Μη μ' αφήνεις

19º κεφάλαιο

Δανάη POV

Τα μάτια μου έκαιγαν από τα δάκρυα, πέντε μέρες στο νοσοκομείο δεν έχω φύγει!

Τα ρούχα μου τσαλακωμένα και το κορμί μου γεμάτο μέσα στον ιδρώτα, πεθύμησα τόσο πολύ ένα ζεστό μπάνιο όσο ποτέ μου! Ο λαιμός μου ξηρός σαν γιαλόχαρτο και το στομάχι μου να έχει δεθεί κόμπος σαν να φοράω κορσέ!

Ο Μάνος είναι δίπλα, όλο κάνει κύκλους και δεν λέει να σταματήσει! Την αγαπάει το βλέπω και ας μου έρχεται να τον σκοτώσω έτσι όπως με κοιτάει σαν να είμαι δούλα του!

-Μάνο κάτσε κάτω! Με το να κάνεις σαν τρελός δεν θα την κάνεις καλύτερα!

-Σου μίλησα? λέει χωρίς να με κοιτάξει καν

Ανοίγω το στόμα μου έτοιμη να του ορμίξω με οτιδήποτε θα μπορούσε να στραφεί εναντίον του όταν βλέπω ακριβώς πίσω του τον γιατρό!

-Η Εύα ξύπνησε! Έχει περάσει τον κίνδυνο, ζητάει την Δανάη! Εσείς είστε?

-Μάλιστα!

-Μισώ λεπτό! Θέλω να την δω κι εγώ!

-Για μια φορά έχει δίκιο γιατρέ! Αυτός πρέπει να πάει πρώτα!

-Όπως νομίζεται! είπε και ο Μάνος έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε

Τέλος Δανάη POV

Ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριά και η καρδιά μου με πονούσε ακόμη! Προσπαθούσα να βρω δυνάμεις, για το παιδί μου! Ήθελα όταν με έβλεπε να ήμουν καλά, να παίζαμε όπως λίγες μέρες πριν!

Είχα κλειστά τα μάτια μου και περίμενα να ακούσω την φωνή της Δανάης! Ένιωσα την πόρτα να ανοίγει μα δεν έκανα κίνηση! Άκουγα βήματα να με πλησιάζουν μα όταν ένιωσα το χάδι στο χέρι μου τα μάτια μου άνοιξαν κατευθείαν και από ένστικτο απομακρύνθηκα.

-Όχι σε παρακαλώ, μην κουράζεσαι!

-Νόμιζα σου είχα πει.....σου είχα πει να μείνεις μακριά μου!

-Αυτό δεν γίνεται!

-Γιατί?! Αφού βλέπεις κάνουμε τόσο κακό στους γύρω μας! Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, δεν σου ταιριάζω!

-Σε αγαπάω Εύα! Σε λατρεύω και δεν θα σταματήσω ποτέ, ακόμα και αν εσύ έχεις κάνει οικογένεια!

-Δεν μπορείς να μπεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι!

-Και που είναι ο πατέρας? Δεν τον είδα να νοιάζεται για σένα! λέει και ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Νίκος με την Ελπίδα

-Συ-συγνώμη δεν ήξερα! λέει αμήχανα ο Νίκος

-ΜΑΜΑΑ! ακούω την φωνούλα της Ελπίδας και αμέσως χαμογελάω πλατιά

-Μωρό μου, μου έλειψες!

-Και εμένα μαμά! Παρά πολύ!

-Ελπίδα πάμε έξω η μαμά μιλάει με τον κύριο τώρα! λέει ο Νίκος γλυκά και βγαίνουν έξω

-Είναι πανέμορφη η κόρη σου!

-Ευχαριστώ! λέω και κοιτάω το πάτωμα

-Αυτός ήταν ο πατέρας? ρωτάει αμήχανα

-Εμμ! Όχι! λέω τελικά την αλήθεια

-Όχι? Και ποιος είναι?

-Μάνο! Συγγνώμη! λέω και ξεσπάω σε κλάματα

-Εύα? Πόσο χρόνων είναι η Ελπίδα?

-Τεσσάρων! λέω κοιτάζοντάς το πάτωμα

-Η Ελπίδα?

-Ναι Μάνο! Η Ελπίδα είναι δική σου κόρη!

-ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ ΕΥΑ? ΠΩΣ!? φωνάζει και εγώ κάθομαι αμίλητα

-Έχεις δίκιο ότι και να πεις μα..

-ΝΑ ΤΑ ΒΡΆΣΩ ΤΑ ΜΑ ΣΟΥ ΕΥΑ! Σε θέλω ρε γαμώτο γιατί δεν σου αρκεί, θα είμαι ήρεμος στο υπόσχομαι! Έλα να μείνουμε μαζί με το παιδάκι μας αφού αγαπιόμαστε γαμώ! λέει καθώς έχει πιάσει τα χέρια μου και τα φιλάει

-Μόνο κακό δημιουργούμε όταν είμαστε μαζί!

-Λάθος Εύα! Κακό δημιουργούμε όταν είμαστε χώρια!

-Δεν ξέρω! λέω μπερδεμένη

-Άσε με να κρατήσω την μικρή για όσο θα είσαι εδώ!

-Μάνο δεν μπορούμε ξαφνικά να γίνουμε μια χαρούμενη οικογένεια, ειδικά από τις τελευταίες προσβολές που πήρα στο ίδιο μου το σπίτι τότε, αν θυμάσαι!

-Έχω μετανιώσει! Δεν τα εννοούσα Εύα, το είχα μετανιώσει την ίδια στιγμή που τα είπα!

-Τα είπες όμως!

-Άσε μου την μικρή! Δεν μπορείς να μου το αρνηθείς είμαι πατέρας της, πρέπει να ξέρει!

-Εντάξει! Μπορείς να την πάρεις για λίγες μέρες, αλλά να την προσέχεις!

-Μην ανησυχείς! Εύα? λέει πριν φύγει από το δωμάτιο

-Ναι?

-Σε αγαπάω! Δεν σταμάτησα στιγμή να σε σκέφτομαι! λέει και κλείνει την πόρτα

-Κι εγώ σε αγαπάω Μάνο! ψιθυρίζω και ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου καίγοντας τον ξερό λαιμό μου