Μη μ' αφήνεις

15º κεφάλαιο

Με βαριά καρδιά σηκώθηκα από το κρεβατάκι μου, τελευταία μέρα που βλέπω το όμορφο σπιτάκι μου. Έβαλα την βαλίτσα μου δίπλα στην πόρτα και ενώ έβαζα κάποια σημαντικά αντικείμενα μέσα στης κούτες τα δάκρυα μου άρχισαν πάλι να μουσκεύουν της κούτες.

Δεν άντεχα να το κάνω αυτό! Αν μπορούσα θα πήγαινα τώρα, τώρα αμέσως να του πω πως τον αγαπάω, πως δεν μπορώ να ζήσω ούτε εγώ στιγμή μακριά του. Μα από ότι φαίνεται δεν ήταν μοιραίο να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου, δεν ήταν μοιραίο να γίνω γυναίκα σου και να σε κάνω ευτυχισμένο!

Η πόρτα χτύπησε και με έβγαλε από της σκέψεις μου.

-Πάλι κλαίς Ευάκι μου?! με ρωτάει η Δανάη καθώς με έχει στην αγκαλιά της

-Νόμιζα εσύ ήθελες να φύγεις Εύα! λέει ο Νίκος

-Εγώ ήθελα να φύγω μα τελικά πονάω που το κάνω!

-Είμαστε εδώ για σένα, ότι αποφασίσεις θα σταθούμε στο πλευρό σου!

-Σας ευχαριστώ δεν ξέρω τι θα έκανα και χωρίς εσάς παιδιά!

-Είμαστε μια οικογένεια Εύα! λέει ο Νίκος και με αγκαλιάζει

-Ωραία λοιπόν! Ας τελειώνουμε! λέω αποφασισμένη

Είπα τα τελευταία λόγια μου και αρχίσαμε να φορτώνουμε της λιγοστές κούτες που είχαν αξία για μένα, στο δρόμο πήγαμε με το αυτοκίνητο του Νίκου, το δικό μου το πούλησα ηλεκτρονικά τελευταία στιγμή.

Όλα έδειχναν να είναι έτσι όπως τα είχα σχεδιάσει μα μου έλειπε πραγματικά, δεν είχα νιώσει τόση εξάρτηση στην ζωή μου ολόκληρη!

Όσο τον σκεφτόμουν τόσο περισσότερο άρχισα να ζαλίζομαι και η Δανάη αμέσως κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά!

-Νίκο σταματά το αυτοκίνητο! είπε αμέσως και με έβγαλε προσεκτικά κρατώντας με

Πάλι εμετούς και χωρίς να έχω βάλει τίποτα στο στόμα μου όλοι μέρα, δεν τρέφομαι σωστά και αυτό αρχίζει να επηρεάζει το σώμα μου!

Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο ο Νίκος συνέχισε μετά από λίγο να οδηγεί ενώ η Δανάη έκατσε πίσω μαζί μου για να σιγουρευτεί πως θα είμαι καλά.

-Εύα?

-Ναι?

-Συγγνώμη που θα είμαι αδιάκριτη αλλά να....

-Πες μου, ελεύθερα!

-Μπα, τίποτα άστο τελικά! Βλακεία θα έλεγα!

Δεν επέμεινα περισσότερο και έτσι χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα σε μια άγνωστη πόλη, έτοιμη να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή. Ήμουν έτοιμη όμως!