𝐇𝐀𝐘𝐀𝐓

8.Bölüm:Duman

Herkese merhaba. Uzun zamandır hiçbir şekilde wattpade hikaye yazmak için de okumak içinde giremedim. Hep bir yanım eksik kaldı. Üniversiteye başladım ve dersler ve sınavlarla uğraşmam lazımdı. Şimdi ara tatildeyim. Ara tatile girer girmez yazmaya başladım. Hem "Hayat" için hem de bir yarışma için. İkisini tatil bitmeden hallettiğim için mutluyum. Yaklaşık 2500 kelimelik bölüm oldu. Şimdiye kadar ki en uzun bölüm. Okuyan birileri olacak mı bilmiyorum ama ben yinede atmak istedim. 🙏🏻❤️İnstagramdaki hesaplarıma göz atmak  isterseniz bölüm sonunda yazıyor. 🙏🏻
Güzel günler sizinle olsun 🌼

•8.BÖLÜM;DUMAN•

Cam kırıkları saplanır kalbe,
Hemde hiç ummadıklarından...

Uçurulan uçurtmalara bakıyordum, baktıkça bende onlar gibi uçuyordum. Salınıyordum gökyüzünde. Hayal kuruyordum bazı anlarda. Gizli saklı yapıyordum babam görmesin diye. Korkuyordum.

Bağırmasından değil beni daha çok sevmemesinden. Sever miydi acaba? Ne zaman severdi? Bana kızım dermiydi ya da?

Beni parka götürür müydü? Peki ne zaman?

Çocukların elinden kaçan uçurtmanın gökyüzünde salınıp kaybolmasıyla hayal kurmayı bırakmıştım. Ama hala camın önünde oturuyordum. Sokakta oynayan çocuklara bakmaya başladım. Futbol ya da evcilik oynuyorlardı. Kızların elinde bebekleri vardı. Hemen yatağıma koşup annemin yaptığı bez bebeğimi alıp camın önüne tekrar döndüm. Elimde sımsıkı tuttuğum bebeğime biraz daha sarıldım. "Anna üşüdün mü, ben de üşüdüm ama şimdi ısınırız tamam mı?" Evcilik oynayan kızlar neler yaptıysa aynısını ben de yaptım.

"İnci? " Annemin seslenmesiyle oturduğum yerden hızlıca indim ve yatağıma koştum. "Mutter?"*Anne?*

Annem odaya girdiğinde önce cama baktı. Beni orada göremeyince bakışlarını yatağıma çevirdi ve gülümsedi. Gülümseyince kırışan yüzüne baktım bir süre.Annem güzeldi. Çok güzeldi. Sarı saçları, renkli gözleri… Anneme benzemek isterdim.Tıpkı onun gibi mavi gözlerim olsun. Ben de gülümsedim.

"Bu sefer camın önünde değilsin İnci'm.Şaşırmalı mıyım?" Yalan söylediğimi anlamasın diye gözlerine bakmayı bırakmadım. "Ja,Mutter,"elimdeki bebeği gösterip "Anna ile oynuyordum bak." Dedim. *Evet, anne. *

Gözlerini üzerimden çekmeden konuştu. "Ama yüzün kızarık hayatım? Sanki üşümüş gibisin," bana doğru adımlamaya başladı. "Bunun nedeni camın önünde oturmandan dolayı olabilir mi ?"

Yine yakalanmıştım. Yakalanmanın verdiği utançla kafamı eğip parmaklarımla oynamaya başladım. Annem hasta olmamı istemezdi ve ben de onu üzmek istemiyordum. Dışarda oynayanlara baktıkça annem benim yerime de üzülüyordu sanırım. Çünkü bazen onu ağlarken yakalıyordum.

"Anne çok az oturdum hem üşümedim gerçekten." Annem hemen yanıma oturdu ve beni kendine çekti. "İnci'm ben senin hasta olmaman için söylüyorum. Çabucak grip oluyorsun." Beni kollarının arasına almıştı annem. Usulca kokusunu içime çektim. "Tamam anneciğim.Bir daha camın önüne oturmam söz."