Δύο γοητευτικοί νέοι από διαφορετικές αφετηρίες. Δύο κόσμοι που συναντιούνται μέσα από ένα μονοπάτι γεμάτο δυσκολίες. Ένας μεγάλος έρωτας, ίντριγκες και πάθη.
Μια ιστορία κλισέ όταν ξαφνικά όλα ανατρέπονται, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα...
«ΑΧΑΧΑΧΑ ρε Έβελην..» Λέει ο Νικόλας και κάθεται στο ξύλινο παγκάκι. ***
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Κλαίω ρε πότε θα μάθεις ότι είναι ΜαΔΑγασκάρη και όχι ΜαΓΑδασκάρη;;»
Συνεχίζει και ο Παύλος αφού κάτσει δίπλα του..
«Αχαχα αφήστε το παγωτό μου ήσυχο!»
Κάθομαι και εγώ δίπλα τους μαζί με την Ιωάννα και την Άννυ.
Κλείνω τα μάτια μου απολαμβάνοντας το καθαρό οξυγόνο που εισπνέω. Μου αρέσει πολύ αυτό το πάρκο!
Όποτε ερχόμαστε καθόμαστε ακριβώς σε αυτό το παγκάκι που βρίσκετε δίπλα από ένα δέντρο, ο πλατύς, ψηλός κορμός του και τα φύλλα που γεννάνε τα μακρόστενα κλαδιά του εμποδίζουν τις ακτίνες του ηλίου δημιουργώντας μια προστατευτική σκιά από αυτόν.
Έχει πολλά δέντρα ωστόσο, άλλα μικρότερα άλλα μεγαλύτερα..
Όμως για έναν ανεξήγητο λόγο το αγαπημένο μου είναι αυτό. Άνθρωποι περιπλανιούνται ξέγνοιαστοι στα μονοπάτια του πάρκου, κάποιοι με τα κατοικίδια τους και άλλοι με το ζευγάρι ή την οικογένεια τους.
Στο βάθος έχει χώρο για μπέισμπολ, τόσο μεγάλο είναι. Δεν είναι όμως το μοναδικό μεγάλο πάρκο που έχει η Νέα Υόρκη. Έχει παρα πολλά, γενικά το εξωτερικό έχει μεγαλύτερα πάρκα από την Ελλάδα.
«Σας είπα χρόνια πολλά;;» Γλύφω το κουταλάκι με το παγωτό μου.
Αν και δίδυμοι δεν θα έλεγα ότι ταιριάζουν. Έχουν κοινά χρώματα· κάστανα μαλλιά και μάτια.. αν και του Νικόλα είναι πιο μελί.. ο Πάρης έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του Πατέρα τους ενώ ο Νικόλας μοιάζει περισσότερο στην μητέρα τους.
