Μη μ' αφήνεις

28º κεφάλαιο

Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου! Δεν πίστευα πως ακόμα μπορούσα να δω το εκτυφλωτικό φως της ημέρας. Δύο αστυνομικοί βρισκόντουσαν μπροστά μου και πρόσεχαν την πόρτα κοιτώντας με έντομα ενώ ο ένας ειδοποίησε από ότι κατάλαβα τους γιατρούς!

-Πέθανα?! ρωτάω μπερδεμένη

-Όχι δεσποινίς! Ξαπλώστε ο γιατρός καταφτάνει!

Αποφάσισα να τον ακούσω και ξάπλωσα σιγά σιγά πίσω στο σκληρό μαξιλάρι! Μετά από λίγα λεπτά ο γιατρός μπήκε μέσα με έναν φάκελο και με κοίταξε εξεταστηκά!

-Εύα! Αχ Εύα, μας έκανες την ζωή κόλαση! είπε με σταυρωμένα χέρια

-Μμμ ναι!?

-Ναι! Στο πάρα πέντε προλάβαμε να σε σώσουμε!

-Έπρεπε να πεθάνω!

-Γιατί το λες αυτό!?

-Χωρίς το παιδί μου! Χωρίς τον άνθρωπο μου! Αφήστε τι κάθομαι και σας λέω...

-Εύα θέλω να ξεκουραστείς πολύ καλά και να πεις στην οικογένεια σου να σε προσέχει πολύ τώρα, χρειάζεσαι ιδιαίτερη φροντίδα!

-Δεν έχω οικογένεια!

-Και αυτοί έξω ποιοι είναι?!

-Ποιοι?

Η πόρτα χτύπησε μα από το παράθυρο δεν έβλεπα τίποτα, για μια στιγμή ένιωσα πως τρελάθηκα μα όταν άνοιξε η πόρτα τα μάτια μου βουρκωμένα άρχισαν να γελούν.

-Ελπίδα???Μα μα πως?! είπα καθώς την έκλεισα στην αγκαλιά μου

Κατευθείαν μπήκε μέσα και ο Μάνος ενώ ο γιατρός αποφάσισε μαζί με τους αστυνομικούς να ακολουθήσουν έξω!

-Πώς είσαι? με ρωτάει ο Μάνος

-ΤΏΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΛΈΠΩ ΥΠΈΡΟΧΑ! λέω μέσα στην αγκαλιά μας

-Ξέρω πως μετά από όλα αυτά είναι δύσκολο και μπορεί να μην με έχεις συγχωρέσει που σε έκανα να πιστέψεις πως το παιδί μας ήταν νεκρό, όμως εγώ θα είμαι εδώ και θα περιμένω όσο χρόνο και αν χρειαστείς!

-Μάνο! Δεν μπορούμε να είμαστε χώρια! Εγώ για σένα εσύ για μένα και οι δύο για το παιδί!

-Σε λατρεύω! Και τις δυο σας ομορφιές μου

Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο παράδεισος της ζωής μου! Ο Μάνος μου εξήγησε τα πάντα!

Η Ελένη μας έριξε υπνωτικά και όχι σφαίρες γιατί το πραγματικό της κίνητρό ήταν απλά να πάρει Αυτό που ήθελε, μα αυτό που ήθελε το είχε προλάβει άλλη! Με αυτά και με εκείνα το υπνωτικό δεν έπιασε στο Μάνο και κατάφερε να πάει την Ελπίδα σε ασφαλές μέρος και εμένα στο νοσοκομείο!

Η Ελένη, ναι η Ελένη, εκείνη που βρέθηκε να θολώσει το μυαλό μου και να με κάνει ένα άγριο θηρίο μπροστά της. Τη σκότωσα! Ναι την σκότωσα, όχι γρήγορα, αργά. Όπως ο ήλιος πέφτει πάνω μας και μας καίει έτσι έκαιγα κι εγώ την γραμμή της ζωής της. Δεν είμαι δολοφόνος κι όμως σκότωσα, δεν είμαι ψεύτρα κι όμως είπα ψέματα για να γλιτώσω και να βρεθώ θύμα σε μια υπόθεση που ήμουν ο ελεύθερος δολοφόνος σε έναν κόσμο από δολοφόνους.

Τα λεπτά περνούσαν το ίδιο και οι ώρες και έτσι όπως κυλούσαν οι δείκτες του ρολογιού πέρασαν τα χρόνια και εγώ είχα μια υπέροχη οικογένεια με μια υπέροχη κόρη που έδωσε φως στο σκοτάδι μου και μου έδωσε δύναμη να βρω ξανά τον εαυτό μου!

Ο Μάνος για μένα είναι μια χημεία, είναι μια ένωση που δεν μπορεί να εξηγηθεί μα τον λατρεύω, ότι και να έκανε δεν μπορούσα να μην τον συγχωρέσω! Οτιδήποτε εκτός από την Ελπίδα!

Εφιάλτες μετά από χρόνια εμφανίζονται στα όνειρά μου με την νύχτα που γέμισα αίμα τα χέρια μου! Με σκηνές που μας πιάνει η Ελένη στα πράσα και εγώ προσπαθώ να απολογηθώ και ξυπνάω πάντα ξαφνικά φωνάζοντας!

-ΜΗ....ΟΧΙ....ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙΣ!!

-Εύα! είπε ο Μάνος δίπλα μου

-Πφφφ

-Πάλι οι ίδιοι εφιάλτες μωρό μου? με ρώτησε καθώς με φυλακίσε στην αγκαλιά του

-Ναι, κάθε φορά και πιο ζωντανοί! Με κυνηγούν!