειδικά τώρα που περπατάω δίπλα στον Στίβ αν τα βλέμματα ήταν όπλο όχι μόνο θα ήμουν νεκρή αλλά θα είχα εξαϋλωθεί....
Υψώνω το βλέμμα μου μόνο όταν φτάνουμε έξω από την αίθουσα των Γερμανικών και τότε ο Στίβ σταματάει απότομα μπροστά από την πόρτα και με κοιτάει προβληματισμένος.
Ξεροκαταπίνω προσπαθώντας να σκεφτώ τι να του πω, σίγουρα τα έχει ακούσει όλα και ο άνθρωπος δεν με ξέρει καθόλου λογικό να τον επηρεάσουν όλες αυτές οι φήμες εδώ έχουν επηρεάσει εμένα..
«Η Εβελίνα;»
Διακόπτει τις σκέψεις μου και τον κοιτάω με ένα αγελαδίσιο βλέμμα λες και μίλησε κυπριακή διάλεκτο.
«Ε;»
«Η Εβελίνα ρωτάω που βρίσκεται;»
Ρωτάει τελικά δείχνοντας μου την άδεια θέση στο θρανίο του και νιώθω μια τεράστια ανακούφιση σε αντίθεση προφανώς με εκείνον που δείχνει να τσιτώνεται όσο αργώ να απαντήσω κάτι που με τρομάζει.. γενικότερα αυτός ο άνθρωπος με τρομάζει.
«Εμμ.. συνεχίζει να την πονάει το κεφάλι της και τώρα που το σκέφτομαι θα πάω γιατί είναι μόνη της μήπως χρειαστεί κάτι.»
Του λέω και φεύγω γρήγορα αφήνοντας εκείνον αλλά και τα επίμονα βλέμματα που κοιτούσαν προς το μέρος μας από το εσωτερικό της τάξης, πίσω μου.
Η Έβελην είναι η μόνη που θα μπορέσει να με καταλάβει αυτή την στιγμή. Όπως κάθε στιγμή. Δεν ξέρω πως.. αλλά όταν είναι δίπλα μου νιώθω πραγματικά αυτό που λέει πάντα..πως για όλα υπάρχει μια λύση και πως όλα γίνονται για έναν λόγο. Και πάντα όταν δεν βρίσκω εγώ τον λόγο..
