DELİ VE DAHİ

16 - RUHA DOLAN GECELER -

Arkamda bıraktıklarım arasında canımın canı olmasını hiç düşünmezdim. Ama kader senin istediklerin doğrultusunda ilerlemiyor sana yön veren rüzgar konumunda oluyor aniden. Sende o koca büyüklüğündeki gemiler yerini alıp onun emrine uyup oradan oraya ilerliyorsun . Her saniye yok olacağımı düşünmüştüm halbukü düşüncelerim doğrultusunda ilerlemedi hayatım. Biten hayatımın yeniden canlanacağını düşünmedim ama yol beni bulunduğum bu konuma getirdi. Yolu tek yürüyeceğimi düşünürken ellerini bana uzatan bir abim var oldu.

İyikide oldu.

Ama beni bu hayata sürükleyen ve yoldaki çakıl taşları yüzünden yara alan bedenim , abimin bana yaptıklarını unutturmak istemiyor. Aklım itiraz etmemi sağlıyor. Suskunkuğumu yok ettiriyor. Affetmemem gerektiğini defalarca kulağıma fısıldıyor bir melodi gibi. Ama bu melodi bildğimiz rahatlatanlardan değil. Sinsice ileri adım atmamı istiyor ve geri adım attırmamak için mücadele ediyor kalbim ve aklım arasında. Ama bilmiyor ki ben her zaman aklımla değil duygularımla hareket ettiğimi.

Sadece kendime zaman ayırmak için abimi kendimden uzaklaştırdım. Kendimle daha tam yüzleşememiştim ki .

Gözlerimi masamda duran Muhammed ' in yarım kalmış resmine diktim. Defalarca onu çizmiştim. Ama çizdiklerimle şuan ki hali örtüşmüyordu. Zaman fazlasıyla uğramıştı ona öyle ki saçlarına yaşanmışlıklar misafir olmuştu hiç gidemeyecek olan misafirler.

Ellerimle saçlarımı arkadan tokamla toplayıp beni rahatsız etmesini önledim .

Yatağımdan kalkıp odadan çıkmak için kendimi hazırladım. Uzun zamandır buradaydım. Merak ediyordum Muhammed'in gidip gitmediğini . Odama uğrayanda olmamıştı . Kendimi cesaretlendirerek kapının kolunu tutup aşağıya indirdim kapıyı arkamdan kapatıp koridorda ilerledim. Aşağından seslerde duymuyordum acaba evde yalnız mıydım? Evde çalışan kadında ortalıklarda gözükmüyordu. Merdivenlerden inip mutfağa gittim. Bomboştu adımlarımı oturma odasına yönlendirdim. Kapıyı açtığımda aynı manzara beni karşıladı tam çıkıyordum ki arka bahçeye açılan kapının açık olduğunu fark ettim. Adımlarımı oraya doğru yönlendirdim. Kapıdan çıkıp düz ilerlemeye başladım. Kimse yoktu yine. Geri dönecekken kısık konuşma sesleri duydum. Sola dönüp bana ulaşan seslere ilerledim. İlerledikçe netleşiyordu sesler. Az uzakta abim ve çalışan kadın ellerinde duran kahvelere sahbet ediyordu. Beni gördüklerinde konuşmalarını kestiler. Abim yerinden doğrulup bana ilerlemeye başladı. Kollarını açıp bana yavaşca ilerledi. Kollarının arasına girip beni güvenli veren kollarıyla sarmaladı. Onunla her daim güven hissini hissediyordum. Bu bana ayrı huzur veriyordu.

"Nasılsın güzelim seni biraz yalnız bırakmak için yanına uğramadım . Bana kızgın mısın yoksa?"

Kafamı olumsuz sallayıp tekrar kafamı omzuna yasladım. Bu hareketim ona komik gekmiş olmalıki küçük bir kıkırtı duydum ondan. Kafamı kaldırıp çatık kaşlarımla ona bakmaya başladım.

"Hiç öyle bakma bana çok çirkin oluyorsun sen. Bak bakma diyorum sana ama hala bakıyorsun. "

"Abi ya böyle yaparsan bozuşuruz sonra seninle. "

"Tamam bir şey demiyorum.Hadi otur bakalım şöyle sana söylemek istediklerim var. "

Dediği gibi karşısında duran koltuğa oturdum . Yerine oturup bana uzun uzun baktı.

"İzem biliyorsun yıllar önce üniversiteyi bıraktın ben ne zamandır düşünüyorum ve eğer sende istersen okula devam etmeni istiyorum . İstersen özel derslerde alabilirsin burda okumak istemezsen yurt dışındada okuluna devam edebilirsin. Seçim senin sen ne istersen ben ona göre hareket edeceğim."