Μη μ' αφήνεις

12º κεφάλαιο

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία τεντώνοντας το κορμί μου. Σηκώθηκα σιγά σιγά και άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου. Κοιμόταν τόσο γλυκά, σαν μωρό παιδί! Έφυγα χωρίς να τον ξυπνήσω και πήγα στην κουζίνα, έβαλα δυο καφεδάκια και λίγα κουλουράκια όταν το κινητό μου χτύπησε τινάζοντας με.

-Ναι?

-Καλημέρα κολλητή!

-Καλημέρα! λέω σιγανά

-Γιατί ψιθυρίζεις?

-Κοιμάται κάποιος και δεν θέλω να τον ξυπνήσω! λέω στον ίδιο τόνο

-Πες τα όλα κολλητή! λέει ενθουσιασμένη

-Δεν έγινε τίποτα! Απλά ο Μάνος ήρθε μεθυσμένος χθες και δεν μπορούσα να τον αφήσω έξω από το σπίτι μου!

-Εύα! Για το αφεντικό σου λες? ρωτάει έκπληκτη

-Εμμ ναι!

-Ααα μάλιστα, θα μιλήσουμε άλλη φορά τότε! λέει με ένα πονηρό υπονοούμενο μα δεν έδωσα σημασία

Έκλεισα το τηλέφωνο και έβαλα τον καφέ στης κούπες  γυρνώντας να τα αφήσω στο τραπέζι μα το βλέμμα μου πάγωσε όταν αντίκρισε τα μάτια του.

-Κα..λημέρα!

-Τι έγινε? Πονάει όλο το κεφάλι μου!

-Έλα κάτσε! Ήρθες χθες μεθυσμένος και φώναζες! λέω καθώς παρατηρώ ότι δεν έχει αφήσει το βλέμμα από πάνω μου ούτε στιγμή

-Ναι....κάτι αρχίζω να θυμάμαι! Πως πέρασες με τον Αχιλλέα? λέει αμήχανα

-Δεν σε αφορά! Γιατί ήπιες? ρωτάω μπερδεμένη

-Δεν σε αφορά! λέει με ένα χαζό χαμόγελο

-Καλά! λέω και πάω να σηκωθώ μα το χέρι του πιάνει τον καρπό μου και πέφτω πάνω του

-Για που το 'βαλες? ρωτάει κρατώντας με σφιχτά πάνω του

-Τι κάνεις? Άσε με!

-Δεν σε αφήνω αν δεν μου πεις τι κάνατε χθες! λέει με σοβαρο ύφος αυτή τη φορά

-Άσε με δεν σου λέω τίποτα!

Το κράτημα του ήταν πολύ σφιχτό και μια κραυγή μου βγήκε χωρίς να το ελέγχω κάνοντας τον να με πλησιάσει ακόμα περισσότερο. Ένωσε τα χείλη μας με δύναμη κάνοντας με να καταλάβω την ένταση του. Δεν του αντιστάθηκα στην αρχή μα μετά από λίγο το μετάνιωσα, δεν μπορώ να τον αφήσω να παίζει μαζί μου.

-Σταματά Μάνο! λέω προσπαθώντας να φύγω από το κράτημα του

-Γιατί, γιατί με διώχνεις? ρωτάει αφήνοντας με

-Καλύτερα να φύγετε, πρέπει να πάω για δουλειά!

-Φθηνή δικαιολογία μωρό μου! λέει βγαίνοντας από την εξώπορτα

-Όχι τόσο όσο εσύ! ψιθυρίζω

Κλείνω την πόρτα και ετοιμάζω γρήγορα τα πράγματα μου, αν είμαι τυχερή θα πάει πάλι να πιεί και δεν θα έρθει για δουλειά! Δεν μπορώ να τον βλέπω χάλια μα αν είναι να μείνει μακριά μου έτσι, θα το αντέξω! Σε μισή ώρα ήμουν στο γραφείο μου και ως συνήθως είχα δουλειά στα σχέδια, τα πράγματα πήγαιναν πάρα πολύ καλά, μετά την επίδειξη οι παραγγελίες πολλαπλασιάστηκαν και τα σχέδια έπρεπε να αρέσουν πλέον ακόμα περισσότερο. Το τηλέφωνο χτύπησε και μια γνώριμη φωνή αναστάτωσε το κορμί μου!

-Δεσποινίς Εύα στην πασαρέλα! ακούω την αυστηρή φωνή του Μάνου και πριν προλάβω να απαντήσω είχε ήδη τερματίσει την κλήση

Σηκώθηκα με χίλια ζόρια και σε λίγα λεπτά ήμουν μαζί με τα υπόλοιπα μοντέλα, άντρες και γυναίκες! Τα μάτια μου εντόπισαν τον Αχιλλέα και πήγα να τον χαιρετήσω αμέσως!

-Καλημέρα Αχιλλέα! λέω χαρωπά μα εκείνος μόλις με βλέπει κοιτάει δεξιά και αριστερά σαν να τον παρακολουθούν

-Γεια! λέει τελικά και μένω έκπληκτη

-Συμβαίνει κάτι?

-Όχι άλλα πρέπει να φύγεις, δεν θέλω να χάσω την δουλειά μου!

-Τι πράγμα!? Έκανα κάτι? ρωτάω μπερδεμένη

-Εύα ο Μάνος θα με απολύσει αν με πιάσει να σου μιλάω!

-Τι? Δεν το πιστεύω! λέω και φεύγω γρήγορα από την πασαρέλα με προορισμό το γραφείο του Μάνου

Ανοίγω την πόρτα χωρίς να χτυπήσω και τον βρίσκω έκπληκτο να σηκώνεται!

-Πώς μπαίνεις έτσι!? Θα μπορούσε να είναι κάποιος εδώ μέσα! λέει και κλειδώνει την πόρτα προσπερνώντας με

-Τι είπες στον Αχιλλέα?

-Τι του είπα!?

-Μην με κοροϊδεύεις εμένα! Δεν μπορείς να κρατάς μακριά μου ανθρώπους που θέλω στην ζωή μου! λέω ενώ είμαστε σε απόσταση αναπνοής

-Εμένα δεν με θες στην ζωή σου?

-Μην αλλάζεις θέμα! Αν ξανά απειλήσεις τον Αχιλλέα εγώ πα-ρε-του-με! του λέω και το πρόσωπο του αγριεύει

Με πιάνει από την μέση και με μια κίνηση με στριμώχνει στο γραφείο. Με το χέρι του ρίχνει όλα τα πράγματα κάτω και πιάνοντας με από τους γοφούς με ανεβάζει πάνω στο γραφείο! Παίρνει θέση ανάμεσα μου και σε δευτερόλεπτα έχει σηκώσει την μαύρη φούστα μου ενώ παλεύω να τον σταματήσω με τα αδύναμα χέρια μου!

-Μάνο μη! Σταματά!

Προσπαθούσα να τον προειδοποιείσω μα κάθε φορά που ένιωθα το χέρι του πάνω στο γυμνό κορμί μου μου ξέφευγαν βογγητά και το θάρρος του μεγάλωνε!

-Μου έλειψες!

Λέει μέσα στα φιλία που μου χαρίζει στο λαιμό ενώ πλέον τα χέρια μου έχουν σταματήσει να τον απωθούν, αντίθετα τον αρπάζω από το γιακά και τον φιλάω παθιασμένα ξαφνιαζοντάς τον.

-Αχ δεν μπορώ να περιμένω άλλο!