Hayat,
Kime acımasız kime merhametli?
Geçmişinin acımasızlığından kaçan bir kadın
Güzel günlere hasret bir adam
İkisi de yaralı...
İkisi de yorgun...
🌊
Okyanusta bir inci tanesi ve kahramanının hikayesi...
Kapak
》@minikbirqueen
İnstagram
》nurr_erv...
Herkese merhaba🙌 Bölumleri düzenliyorum. Ufak tefek değişiklikler yaptım. Daha iyi oturduğunu düşünüyorum. Umarım beğenirsiniz... Sizden ricam iyi kötü her türlü yorum yapmanız. Eleştirildikçe kendimi daha da geliştireceğime inanıyorum. Ayrıca oylarınızı eksik etmeyin lütfen🙏❤Kişisel hesabım ve bölümlerle ilgili paylaşımların olduğu kitap hesabım aşağıda. Desteklerinizi bekliyorum. Hepinizi seviyorum🙏♥🌼
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•6.BÖLÜM;UÇURUM•
Günahlarla yaşarız biz insanlar.Kimi büyük kimi küçük de olsa pişmanlık barındıran günahlar...
Pişmanlığı her bir uzvuma işleyen günahlarım vardı benim, keşkeleri dilime pelesenk eden günahlarım...
Geçmişimde nasıl acımasız olduysam şimdi belki de intikamı alınıyordu benden.
Fırtına ile alabora olan gemi gibi alabora olmuştu zihnim. Kıpırdayamıyordum. Ne baktığım yeri görüyor ne de duyduklarımı anlıyordum.
Bitiktim.
Dakikalardır güçlükle soluk alabiliyordum. Tüm gücüm batan gemiyle birlikte derinliklere gömülmüştü.
Melek'in elinde tuttuğu deftere dakikalardır bakıyordum. Bu konuşamama hissi neden gitmiyordu peki?
"Neyin var?" Gözlerimi sorunun sahibine çevirdim. Belli etmemeye çalışsa da hissetmiştim, endişe derinlerine nüfuz etmişti. Kısık sesle sorduğu soruya aynı şekilde cevap verdim.
"Hiçbir şeyim yok." Bir çırpıda ayaklandım. Bütün herkesin dikkati bana kaydı. Meraklı bakışlar eşliğinde güçlükle aralandı dudaklarım.
"Ben hepinize çok teşekkür ederim. Evinizde ağırladınız beni," hepsi tebessümle ve tatlı bir sitemle bana bakıyordu. "Ben herkes buradayken vedalaşmak istedim." Bir süre hiçbiri tek kelime etmedi. Sessizliği bozan Gönül annenin sorusu oldu. "Hazal kızım o ne demek yoksa gidecek misin?" Bakışlarımı nedensiz Kadir'e çevirmiştim. Tepkisini merak ediyordum ama hiçbir şey söylememişti.
"Ben daha fazla yük olmak istemem size."
"Kızım ne yük olması aşk olsun." Mahcup bir ifadeyle konuştum. "Öyle Gönül anne daha fazla kalamam gerçekten. Teşekkür ederim," bütün aileye tek tek baktım. Gözlerim en son onun gözlerinde takılı kaldı. "Her şey için." Gözlerindeki bakışlara anlam yüklemek çok zordu.
Sessizliği bir bıçak gibi kesti sonunda. "Nereye gideceksin?" Ayaklanıp bana yaklaşmıştı ve cevap bekliyordu. "Kalacak bir yer bulabilirim zaten iş de bulacağım," devamını bekliyordu. "Yani başımın çaresine bakabilirim."
Sinirle soluk verdi."Ben başının çaresine bakamayacağını ne öncesinde ne şimdi söyledim," sadece birbirimize bakarken ekledi. "Ne de ileride söylerim." Olumlu anlamda başımı salladım. "Evet biliyorum söylemedin."Böyle bir imada bulunamamıştı biliyordum.
