Μη μ' αφήνεις

23º κεφάλαιο

Έχουν περάσει τόσες εβδομάδες και όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο! Έχουμε προσαρμοστεί όλοι μας απίστευτα στο καινούριο μας σπίτι και η γειτονιά είναι πολύ φιλική!

Στην Ελπίδα πήραμε μια νταντά για να την προσέχει γιατί αποφάσισα να επιστρέψω στην παλιά μου θέση στην εταιρεία! Ήταν ιδέα του να γυρίσω και δεν μπόρεσα να του χαλάσω χατήρι!

Γύρισα στο χαρτί μου και πήρα το μυτερό μολύβι μου! Δίπλα μου υπήρχε ένα γραφείο μόνο που αυτό ήταν της Ελένης και ήταν άδειο. Με έτρωγε η περιέργεια, τι να έπαθε η Ελένη!? Από τότε που έφυγα προσπάθησα πολλές φορές να επικοινωνήσω μαζί της μα μάλλον άλλαξε κινητό!

Ανέβηκα πάνω στον Μάνο και χτύπησα την πόρτα, ήταν μόνος του και μελετούσε κάποια χαρτιά!

-Γεια σου μωρό μου!

-Γεια σου αγάπη! Τελείωσες τα σχέδια?

-Ναι είναι έτοιμα, έχει πολύ μοναξιά στο γραφείο μου, που πήγε η Ελένη? ρωτάω μα ο Μάνος αγριεύει

-Έφυγε!

-Έλα πες μου τι έγινε? λέω με σταυρωμένα χέρια για να επιμείνω και άλλο

-Την έδιωξα εντάξει?

-Γιατί τι έκανε?

-Γιατί μου την έπεσε!

-Η Ελένη? ρωτάω σοκαρισμένη

-Ναι Εύα! Μόλις έφυγες, χώρισε με τον άντρα της και μου είπε πως έχασε το μωρό και πως είναι ερωτευμένη μαζί μου!

-Τι πράγμα? Ώστε για αυτό επέμενε τόσο να με βοηθήσει να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόταν!

-Τι? Η Ελένη ήξερε που είσαι?

-Ναι, εκείνη με βοήθησε να βρω και σπίτι! λέω καθώς έχουμε μείνει και οι δύο άφωνοι

-Είναι τρελή η γυναίκα, άμα της μπει κάτι στο μυαλό δεν της το βγάζεις με τίποτα!

-Ναι αυτό είναι αλήθεια, μόνο ένα πέσιμο έγινε? ρωτάω περίεργη

-Όχι μόνο, ερχόταν κάτω από το σπίτι μου και με έπιανε για να μιλήσουμε, προσπάθησε πάρα πολλές φορές και αυτό δεν με βοηθούσε!

-Γιατί?

-Γιατί άρχισα να πηγαίνω σε κάποιον ειδικό για να με βοηθήσει να ελέγχω τον θυμό μου! λέει με δυσκολία

-Αλήθεια αγάπη μου!?

-Ναι Εύα, ήθελα να κάνω τα πάντα για σένα και το έκανα και νιώθω υπέροχα!

-Με έχεις συγχωρέσει?

-Για πιο πράγμα?

-Που δεν σου είπα τόσα χρόνια πως έχεις μια κόρη!

-Ναι μωρό μου, μου φτάνει που τώρα ξέρω πως είμαστε μαζί! λέει και τον πλησιάζω φιλώντας τον

-Πάμε σπίτι Μάνο? Μου λείπει και το παιδί!

-Ναι έρχομαι, περίμενε με στο αυτοκίνητο!

Τον χαιρέτησα με ένα πεταχτό φιλί, κατέβηκα στο γραφείο μου, μάζεψα τα πράγματα μου και μέχρι να κατέβω κάτω ο Μάνος είχε ήδη βγάλει το αυτοκίνητο και με περίμενε!

Στο δρόμο δεν μιλούσε κάνεις μας, ήμασταν και οι δύο πολύ κουρασμένοι και ο ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας δεν βοηθούσε ιδιαίτερη! Πάρκαρε στο γκαράζ και κατεβήκαμε.

Η κεντρική πόρτα του σπιτιού μας ήταν ανοιχτή και ένας πανικός άρχισε να ταρακουνά την καρδιά μου! Μπήκαμε γρήγορα μέσα και ο Μάνος παρατηρούσε την πόρτα!

-Είναι παραβιασμένη! Έλα πίσω μου και πρόσεχε! μου ψιθυρίζει και εγώ κάνω ότι μου πει

Μπαίνουμε στο σαλόνι και βλέπουμε την νταντά της μικρής πεσμένη στο πάτωμα και η καρδιά μου χτυπά όλο και πιο δυνατά!

-ΕΛΠΊΔΑ? ΕΛΠΊΔΑ!

Ο Μάνος καλεί ένα ασθενοφόρο και εγώ τρέχω γρήγορα στα υπνοδωμάτια όσο ο Μάνος ψάχνει στο υπόλοιπο σπίτι!

-ΕΛΠΊΔΑ, ΕΛΠΊΔΑ ΑΠΆΝΤΗΣΕ Ο ΜΠΑΜΠΆΣ ΕΊΝΑΙ! ουρλιάζει μα καμία απάντηση δεν δόθηκε

Ξέσπασα σε κλάματα και τα πόδια μου ένιωθα να μην με κρατάνε άλλο πια, ήθελα να πεθάνω! Το κοριτσάκι μου! Μου πήραν το παιδί μου! Τι να κάνει τώρα? Να κρυώνει να πεινάει? Αχ θεέ μου κάνε να μην έχουν αγγίξει τρίχα από τα υπέροχα κάστανα μαλλάκια της! Και ξαφνικά όλα γύρω μου μαύρισαν!