GUPSE (Tamamlandı)

22.BÖLÜM

İyi okumalar...

Hayat mucizeler ile doludur. Hiç beklemediğin bir anda yüzünde gülücükler açtıran bir mucizen olur. İçinde tarif edilemez bir sevinç olur. Gözlerinden akan yaş mutsuzluktan değildir. Mutluluktan ağlarsın. Gülerken bir hıçkırık kopuverir dudaklarından. İnanamazsın gerçek olduğuna. Bervin ve barzan şu an yerde olan teste bakıyorlardı. Barzan yere eğilip eline aldı. Emin olamıyordu. Bir kaç defa gözlerini kapayıp açmıştı. Sonuç değişmiyordu. "Gerçek" demişti kendi kendine. Hızla bervine ilerleyip sıkıca sarıldı. Bervin göz yaşları içersinde kocasının sarılmasına karşılık vermişti. Barzan bervinden ayrılıp alnına öpücük kondurdu.

"Teşekkür ederim bitanem" bir eline öpücük kondurmuştu. "Teşekkür ederim bu mutluluğu bana yaşattığın için" diyerek diğer elinede öpücük kondurmuştu. Genç çift şu an çok mutluydu. Sanki dünyada tek üçü kalmıştı. Herşeyden herkesten soyutlanmışlardı. Tıklatılan kapıyı bile duymuyorlardı. Barzan bervini kolları arasına alıp döndürmeye başlamıştı. "Baba oluyorum" demeyide ihmal etmiyordu. İkisinin kahkaları küçük odayı dolduruyordu. Kapının açılmasıyla kendine gelmişlerdi. Barzan arkasını dönüp gelene bakmıştı. Gelen kız kardeşi rojdaydı. Yüzünde ki gülücük bir anda yok olmuştu. İki genç kız bunu fark etmişti.

"Şey özür dilerim abi. Ben bervin ablama bakmaya gelmiştim." barzan ne kadar kızgın olsada kıyamıyordu kardeşine. Bütün kırgınlıklarını ve gururunu kenara koyup kollarını açtı kardeşine. Rojda ilk başta kavrayamamıştı olayı. Sonra abisinin gülen yüzünü görmüştü. İşte o an koşarak sarıldı biricik abisine. İki kardeş bütün küs geçen günlerin acısını çıkarırcasına sarılıyorlardı. Bervin bu manzaraya tebessüm ile izliyordu. Rojda abisinden ayrılıp elini tuttu.

"Affettin mi abim beni?"

"Affettim güzelim affettim. Yiğenine dua et sen" demişti barzan. Rojda yine anlayamıyordu. "Acaba sarhoş mu?" diye geçiriyordu aklından. Böyle olmasını istemiyordu. Zira abisini yine gülerken görmek, sarılmak ona iyi gelmişti.

"Abicim sarhoş falan mısın? Benim yiğenim yok ki?" barzan şuh bir kahkaha atarak karısının yanına ilerledi. Bir eliyle karısının omuzunu tutarken bir eliylede karnını tutuyordu. "Yakında bizimle olacaka inşallah kardeşim" rojda duyduğu şeyle sevinç çığlığı atmıştı. Koşarak bervin ablasına sarılmıştı. Kendiyle bervini de döndürüyordu. Ablasından ayrılıp yüzüne baktı.

"Ben şimdi hala mı oluyorum?"

"İstemiyorsan olma rojda"

"Yok yok ben hala olucam" tekrar bir sevinç çığlığı atıp abisine sarıldı. Konaktakiler çığlık sesiyle odaya gelmişlerdi. Herkes anlamaya çalışır gibi bakıyordu. Roni hanım söze girerek "yine ne oluyor. Hergün bu odaya geliyoruz" roni hanımın dediklerini takmayacak kadar mutluydu bervin. Rojda anasının yanına gidip "ana sana torun geliyor " bir sevinçle söylemişti. Roni hanım hem mutlu hem şaşkındı. Arkasında duran elife dönmüştü.

"Elif kızım hamile misin? Ne ara oldu? Ben çok sevindim. Şu gelinin yapamadığını yaptın" odadaki herkes şaşkınlık ile bakıyordu roni hanıma. Bervin ne kadar takmayacağım desede üzülmüştü. Yine ve yine takıyordu işte. Gözünden akan iki damla yaşa mani olamamıştı. Halbuki az önce mutluluktan yaşarmıştı o gözler. Barzan bervinin ağladığını görmüştü. İçi burkulmuştu karısına.

"Ana ne dersin sen? Elif değil ki
bervin hamile" barzan dişlerini sıka sıka söylemişti her cümleyi. Ali ağa gelinine yaklaşıp " hayırlı olsun kızım. Ölmeden bu mutluluğu tattırdın bize. İnşallah kucağımızada aldığımızı görürüz" diyerek sarıldı gelinine. Roni hanım ve elif sinir küpüne dönmüştü adeta. Revin ise utanıyordu ablam dediği bervinin yanına gitmeye. Az önce bir elbise hevesine elifle iyi olmuştu. Biliyordu yengesini üzdüğünü. Çekine çekine yanına ilerledi revin.