GUPSE (Tamamlandı)

6. BÖLÜM

İyi okumalar...

3 harften oluşan aşk, üzüntüyü , kederi , ayrılığı içinde barındıran aşk... Ne zormuş aşık olmak. Hatta aşık olup kaybetmek. Ya da aşık olduğumuzu zannedip kendimizi kandırmak. Aşk insandan insana değişen bir kavramdır. Kimisine göre aşk; Kavuşmak... Kimisine göre aşk; kavuşamamak... Bervin gerçekten aşık mıydı yoksa sevdalımı? Aslında aşk gelip geçici birşey. Sevda ise kalıcı. Belkide bervin sadece aşıktı. Kendi yüzünden ölmüş adama aşıktı ama sevdalı değildi. Ölümünün üzerinden neredeyse 1 buçuk hafta geçmişti. Rüyalarına giren adam şimdi nasıl olurda karşısında olurdu. O ölmüştü. Kendini delirmiş hissediyordu.

"Se-sen gerçek misin?" gerçek olmasını istiyordu. Yaşamasını... Bervin gözlerini bir an olsun ayırmıyordu. Hep gelinlikle görmesini isterdi. İlk defa bir dileği kabul olmuştu. Gerçekten 1 dilek hakkı olsaydı berk yaşasın isterdi.

"Cennetim. O kadar güzel olmuşsun ki peri kızı gibisin. Mutlu ol cennetim. Olur mu? O güzel yüzün hep gülsün." sesini bile ne çok özlemişti. Şimdi karşısında duruyordu. Bir şey söyleyecekken içeri barzan girdi. Bervinin bakışları barzanı buldu. İçinde korku vardı. Ya yanlış anlarsa. Ya berk'e zarar verirse diye düşündü. Tekrar berkenin olduğu yere baktığında üzülmüştü. Çünkü sadece bir hayal olduğunu anladı. Hayal bile olsa bir kez daha gördüğü için mutlu olmuştu. Barzan kızın yüzündeki ifadeyi çözemiyordu. Baştan aşağ süzdüğünde "çok güzel" dedi içinden. Yavaşça bervine ilerledi. Elini yüzüne koyup nazikce okşadı. Bu kız her hareketiyle kendine bağlıyordu. Yıllarca sevdiği olmasına rağmen ona böyle hissetmemişti. Şimdi anlıyordu ona sadece minnet duyuyordu. Ama şimdi gerçek sevdayı anlıyordu.

"Bervin " diye seslendi. Genç kız kendine geldiğinde yüzündeki eli farketti. Korkarak bir hamlede geri çekilmişti.

"İyi misin" dedi barzan. Artık gerçekten iyi olmasını istiyordu. Hayatındaki her şeyi merak ediyordu. Mesela gülse ne kadar güzel olurdu. Bervin sadece başını sallamakla yetindi. Onun içinde kırgınlık vardı. Hasan ağaya karşı, hayata karşı... Zaman gelmişti. Barzan bervine kolunu uzatıp girmesini bekliyordu. Bervin zorda olsa girmişti koluna. İkisi birlikte avluya inmişlerdi. Nikah masasına oturup nikah memurunu bekliyordu. Bervinin içi buruktu. Hayalleri bir anda uçup gitmişti. Şimdi berk olmalıydı diye düşündü. Nikah memuru barzana sorduğunda tereddüt etmeden evet demişti. Nasıl bu kadar kolay yapabiliyor diye düşünmüştü bervin. Onunda sevdiği vardı. Bu kadar kolay olmamalı dedi kendi kendine. Sıra bervine geldiğinde korktu. Bir şey diyemiyordu. Dili tutulmuştu genç kızın. Herkes meraklı gözlerle süzüyordu bervini. Hasan ağanın içini korku kaplamıştı. Eğer "hayır" derse gözünü kırpmadan öldürdü. Bu kadar acımasızdı. Bervinin gözleri annesine kaymıştı. Ona kıyamazdı. Kendini feda etmek zorundaydı. Zorda olsa "evet" demişti. İmzalarda atıldıktan sonra artık bitmişti. Ya yeni hayatına alışıp mutlu olacaktı ya da her gününü cehenneme çevirecekti. Hasan ağa derin bir "oh" çekti. Yüzüne kocaman gülüş yerleştirdi hayatın ona ne getireceğini bilmeden.  Peyman konağında eğlence son sürat devam ediyordu. Barzan ve bervini oynamaya kaldırmışlardı. Genç kızın içi kan ağlaya ağlaya oynuyordu. İnsanlar yanlış anlamasın diye gülmek çok zor geliyordu. Zaten bu hayatta insanlar ne düşünür diye yaşamıyor muyduk? Millete neyse. Takılarda takıldıktan sonra düğün yavaş yavaş bitiyordu. Bervinin üzerindeki altınlar cılız bedenine fazla gelmişti. Biri dokunsa düşecek moddaydı. Odasına çıkıp altınlarını çıkarıp çantasına koymuştu. Odaya kayın validesi roni hanım girmişti.

"Buke ver bakalım altınları" demişti. Artık gerçek yüzünü gösterebiliyordu. Nasıl olsa almışlardı kızı.

"Anlamadım roni daye" demişti bervin. Anlayamıyordu. Birden ne olmuştu bu kadına? Diye düşünüyordu. Roni hanım hiç istememişti bervini. Onun istediği başka kızdı. Söz geçirmemişti eşine. İçini kinle doldurmuştu. Hergününü zindan etmeye yemini vardı.