Cinayet Ayrıntılarda Saklı (Tamamlandı)

17.

Bomba bir bölüm😌💣

Yanacak buralar🔥🔥🔥

Karanlık.

Gözlerim kapalıydı ve her yer karanlıktı. Açarsam ışığı görecektim.

Hepimiz karanlıktayız. Gözlerimizi açarsak gerçekleri görecektik.

Yorgun bir şekilde gözlerimi açarken neden yatakta olduğumu düşünüyordum. Beynimde bir boşluk vardı sanki. Bir şeyler yaşanmamış gibiydi.

"Aria. " diye uyandığımı gören Salvador yanıma geldi.

"Bana bir şey mi oldu Salvador?" dediğimde önce şaşırdı sonra gülümsedi.

"Beni hatırlıyorsun değil mi?" Ne diyordu o?

"Tabii ki tanıyorum. Ne oldu ki?"

"En son ne hatırlıyorsun? Onu anlat." Biraz düşündükten sonra cevap verdim.

"Marta ve Oliver'in konuşmasını duyup sana söylemiştim. Sen de inanmamıştın." derken yüzüm asıldı. Gözleri şaşkınlıkla büyüdü.

"Salvador bir şey mi oldu?" dedim korkarak.

"Hayır. " diyerek tedirgince odadan çıktı. Bir şey olmuştu. Bunu hissedebiliyordum.

Ayağa kalkarak odadan çıktım ve mutfağa doğru ilerlemeye başladım. Mutfak kapısının önünde geldiğimde yine içeride birilerinin konuştuğunu duydum.

"Berbat bir hal alıyor herşey. "

"Görüyorum. Kendimi çok kötü hissediyorum. Bu olayın sonu hiç iyi bitmeyecek."

"Bu gece saat 3-te burada toplanıp konuşalım diyorum. "

"Tamam. " dedi Marta. Yine Marta ve Oliver konuşuyordu. Onlardı işte katil! Onlardı! Duyduklarımdan eminim!

Bu gece buluşacaklardı.

Ve ben bu gece Salvador'a her şeyi kanıtlayacaktım. Bu gün bitecekti.

Mutfağa girmeyerek arkamı dönüp yeniden odaya doğru gitmeye başladım. Sonra fikrimi değiştirip Salvador'u görmek için sorgu odasının yolunu tuttum.

Kapıyı çalıp içeriye girdiğimde bir adamla karşılıklı oturduğunu gördüm. O an bu sahne bana tanıdık geldi. Sanki yaşamışım gibi...

"Merhaba. " dedim adama.

"Merhaba. " dedi adam. Salvador bana dönerek adamın kim olduğunu açıkladı. "İvan Watson benim şirketimin en önemli çalışanlardan. Bir kaç sorun varmış onları çözmek için gelmiş. "

"Peki, o zaman ben meşgul etmeyeyim. Sonra konuşuruz. " diyerek odadan çıktım. Bana neden acıyarak bakıyorlardı?

Odadan çıkarak büyük bir kafa karışıklığı ile odaya gittim. Bir şeyler eksikti. Önemli olan bir şeyler eksikti. Bu günü sanki yarı yaşamışım gibi. Ve bu çok garipti.

Gözlerim açıktı ama hala göremiyordum. Beni bu karanlıktan kurtaracak ışığı göremiyordum...

Dakikalarca sessizce oturdum. Hatta saatler geçti. Öylece gözlerimi bir noktaya dikmiş oturuyordum! Deliriyordum!

Uzun süren sessizliği bir gürültü bozdu sonra. Koridordan gelen bir gürültü. Hızla yerimden kalkıp dış kapıyı açtım.

Koridorun ortasında Salvador ve Bay Jamie bağırarak kavga ediyordu.

"Bitti işte! Nasıl böyle bir şeyi görmezden gelebilirsiniz bay Salvador?! Katil o işte. " Kim? Neler konuşuyordu bay Jamie.

"O katil değil! Hiç bir şey kanıtlanmadı. Ve şimdi lütfen odanıza dönün!" diyerek bağırdı Salvador. Az sonra diğer şüphelilerde gürültüye geldiler.