GUPSE (Tamamlandı)

16.BÖLÜM

İyi okumalar...

Gitmek çok kolaydır bir insan için, Arkasında bıraktığı enkazı bilmeden. Kalanı ne hale getireceğini bilmeden. Hep düşünürler;giden mi çeker kalan mı diye? Aslında kalan çeker bütün acıları. Terk edilmiş biri olarak yıkılır. Ona sadece sevdiğinden güzel anıları kalır. Hergün cehennemdeymişçesine yanar tutuşur bedeni. Gözlerinden hiç eksik olmaz göz yaşları. Her dakika "neden" diye düşünür. Her saniye bir rüzgar gibi ordan oraya savrulur. Sıcak hava bile tenini üşütür. Gözlerini her kapattığında yüzü düşer aklına. Gülüşü, üzülüşü yani yüzünün aldığı her şekli. Gözlerin kapalıyken gülüşü geldiğinde istemsiz sende gülersin. Ağlaması geldiğinde gözlerin dolar. Sonra kapalı gözlerinden yaşlar akar. Bir bütünün olur. Bir organın gibi vazgeçemezsin. Mesela dudaklar. İnsan dudaklarından vazgeçebilir mi? Ya da burnu? Burnu olamazsa nefes alamaz. Lafın kısası gidene herşey kolay, kalana ise zor. Bervin gitmeyi tercih etmişti. Gitmek ona kolay geliyordu çünkü. Gidersem özlerim,özlersem dönerim diye düşünüyordu. Döndüğünde hiç bir şeyin aynı olmayacağını bilmeden. Bervin bir kez olsun arkasına bakmadan çıkmıştı konaktan. Göz yaşları içersinde yürüyordu mardinin dar sokaklarında. İçindeki pişmanlık şimdiden kendini belli ediyordu. Gururu engel oluyordu geri dönmesine. Kendini mecbur ediyordu gitmeye. Anıları düştü aklına. Geçen sene yine bu şekilde kaçmaya çalışmıştı. Bu sefer yakalayacak kimse yoktu. Kararı kesindi gidicekti. Barzan huzurlu bir uyku içindeydi. Aniden sıçrayarak uyandı. Yanındaki boşluğu farketmesi uzun sürmemişti. Yatağından kalkıp banyo kapısını tıklatmıştı. Beklediği ses bir türlü gelmiyordu. Yavaşça açtı banyo kapısını. İçersinin boş olması içini tedirgin etmişti. Odasından çıkıp hızlı bir şekilde mutfağa ilerledi. Oranında boş olduğunu gördü. Her dakika içindeki korku artıyordu. Hızlı indiği merdivenleri aynı şekilde hızlıca çıkmıştı. Odasına girip telefonunu arıyordu. Telefon yerine komidinin üzerindeki zarfı görmüştü. Titreyen elleriyle almıştı zarfı. Kalp atışları acı bir şekilde hızlanmıştı. Yatağına oturup zarfı açtı. Gözlerini satırlarda gezdirdi.

"Sevdiğim... Sen benim kaderime yazılmış en güzel yazısın. Sen benim ilk sevdamsın. Seni böyle bırakıp gitmek istememiştim. Aslına bakarsan hiç bırakmak istemedim. Ama mecburdum barzan. Bana kızma. Beni anla. Bu bir ayrılık değil. Yaptığını unutmam için zamana ihtiyacım var. Geri geleceğim sevdiğim.

Özür dilerim" Barzan okuduğu her bir kelimede yıkılmıştı. Gözlerinden yaşlar akmıştı. Ne yapacağını bilemez halde büktü mektubu. Bunu haketmemişti. Böyle terk edilmeyi, bırakılmayı haketmemişti. Acı bir şekilde haykırdı. Odada ne kadar eşya varsa yerle bir ediyordu. Ne kadar kızgın olursa olsun onsuzluğa dayanamazdı. Bir hışımla çıktı odasından. Arabaya binip gaza bastı. Çok hızlı sürüyordu.  Sinir bütün benliğini eline geçirmişti. Direksiyona yumruklar atıp "gitme" diye bağırıyordu. Arabayı o kadar hızlı sürmüştü ki otogara kısa sürede varmıştı. Hızlı bir şekilde inip bervini aramaya başlamıştı. Geçen her dakika umutsuzluğa düşüyordu. Gidebileceği tek yeri biliyordu. Direk istanbul otobüslerinin oraya gitmişti. Yanında duran sıska uzun boylu bir çocuk duruyordu.

"Bakar mısın? "

"Buyur abi"

"En son istanbul otobüsü kaçta?"

"Abi bugün istanbul otobüsü 1 tane vardı. Oda yarım saat önce kalktı. Başka yok" barzan duyduklarıyla bir kez daha yıkılmıştı. Kulakları uğulduyordu. Bacakları taşımamıştı. Dizlerinin üzerine çöküp "gitme" diye sayıklıyordu. Gitmişti sevdası,huzuru, mutluluğu. Zar zor bir şekilde kalktı yerden. Arabasına binip gideceği istikamete doğru süremeye başlamıştı. Bervinin gidebileceği yeri biliyordu. Son sürat sürüyordu arabasını. İçinde ki sinir ve mutsuzlukla basıyordu gaza. Gözü hiç bir şeyi görmüyordu. Sürekli gözünün önüne bervinin yüzü geliyordu. Bervin ise otobüs camına başını yaslamış şeritleri izliyordu. Göz yaşları durmaksızın akıyordu. Kalbindeki ağrıya mani olamıyordu. Eli karnına gitmişti. Sevgi dolu okşuyordu.