Εβελίνα

Κεφάλαιο 28

Πλευρά Εβελίνας
«Καλό είναι αυτά να τα σημειώσετε στην νέα επιφάνεια που θα ανοίξετε στο word σας!»

Λέει ο κ. Γιόχαν δείχνοντας μας κάποιες σημειώσεις στο διαδραστικό πίνακα όσο εμένα η ματιά μου ψάχνει την αίθουσα σταματώντας στου Στέφανου... Με κοιτάζει ερωτηματικά σα να με ρωτάει με τα μάτια τι ψάχνω.... και ύστερα ακούω την Λυδία δίπλα μου.

«Τα κορίτσια που είναι;»

Στρέφω την προσοχή μου σε εκείνη και ανασηκώνω τα χέρια μου.

«Αυτές ψάχνω! Εχθές απ ότι είδα στην ομαδική η Ιωάννα πήγε στην βιβλιοθήκη.. ο Πάρης δεν ξέρω που πήγε... αλλά ο Παύλος είναι εδώ! Και σκέφτομαι ότι για να μην έχει έρθει και η Άννυ ίσως κάτι έγινε... απλά πίστευα ότι θα έρθουν τελευταίες ώρες..»

Λέω προβληματισμένη καθώς όσο μιλάω ενώνω τα κομμάτια. Κοιτάω εξεταστικά τον Παύλο στο απέναντι θρανίο δίπλα από τον Νικόλα και το βλέμμα του είναι κενό. Ούτε καν έχει ανοίξει το βιβλίο του...

«Στο σπίτι μας ήταν ο Πάρης...» Ακούω να λέει και γουρλώνω τα μάτια μου.

«Τι έκανε σπίτι σας;;;»

Την ρωτάω και δείχνει να το σκέφτεται σαν να της έδωσα να λύσει μια εξίσωση.

«Για την ακρίβεια δεν ξέρω... καθόμουν με την οικογένεια μου και παίζαμε επιτραπέζια και όταν του άνοιξα η μαμά μου του πρότεινε να φάει μαζί μας πριν καν τον ρωτήσω τι θέλει... αλλά και μετά που τον είδα για λίγο μόνο του να του δώσω κάτι που ξέχασε δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένο εκτός από....»

Κάνει μια παύση και παίρνει το βλέμμα της από τον πίνακα και με κοιτάει.

«Από κάτι βλακείες.» Λέει νευριασμένα και κουνάω το κεφάλι μου...

«Ελέγξα και βαθμολόγησα την εργασία από κάθε ζευγάρι που μου την παρέδωσε και μπορώ να σας πω ότι ο  μέσος όρος τα πήγε εξαιρετικά! Πολύ καλύτερα απ ότι περίμενα!»

Ανοίγει το μπλοκάκι του που σημειώνει τους βαθμούς και αρχίζει να λέει το ζευγάρι και αντίστοιχα τον βαθμό του.

«........Λυδία-Άννυ 90/100, Ιωάννα -Παύλος 93/100, Νικόλας- Πάρης 89/100... Άγγελος-Ξένια 77/100 και ... Στίβ-Έβελην 99/100 συγχαρητήρια!»

Μας φωνάζει με τα μικρά μας ονόματα όπως πολλοί καθηγητές και στρέφω κατευθείαν το βλέμμα μου στον Στέφανο, μου κλείνει το μάτι σαν να μου λέει 'καλή ομάδα!' κάνοντας να σχηματιστεί ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου.