Μη μ' αφήνεις

11º κεφάλαιο

Η επίδειξη είχε τελειώσει και σιγά σιγά η αίθουσα άρχισε να αδειάζει. Όσοι αποχωρούσαν μου έδειναν συγχαρητήρια και πολύ από αυτούς με εξέπληξαν δίνοντας μου της κάρτες τους από τις εταιρείες τους. Όταν η αίθουσα άδειασε για τα καλά είχαμε μείνει μόνο οι συνάδελφοι τα μοντέλα και ο Μάνος φυσικά, είχαμε ανοίξει μια σαμπάνια και γιορτάσαμε την επιτυχία μας. Με πλησίασε ο Αχιλλέας, το μοντέλο που με βοηθούσε και μου έπιασε το χέρι.

-Τα συγχαρητήρια μου Εύα ήσουν υπέροχη! λέει και με φιλάει σταυρωτά

-Ευχαριστώ και εσύ ήσουν πολύ καλός εκεί πάνω!

-Να σε καλά, θες να πάμε για ένα ποτό αν δεν είσαι κουρασμένη?

-Εμμ, δώσε μου λίγα λεπτά να αλλάξω και φύγαμε! λέω μετά από λίγη σκέψη

-Τέλεια! λέει χαρουμενος

Του ανταποδίδω το χαμόγελο και πάω γρήγορα στο καμαρίνι μου. Βγάζω το ολόσωμο εσώρουχο που φορούσα στην πασαρέλα και φοράω ένα καινούριο πιο βολικό σετ από τα καινούργια σχέδια που είχα, όταν η πόρτα χτύπησε.

-Ποιός είναι? ρωτάω και χωρίς να πάρω απάντηση ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Μάνος

-Ήθελα να σε συγχαρώ για την δουλειά σου! λέει κοιτώντας το κορμί μου φέρνοντας με σε δύσκολη θέση

-Θα τελειώσω σε λίγο μπορείτε να βγείτε? ρωτάω όμως εκείνος έρχεστε πιο κοντά μου αγνοώντας την ερώτηση μου

-Ποιός είναι αυτός με τον οποίο μιλούσες?

-Δεν σε αφορά!

-Σε ποιον νομίζεις πως μιλάς!?

-Να μην με ρωτούσες! λέω βάζοντας ένα μαύρο φόρεμα

-Θα βγεις μαζί του?

-Μάνο δεν σε αφορά η προσωπική μου ζωή?

-Αν δεν μου πεις.. τον διακόπτω

-Τι? Θα με απολύσεις? Άντε κάντο, ξέρεις πόσες προτάσεις έχω? λέω αφήνοντας τον με ανοιχτώ το στόμα

Πάω να φύγω παίρνοντας την τσάντα μου κι εκείνος κάθεται στην πόρτα, δεν του έδωσα σημασία, πήγα στον Αχιλλέα και εκείνος πολύ ευγενικά με συνόδευσε μέχρι το αυτοκίνητο του. Ηταν λίγο ντροπαλός μαζί μου και δεν έδειχνε να χαλαρώνει με μια γυναικεία παρουσία δίπλα του, αν και τόσο ομορφος, τοσο ψηλος και τόσο μορφωμένος έδειχνε να έχει και αδυναμίες τελικά.

Φτάσαμε σε ένα κλάμπ όπου και μπήκαμε μέσα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και ο καπνός από το τσιγάρο ήταν το πρώτο πράγμα που έρχονταν στα πνευμόνια σου. Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι και αρχίσαμε να μιλάμε, όσο μπορούσαμε με την δυνατή μουσική βέβαια. Σηκωθήκαμε για να χορέψουμε λίγο, ο Αχιλλέας μπορώ να πω ήταν ένας σωστός κύριος, ούτε με έπιανε προκλητικά ούτε με έκανε να αισθανθώ άβολα. Μετά από λίγο βγήκαμε έξω για να μιλήσουμε και να πάρουμε μια ανάσα.

-Πώς περνάς? με ρωτάει γλυκά

-Πολύ ωραία, σε ευχαριστώ το είχα ανάγκη!

-Μην με ευχαριστείς, χαίρομαι αν είσαι καλά! Είσαι όμως? ρωτάει περίεργος και μια βαριά ανάσα με προδίδει

-Καλά είμαι, θα δείξει βασικά! λέω εν τέλει

-Καλώς, δεν σε πιέζω, οπότε θελήσεις είμαι εδώ να σε ακούσω! λέει και κάνει μια μικρή κίνηση με το χέρι του πάνω από τον ώμο μου καθώς καθόμαστε στο παγκάκι

-Μήπως να φεύγαμε?

-Φυσικά!

Στην διαδρομή μιλήσαμε και νιώσαμε πιο άνετα. Ότι και να έκανε όμως δεν έλεγε να βγει από το μυαλό μου ο Μάνος, τι να έκανε άραγε, σκεφτόμουν καθώς σιωπή είχε κατακλύσει το αυτοκίνητο.

Μάνος POV

Είναι μαζί του και έχω φρικάρει! Αυτός της ακουμπάει ανενόχλητος το απαλό της χεράκι, αυτός την κοιτάει στα μάτια και βλέπει τον κόσμο όλο, δεν πρέπει να είναι αυτός πρέπει να είμαι εγώ! Τα μάτια μου είχαν κοκκινήσει από το ποτό αλλά δεν με ένοιαζε, για τα απαλά της χείλη θα έπινα όλο το κιβώτιο. Σηκώθηκα με δυσκολία και με τα χίλια ζόρια κατάφερα να φτάσω έξω από την πόρτα της, αφεντικό και μαλακίες! Είμαι τρελός για αυτήν! Η ώρα είχε πάει μια το βράδυ και όλα ήταν ήσυχα, ώσπου έφτασα στον όροφο της Εύας και χωρίς να σταματήσω να προσπαθώ περίμενα να μου ανοίξει.

-Μάνο? ακούω την αγγελική φωνή της

-Όχι με αυτόν.....με εμένα!

-Μάνο, είσαι λιώμα! Μπες μέσα! ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν πέσω πάνω στο απαλό κορμί της και σβήσουν τα φώτα γύρω μου

Τέλος POV Μάνου

Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει, έβλεπα τηλεόραση μέσα στα σκοτάδια όταν άρχισα να ακούω φωνές, στην αρχή τρόμαξα μα έλα που αυτή η φωνή με τρελαίνει και την καταλαβαίνω από χιλιόμετρα.

Τον έβαλα μέσα να ξαπλώσει στο κρεβάτι μου, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να σηκώνεις έναν μεθυσμένο λιπόθυμο πάνω σε ένα κρεβάτι. Τρόμαξα όταν τον είδα έτσι, τα μάτια του κόκκινα από το κλάμα και οι φλέβες του στην τσίτα έτοιμος να σκοτώσει άνθρωπο. Ξάπλωσα στον καναπέ και σε λίγα λεπτά είχα πάρει το τρένο των ονείρων, ήμουν πολύ κουρασμένη και μπερδεμένη όσο ποτέ άλλοτε!