DELİ VE DAHİ

17- YENİDEN -

5 YIL SONRA ....

Aradan geçen onca seneye dönüpte baktığımda yeni ve mutlu bir İzem'le karşı karşıyaydım.

Çok şey ruhumdan sökülüp atılmıştı. Mazimdeki kirli hatıraları unutmasamda ruhumu ızdırap içinde bırakmıyordu.
5 yılda çok şey olmuştu. Muhammed ve Edim abimle çok an paylaşmıştık. Artık her şeyi geride bırakmıştım. Kırgınlıklarımı rafa kadırıp abimi affetmiş ve hayatımdaki eski yerini almıştı. İtlaya da egitimi tamamlamıştım. İlk zamanlar çok fazla uzaktım bu ülkeye . Okula gitmek benim için işkencelerin en büyüğüydü. Ama abilerimin sayesinde bununda üstesinden gelmiştim. Her zaman olan hayalimi bu ülkede gerçekleştirmiştim. Mimarlık bölümünü okumuştum. İlk zamanlar çok zorlanıyordum. Dersler fazla zorluyorlardı ama üstesinden bu konuda abimler sayesinde gelebilmiştim. Bana öğütleri , yardımlarını unutamam. Okul okumanın yanında piskolojik destekte almıştım. Bu bana daha iyi gelmişti. Her şeyi anbean anlatmıştım. Ve hayatımda beni abimler gibi  çok seven biriyle tanışmıştım. İlk karşılaşmamızı hatırlıyor ve o utanmayla yerin dibine girmek istiyordum o zamanlar.

Gözlerimi kapatıp  buraya geldiğim o anı tekrar hatırladım.

Arabada oturmuş yolu izliyordum. İtalya 'ya geleli iki hafta olmuştu. Geldiğimiz gün abimle kalacağımız eve gelmiştik. Eve hayran olmuştum . Şehre uzak bir yerdeydi. Deniz kenarında olması apayrı bir güzellikti.  Eve girdiğimde hayran hayran etrafı izlemiştim. Abim beni çekiştirerek odamı göstermişti. Şaşkınlığıma ve hayranlığıma kahkalar atarak karşılık vermişti. Hayranlığım odama girmemle daha da artmıştı dekoru ve renklerin uyumu beni dumura uğratmıştı. Abim ellerini gözlerimin etrfında sallayark beni gerçek dünyaya getirmişti. Benim için bunca zahmete girmesi beni çok ama çok mutlu etmişti. Çünkü ev benim kendi çizimimdi. Bu ev benim hayal edip tasarladığım ve rafa  zorunlu olarak  kaldırdığım  hayalimdi. Bunu nasıl bulduğunu anlayamamıştım. Gözlerimi  gözleriyle buluşturdum.

"Evet bu sana ait çizimlerin rahat edebilmen için böyle bir karar aldık . Aslında bu fikir Muhammed'e ait bende yardımcı oldum. E sevdin mi burayı?"

"Sevmek ne mutluluktan ağlayacağım şimdi benim için bu çok anlamlı bir hediye.Teşekkür ederim beni bu kadar sevdiğiniz ve önemsediğiniz için."

"Ah !İzem yapma böyle tabiki seni düşüneceğiz sen bizim küçük  kız kardeşimizsin. Neyse bu konuyu kapatalım.Bak ne diyeceğim dışarı çıkıp yemek yiyelim mi ? Hem değişiklik olur ve görevliler eşyalarını yerleştirene kadar yemek yer etrafı biraz gezeriz."

Kafamı onaylayıp abimle evden çıktık. Güzel bir mekanda yemek yedikten sonra etrafı gezmiş ve epeyce eğlenmiştik. Abim Muhammed' in yarın geleceğini söylemişti. Biraz endişeliydim ama yinede onu tekrar görecek ve benimle kalacak olması beni mutlu ediyordu.
Akşam olduğunda eve gelmiş biraz sohbet ettikten sonra uyumuştuk. Sabah kalktığımda yeni bir yaşama gözlerimi açmıştım . Odamda işlerimi hallettikten sonra aşağı inmiştim. Yemek masasında iki abimin hareretli konuşması benim gelişimle yarıda kalmıştı. Muhammed beni gördüğü an hemen bana doğru adımlayıp kollarıyla sarmalamıştı. İlk başta karşılık vermemiştim. Sonra o tam çekilecekken kollarımı bedenine sarmaladığımda beni daha sıkı kucaklamıştı. Ayrıldıktan sonra masaya geçip kahvaltımızı etmeye başlamıştık. Kahvaltıyı ettikten sonra beni okuluma götürmüştüler. Okula attığım ilk adımlarım ürkekti ama zamanla okulda beni tanımayan kalmamıştı. Derslerdeki azmim ve başarılarımla okul birincisi olmuştum. Okulu bitirmek hiç istememiştim ama  mezun olduktn sonra epey bir değişime uğramıştım. Tabik okul zamanında Mia ile tanışmıştım.        Benim neşeli kimliğimi ortaya çıkaran canım arkadaşımdı.
Beraber onca şey yapmıştık okulda  kendini insan sananların haddini bildirmiştik, kız kavgaları yapmıştık, aşık olduğunda benim omzumda ağlamıştı, bana yapılan teklifleri beraber red etmiştik. O olmasaydı buraya kadar belki gelemezdim .Ona çok şey borçluydum.Ona yaşadıklarımın hepsini anlatmıştım. Anlayışla karşılamış ve benim yanımda hep olacağını söylemişti.