Μη μ' αφήνεις

14º κεφάλαιο

Το ενοχλητικό πρωινό φως έκανε την εμφανίσει του και έκανε τα πρησμένα μου μάτια να παραπονιούνται. Σε δύο ώρες έπρεπε να είμαι στην δουλειά και αυτό ακριβώς είχα σκοπό να κάνω!

Μπήκα μέσα στο μπάνιο αφήνοντας το κορμί μου στα εθαίρεα έλαια και συνέχισα να επεξεργάζομαι της κινήσεις που είχα σκοπό να κάνω. Οι μυρωδιές που είχα βάλει άρχιζαν να πλημμυρίζουν όλο το δωμάτιο κάνοντας την κοιλιά μου να παραπονιέται και χωρίς να το καταλάβω έκανα εμετό στην μπανιέρα! Ευτυχώς πρόλαβα να σηκωθώ γρήγορα και να φορέσω μια πετσέτα.

Άνοιξα λίγο τα παράθυρα και έβαλα τα εσώρουχα μου, στην συνέχεια την σοβαρή φούστα μου με το αυστηρό πουκάμισο και της μαύρες γόβες. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα για την εταιρεία. Ο δρόμος μου φάνηκε ατελείωτος, σαν να μην ήθελα πραγματικά να το κάνω αυτό, μα έπρεπε για το καλό τον γύρω μου και για το δικό μου επίσης! Ελπίζω!

Μπήκα μέσα στο γραφείο μου προσπαθώντας να δείχνω απόλυτα καθημερινή ώσπου το βλέμμα μου συνάντησε το βλέμμα της Ελένης. Καθόταν ήσυχη και τακτοποιούσε κάποιους φακέλους κάνοντας με να νομίζω πως δεν έχω γίνει αντιληπτή ακόμη.

-Εύα, θες να μαζέψω εγώ τα πράγματα σου αύριο για να μην προλάβει κάνεις να σου ζητήσει εξηγήσεις? με ρωτάει χωρίς να με κοιτάξει προφανώς για να μην κινήσουμε υποψίες

-Ναι Ελένη, θα με βοηθούσε πάρα πολύ ευχαριστώ!

-Τίποτα Εύα, εγώ ευχαριστώ! λέει με ένα περίεργο ύφος όμως δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία

Άρχισα να γράφω την επίσημη παραίτηση μου ηλεκτρονικά ώστε να σταλεί αυτόματα όταν θα έχω πια φύγει. Το κινητό και την κάρτα μου την πέταξα, μόνο η Ελένη, η Εύα και το αγόρι της ήξεραν τι είχα σκοπό να κάνω και με υποστήριζαν πραγματικά. Αν δεν ήταν αυτοί δεν θα μπορούσα να καταφέρω να κινήσω τις διαδικασίες τόσο σύντομα, ειδικά η Ελένη, η προθυμία της με ξάφνιασε ευχάριστα, δεν περίμενα να νοιάζεται τόσο πολύ!

Το τηλέφωνο της Ελένης χτύπησε και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.

-Μάλιστα......ναι θα της το πω! λέει καθώς το χαμόγελο χάνεται και το τηλεφωνώ κλείνει

-Σε θέλει ο Μάνος! λέει αδιάφορα καθώς εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι

-Δεν μπορείς να πας εσύ!

-Όχι, πήγαινε καλύτερα να μην κινήσεις υποψίες!

Η Ελένη είχε δίκιο, καλύτερα όλα σιγά σιγά. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκα προς το γραφείο του. Όταν άνοιξα την πόρτα το βλέμμα του μου έφερνε δάκρυα, δεν μπορούσα να το παραδεχτώ μα τον αγαπώ, είμαι ερωτευμένη μαζί του και το αποδέχτηκα την χειρότερη στιγμή! Κάθισα στην καρέκλα και εκείνος ήρθε μπροστά μου, γονάτισε και έβγαλε ένα κατακόκκινο κουτί από την τσέπη του κάνοντας τα μάτια μου να τρέχουν ποτάμι από αλμυρά δάκρυα.

-Εύα δεν παίζω μαζί σου. Θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντι σου! Σε θέλω στην ζωή μου, σε λατρεύω και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, με τρελαίνεις! Εύα θέλεις να γίνεις γυναίκα μου??

Κι ενώ τα δάκρυα μου δεν έλεγαν να σταματήσουν ούτε λεπτό, το στομάχι μου δεν έλεγε να σταματήσει να ανακατεύεται ώσπου άρχισα να τρέχω ως της τουαλέτες του γραφείου του καθώς με ακολουθούσε από πίσω. Δεν έλεγε να σταματήσω να βγάζω οτιδήποτε είχα και δεν είχα φάει αυτές τις μέρες έχοντας και τον Μάνο από πάνω μου να μου κρατά τα μαλλιά.

-Μωρό μου είσαι καλά? με ρωτάει γλυκά

-Μάνο, αν θες να κάνεις κάτι τώρα για μένα, θα ήθελα να με πας σπίτι, δεν αισθάνομαι καλά! λέω και εκείνος μου γνέφει καταφατικά

Με σηκώνει σε στιλ νύφης μπροστά σε όλοι την εταιρεία μέχρι και το πάρκινγκ χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτα και με έβαλε απαλά στην θέση του συνοδηγού. Οι πράξεις του με εντυπωσίασαν όμως οι αποφάσεις είχαν παρθεί και τίποτα δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. 

Μικρά κοφτά δάκρυα κυλούσαν που και που στο μάγουλο μου κι εκείνος το κατάλαβε αμέσως.

-Γιατί κλαίς Εύα?

-Είμαι συγκινημένη! λέω την αλήθεια, μα βαθιά μέσα έκλαιγα πιο πολύ που θα τον άφηνα

-Καρδιά μου! λέει γλυκά και κλείνω τα μάτια μου για να κρατήσω τον πόνο που νιώθω μέσα μου, δεν θέλω να τον δω να θυμώνει, οχι ξανά!