ERASTHAI SERIES BOOK 2: No Ide, No Entri (COMPLETED)

TWENTY FOUR

Halos mapaawang ang labi ni Idelaide nang mag-angat sa kaniya ng tingin si Jameson at ay mga butil ng luha sa mga mata nito.

Kusang umangat ang kamay niya upang haplusin ang basang pisngi ng binata dahil sa mga luha. Vulnerability is written all over his face and tiredness can be reflected on his eyes. She gently caress his face with her thumb to brush his tears off.

Parang gusto din niyang maluha. What have I done to this man?

Nanubig ang mga mata niya. "Hey, handsome," she said it almost a whisper. She can't even hear her words properly now. All she can hear is the calming sound of waves, birds flocking at a distance, and her heart erratically ramming inside her chest.

Umangat din ang kamay nito at hinawakan ang palad niyang nasa pisngi nito. He looked at her intently like he can't still believe that she's really in front of him.

Maya-maya ay bumaba ang tingin nito sa tiyan niya na marahang naiipit ng mga hita hiya. Kitang-kita niya kung paano namilog ang mga mata nito.

"Honey, naiipit si baby," masuyo nitong idiniretso ang nga paa niya at inayos ang dress na suot niya.

Nasundan na lamang niya ng tingin ang mga ginagawa nito. Hindi siya makapaniwala sa nangyayari. Ito na nga ang may luha sa mata dahil sa pang-iiwan niya dito at hindi pagbibigay dito ng pagkakataon para magpaliwanag and still, here he is, making sure that she is sitting comfortably with their baby.

Sunod sunod ang pagpatak ng luha sa mga mata niya. She can't believe that she didn't trust him. That she doubted his love for her.

Agad naman iyong napansin ng binata. Nag-aalala siya nitong niyakap.

"Shhh. Hey, honey. Please don't cry. Baka makasama yan sayo at kay baby," masuyo nitong hinagod ang likod niya.

She hugged him back tightly and sniffed all of his scent. She missed his scent so much. She missed him. Mas isiniksik pa niya ang katawan dito.

He continued to caress her back while whispering it's okay on her ears. Hinagod nito ang likod niya hanggang sa tumahan siya mula sa pag-iyak.

Ngunit hindi pa din sila bumago ng puwesto. Hindi sila humiwalay sa pagkakayakap sa isa't isa. Parang walang gustong bumitiw sa kanilang dalawa.

"Honey?" mahinang sambit ng binata.

"Hmm?" she sniffed all of his natural scent. "Hindi mo na ginagamit yung dati mong pabango," komento niya.

"E kasi..." parang gusto nito magkamot ng ulo. "Na-trauma ako nung sinaraduhan mo ako ng pinto dahil mabaho ako. So I stopped using it and threw it away."

Napangiti siya at isiniksik ang mukha sa leeg nito.

Nilukob na naman sila ng katahimikan. They can even feel the heartbeat of each other.

"Honey?" muling sambit nito.

"Hmm?"

"Are you mad at me?" natigilan siya. Parang biglang bumalik sa isip niya ang nakita sa condo unit nito. Unti-unting lumuwag ang yakap niya dito.

Ngunit hindi siya pinayagan ng binata na makalayo dito at mabuwag ang yakap nila.

"Please, honey. Just hear me. Don't let go of me. Please give me a chance to explain myself," ito naman ngayon ang nagsiksik ng mukha nito sa gilid ng leeg niya. "I'm afraid. I am so afraid. That once you let me go again, once you remove your arms on me... I might lose you forever. The last six months made me insane and almost starve myself to death. If you leave me again this time, I might really die..."

Ramdam na ramdam niya ang pagkabasa ng gilid ng leeg niya dahil sa mga luha ng binata. Luha para sa kaniya. Isa-isa ding nag-unahan ang mga luha niya.

Paulit-ulit nitong ibinubulong sa kaniya ang mga katagang 'please don't leave me.' Ngunit kahit ayaw siyang pakawalan nito sa yakap ay patuloy pa din nitong pinoprotektahan ang malaki na niyang tiyan.