# WattpadFantasyTR Okuma Listesinde /'Sylvia, kasabaya ilk inişinde tanıştığı kişinin bir kara büyücü olacağını bilemezdi. Oysa büyücü onu bekliyordu. Yıllardan beri.'
Kasabada yaşanan felaketin ardından Sylvia kendini Grimlocks büyücülük okulunda b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selamlar herkese! Ben farklı bir şey denemek istiyorum. Bölüm sonundaki görsele kısacık da olsa bir yorum bırakabilir misiniz? Teşekkürler, hoşçakalın ヅ
➳⎯⎯ও∞ও⎯⎯➳
Sabaha kadar zamanın nasıl geçtiğini bilmiyorum. Tek bildiğim günün ilk ışıkları panjurların arasından içeri sızarken, kollarımı bacaklarıma sarmış şekilde oturuyor olduğumdu. Saatler geçtikten sonra hala yaşananların korkusunu üstümden atamamıştım. Aklımdaki sorular katlanarak artıyordu ve bir tanesinden asla kaçamıyordum. Gelen o muydu?
Belki yaşadıklarım beni paranoyaklaştırmıştı. Belki aklımı kaybediyordum. Ama bu korku tanıdıktı. Bana yaklaştığını her hissettiğimde bedenimi saran aynı korkuydu. Dev kobra. Artık gerçekten peşimde olabilir miydi? Keşke o gün kasabaya hiç inmemiş olsaydım. Keşke onunla hiç karşılaşmasaydım.
Evin içinden gelen birtakım sesler duyduğumda, bitkin bakışlarımı sağ tarafa çevirdim. Koltuğa yapışmış bedenimi güçlükle koltuktan ayırarak merdivenlerden sağa yöneldim. Burnuma yemek kokuları gelmeye başladı. Seslerin geldiği kapıyı araladım. Burası krem tonların hakim olduğu oldukça ferah bir mutfaktı. Mutfağın ortasındaki geniş yuvarlak masa çeşit çeşit yiyeceklerle donatılmıştı. Sarışın kız masanın karşı tarafında bir fincana çay dolduruyordu. Beni görünce gülümsedi.
"Günaydın. İyi uyuyabildin mi?"
Birden içime nedensiz bir nefret doldu. Belki de nedensiz değildi, siz karar verin. Gecenin bir vakti kapı çılgın bir eylemci tarafından yumruklanıyor ve ben bunun sıkıntısını yaşayan tek kişiyim.
"Aslında hiç uyumadım."
Kafasını yana eğdi ve kaşlarını çattı. Fincanı masaya bıraktı ve bana döndü.
"Neden? Bir sorun mu vardı?"
"Aslında birden fazla sorun var," diyerek masaya dayanan sandalyeyi ellerimle kavradım. "Gecenin bir yarısı kapı, kim olduğunu bilmediğim biri tarafından yumruklandı. Ve senin bunu duyduğundan emin bile değilim."
Birden yüzü soluklaştı, beti benzi attı. Gözlerine korku dolu bir bakış yerleşti. Hemen sonra bana dönerek hızlıca konuşmaya başladı.
"Lütfen bana kapıyı açmadığını söyle. Yalvarırım bana, 'Kapıyı açmadım.' de."
"Kapıyı açmadım."
Omuzları düştü ve tuttuğu nefesi dışarı verdi.
"Ama açabilirdim," dedim bu kadar rahatlamasına anlam veremeyerek. "Hayır, açıyordum. Kapı kolunu indirmiştim bile."
"Ne demeye çalışıyorsun?" diye sordu.
"O da kimdi?" dedim. "Kapıya dayanacak kadar sinirli olan kişi."
