Μη μ' αφήνεις

20º κεφάλαιο

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε πολύ ωραία! Ένιωθα το σώμα μου να έχει ανακτήσει όλες τις δυνάμεις του!Ήμουν όρθια, έτοιμη να φύγω, σήμερα θα έπαιρνα εξιτήριο και θα έβλεπα το κοριτσάκι μου! Πόσο μου έχει λήψει! Ο Μάνος με επισκεπτόταν κάθε μέρα αρκετές φορές και κάθε φορά μου μιλούσε πολύ γλυκά, ένιωθα σαν να τον γνωρίζω από την αρχή!

Έκλεισα το φερμουάρ της τσάντας και όλος τυχαίος η πόρτα άνοιξε!

-Καλημέρα Εύα!

-Καλημέρα κολλητή!

-Έτοιμη να φύγουμε?

-Έτοιμη! Ο Μάνος δεν ήρθε?

-Δεν ξέρω! λέει και ένα κομμάτι μου νιώθω να πονάει

Κατεβαίνουμε με το ασανσέρ και έτσι όπως κοιτάω τα πόδια μου στενάχωρα ξαφνικά καθώς ανοίγει η πόρτα άκουω μια φωνή που ζεσταίνει την καρδιά μου!

-Μαμάκααα!

-Ελπίδα!? ρωτάω ξαφνιασμένη και αφού την βγάλω από την αγκαλιά μου ελαφρώς βλέπω τον Μάνο πίσω της να χαμογελάει

-Καλημέρα! του λέω και εκείνος παίρνει την τσάντα μου

-Καλημέρα στην πιο όμορφη γυναίκα! λέει και μένω να τον κοιτάω

-Χιχιχι! ακούω την Ελπίδα να γελάει και της χαρίζω ένα πλατύ χαμόγελο

-Ελάτε μπείτε στο αυτοκίνητο και πάμε να φάμε όλοι μαζί! προτείνει ο Μάνος

-Εγώ δεν μπορώ παιδιά! Εξάλλου αυτή η στιγμή είναι δική σας! λέει χαρούμενη

-Σε ευχαριστώ για όλα Δανάη, και εσένα και τον Νίκο! Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω!

-Μην το συζητάς! Λοιπόν τα λέμε! Να προσέχεις τις γυναίκες σου εσύ γιατί δεν θα τα πάμε καλά! λέει αστεία στον Μάνο

-Όπως διατάξεις!

-Φιλιά μικρή μου να είσαι καλό κορίτσι!

-Ναι Δανάη, γεια! λέει η Ελπίδα γλυκά

Την χαιρετήσαμε και και μπήκαμε και οι τρεις στο αυτοκίνητο του Μάνου. Στο δρόμο ο Μάνος έδειχνε να έχει αλλάξει, δεν τον αναγνώριζα! Ήταν υπέροχο θέαμα να βλέπω την μικρή μου να τα πηγαίνει καλά με τον Μάνο και να γελάνε μαζί.

Φτάσαμε γρήγορα και έτσι αποφασίσαμε να πάμε σε ένα εστιατόριο! Ήταν πάρα πολύ ωραία, η καρέκλες ήταν κόκκινες σαν αίμα της καρδιάς μου και τα τραπέζια στρογγυλά μαύρα! Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη και η θερμοκρασία κατάλληλη για ατμοσφαιρικό φαγητό.

Καθίσαμε για δύο με τρεις ώρες ώσπου αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε στο σπίτι μου! Η Δανάη μου είχε πει πως το καθάριζε που και που και όπως διαπίστωσα ήταν όλα στην εντέλεια!

Έβαλα την μικρή για ύπνο και πήγα στο σαλόνι όπου και με περίμενε ο Μάνος με υπομονή!

-Κοιμήθηκε?

-Ναι κοιμήθηκε! είπα και πήρα στην αγκαλιά μου ένα μικρό μαξιλάρι

-Μου έλειψες Εύα!

-Κι..κι εμένα! Πολύ!

Είπα σχεδόν ψιθυριστά, μα είμαι σίγουρη πως το άκουσε! Με πλησίασε και πέταξε το μαξιλάρι στο πάτωμα βάζοντας με ανάμεσα του!

-Σε αγαπάω Εύα!

-Μάνο?

-Σσσς!

Με σηκώνει σε στιλ νύφης και με πηγαίνει στο δωμάτιο μου, κλείνει σιγανά την πόρτα και την κλειδώνει ενώ με αφήνει απαλά στο κρεβάτι!

- Σε αγαπάω! Δεν θα φύγω μακριά σου ότι ψέμα και αν μου πεις! Δεν υπήρξε μέρα να μην σε θέλω ξανά πίσω δεν υπ... τον διακόπτω

-Μάνο! Και εγώ σε αγαπάω! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!

Τα μάτια του λάμπουν μέσα στο σκοτάδι και τα χείλη του φιλούν απαλά το μέτωπο μου!

-Υποσχέσου πως δεν θα φύγεις ξανά!

-Το υπόσχομαι! είπα και ένας γλυκός ύπνος μας πήρε αγκαλιά