Εβελίνα

Κεφάλαιο 15

Βγαίνω στην επιφάνεια της πισίνας και αντικρίζω αμέσως το εξαγριωμένο βλέμμα του Στέφανου που αλλάζει αμέσως όταν πιάνω το κεφάλι μου με μια έκφραση πόνου.

«Χτύπησες;» Με ρωτάει και έρχεται κοντά μου κοιτάζοντας μια το κεφάλι μου και μια την βρεγμένη εμφάνιση μου ενώ εγώ μόνο την βρεγμένη εμφάνιση του...

Η μαύρη μπλούζα του έχει κολλήσει πάνω του με αποτέλεσμα να φαίνεται το καλλίγραμμο σώμα του, τα δάχτυλα του πιάνουν το πιγούνι μου υψώνοντας το για να τον κοιτάξω στα μάτια όμως χάνομαι περισσότερο έτσι... ΤΙ  σκέφτομαι Θεέ μου! Πόσο χτύπησα;;

«Εβελίνα σου μιλάω! Χτύπησες;;>>

Με ξανά ρωτάει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

Τότε με μια κίνηση με παίρνει στα χέρια του τύπου νύφης και κάνει μια απόπειρα να πάμε προς τα έξω αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που την εμποδίζουν.

Το βλέμμα του τρέχει να βρει κάποιον άδειο χώρο στον οποίο δεν κάνουν βουτιές ή δεν μπαίνουν για να μπορέσει να με βγάλει και τότε ακουμπάω το μάγουλο του για να με προσέξει.

«Είμαι εντάξει!» Του λέω για να τον καθησυχάσω, με κοιτάει κατάματα με το έντονο βλέμμα του, οι σταγόνες από τα μαλλιά του πέφτουν στα χείλη μου και του τραβάνε την προσοχή...Ξαφνικά αρχίζουν να τρέμουν από το κρύο νερό του Νοέμβρη. Τα δαγκώνω για να σταματήσω το τρέμουλο, ενώ ταυτόχρονα νιώθω στα ακροδάχτυλά μου τις γωνίες του προσώπου του να σφίγγονται στο άγγιγμά μου.

«Παιδιαααα θέλετε λίγο;» Εμφανίζεται πίσω από τον Στέφανο ο Πάρης κρατώντας ένα κουτάκι μπίρας πάνω από τον ώμο του. Σίγουρα έχει μεθύσει.

Ο Στέφανος κλείνει τα μάτια του παίρνοντας απότομα το βλέμμα του από εμένα.

«Στέφανε!» Λέω και το χέρι μου από το πρόσωπο του πάει στο κεφάλι μου αφού νιώθω ένα δυνατό πόνο στο σημείο που χτύπησα, σαν ημικρανία και τα αυτιά μου να βουίζουν.

Το κράτημα του γίνεται ακόμα πιο δυνατό και κλείνω τα μάτια μου χώνοντας το κεφάλι μου στο στέρνο του ενώ το αμέσως επόμενο λεπτό νιώθω να βγαίνουμε από την πισίνα και αυτόματα τυλίγω τα χέρια μου γύρω του.
........