𝐇𝐀𝐘𝐀𝐓

9.Bölüm:Izdırap

Herkese merhaba🖐🏻Yepyeni bir bölümle geldim. Umarım hoşunuza gider. Satır aralarında yorumlarınızı, eleştirilerinizi ve oylarınızı bekliyorum.✨ Destekleriniz benim için gerçekten çok önemli☺️
Bölümde geçen bir şarkı var, medyaya da koydum, onun eşliğinde okuyabilirsiniz🎶💙

🎶 Emir Can İğrek - Yangınlı Şiir

@zelihazer670 Bölümden bir kesit için aşağıdaki afişi hazırladı, ellerine sağlık kızçemm ✨

•9.BÖLÜM;IZDIRAP •

Bitmiyordu, babamın bağırmaları, annemin ağlamaları, benim elimden hiçbir şeyin gelmemesi…
Bitmiyordu, ızdırap bitmiyordu.

Geçmiyordu, kötü günler yok olup gitmiyordu.
Her gecenin sabahına doğan güneşe hasrettik.

Gott hilf mir, rette uns. *Tanrım yardım et, kurtar bizi.*

Annemi kurtar en başta. Ben dayanırım, onun yerine ben katlanırım.

Sindiğim duvar dibinde ne kadar süredir oturduğumu hiç bilmiyordum. İçeriden gelen bağırışların üstüne eklenen kırılma sesi ürkütücüydü. Olduğum yere daha da sinmiştim. Dizlerimi kendime daha fazla çektim ve bedenimi kollarımla daha çok sardım.

Adeta kendime sarıldım, korunmak için.

Kısa süreliğine de olsa sesler kesilmişti. Babamın gitmiş olabileceğini düşünerek hemen ayaklandım ve kapıya adımladım. Gözyaşlarımı annemin görmemesi için sildim, salona girdiğimde annem yerdeydi. Öylece kıpırdamadan hareketsiz yatıyordu. Gözyaşlarım benden bağımsız akmaya başladı. "Anne?" Annemin bir ses çıkarmasını, bir tepki vermesini, hareket etmesini bekledim ama hiçbirini yapmadı. Usulca yanına oturdum. Yüzünü kapatan saçlarını usulca çektim. Bir yandan da sesleniyordum. "Nolur uyan anne. Yerde yatma kalk hadi, üşüteceksin."

Annemi incitmemeye çalışarak kaldırıp kanepeye yatırdım. Yüzü yara bere içindeydi. Yüzünde yer edinmiş yaralara yenileri eklenmişti. Dokunamadım, dokunursam o yaralarla birlikte ben de kanardım.

Hemen mutfağa gidip çaydanlıkta biraz su ısıttım. Isınan suyu kaseye boşalttıktan sonra eski bir bez parçası bulup annemin yanına gittim. Hala bıraktığım gibiydi. Ölü gibiydi.

Suya batırdığım bezle annemin yüzündeki kanları usul usul temizlemeye başladım. İncitmekten korkarak yapıyordum işimi. Canını bir de ben yakmak istemiyordum. İşimi bitirdiğimde kaseyi sehpanın üstüne bırakıp anneme döndüm. Uzun uzun baktım ona. Yüzünün her bir satırını ezberlemek ister gibi. "Annem seni kurtaramadığım için özür dilerim." O gün bir söz verdim anneme.

"Söz veriyorum anne bitecek bu ızdırap."

Acı çekmiştim, acının en saf en duru halini hissetmiştim. Uzun zamanlar annemle birlikte ben de yaşamıştım aynı acıları. Ben ruhen annem hem ruhen hem bedenen…