Εβελίνα

Κεφάλαιο 22

Πλευρά Ιωάννας
Το μαξιλάρι πνίγει τα αναφιλητά μου και τα δάκρυα μου το μουσκεύουν.

Στο κρεβάτι απέναντι πήρε ο ύπνος την Άννυ αφού μιλήσαμε για τα καινούργια γεγονότα στην ζωή μου. Τα γεγονότα που τόσο με έχουν μπερδέψει...

Είμαι μπερδεμένη γιατί για την ακρίβεια δεν το έχω συζητήσει με κανέναν. Στα κορίτσια απλά ανέφερα τα γεγονότα. Δεν τα ανέλυσα. Όπως και στον ίδιο μου τον εαυτό. Και αυτό με πνίγει.

Γίνανε όλα τόσο αναπάντεχα γρήγορα και αυτό με τρομάζει. Με τρομάζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον.

Ο Παύλος ήταν ο κολλητός μου μέχρι πριν λίγες ημέρες. Αυτό σημαίνει πως τον έχω δει με τόσες κοπέλες που ποτέ δεν τις έπαιρνε στα σοβαρά. Πάντα του έλεγα πόσο ανώριμος είναι στα ερωτικά συναισθήματα, πως τον νοιάζει μόνο το σεξ όπως άλλωστε και οι δίδυμοι.

Συνεπώς αυτές οι εικόνες και οι αναμνήσεις μου κλονίζουν την εμπιστοσύνη και μου γεννάνε αμέτρητες ανασφάλειες και φόβο. Φόβο διότι δεν γνωρίζω αυτήν την πλευρά του.

Φόβο διότι γαμώτο μου... νιώθω.... Νιώθω ερωτευμένη μαζί του. Και αν όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι για εκείνον, μια καινούργια εμπειρία ή ενθουσιασμός τότε θα καταστραφούν όλα. Όλη η παρέα όλη η φιλία όλα τα συναισθήματα μου..
..........

Πλευρά Εβελίνας
Ανασηκώνομαι και παίρνω τα χάπια από το κομοδίνο. Έβαλα ξυπνητήρι μήπως καταφέρω να  βρεθώ σε θέση να παρακολουθήσω τα μαθήματα.

Έχουν περάσει τρεις μέρες από το περιστατικό που έγινε το Σάββατο, ο γιατρός είπε πως θα γίνομαι όλο και καλύτερα κάθε μέρα πράγμα που βλέπω να ισχύει.

Ο πονοκέφαλος και η ζαλάδα δεν έχουν σταματήσει αλλά έχουν υποχωρήσει σε μεγάλο βαθμό. Ζαλίζομαι πλέον μόνο όταν σηκώνομαι ενώ ο πονοκέφαλος και η ημικρανία με πιάνει όταν έχει περάσει η επίδραση των χαπιών. Το βράδυ ακόμα δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σηκώνομαι, στηρίζομαι αμέσως στον τοίχο κλείνοντας τα μάτια μου και μετράω μέχρι το δέκα περιμένοντας να φύγει η ζάλη.
........

Χτυπάω την διπλανή πόρτα των κοριτσιών εφόσον δεν τις είδα έξω από το δωμάτιο όπως κάθε μέρα και τότε μου ανοίγει η Άννυ.

«Καλημέρα!» Μουρμουράει τρίβοντας τα μάτια της.

«Καλημέρα.. είσαι εντάξει;» Την ρωτάω ανησυχητικά εφόσον την βλέπω κομμάτια και μη έχοντας κάνει κανένα 'βήμα' να ετοιμαστεί  για τα μαθήματα,