Cinayet Ayrıntılarda Saklı (Tamamlandı)

25. BÜYÜK FİNAL

Merhabalar😢

Ve başından beri hazır olan final bölümü. Bir an paylaşmak istemedim😭 Çünkü bu gün herşey bitiyor😐

Ve ben başından beri kitabın final bölümünde sormayı beklediğim bir soruyu soruyorum.

Katil kim? (Bulabildiniz mi?)

Eğer bulamadıysanız ve ya bir tahmininiz varsa okuyalım da görelim doğrumuymuş 🙂

Ve lütfen müziki açıp dinleyiniz.

Multi: Zack Hemsey- The way.

Yazar'dan:

Kalktı güzel uykusundan. Döndü ve yanının boş olduğunu gördü. Demek ki ondan önce kalkmıştı Salvador.

Yatağın başlığına yaslandı Aria ve yine düşündü. Bu gün gidiyordu. Bu gün gerçekten gidiyordu.

Nefes alamadı bir an. Boğazında bir düğün oluştu. Yutkundu. Yuttu o düğümü. Ağlamayacaktı. Bu gün olmazdı, şimdi olmazdı.

Habersizdi...

Salvador gün boyu çok üzgün görünüyordu. Aria bunu kendinin gitmesine bağladı.

Saatler bir birini kovaladı o gün.

30 Aralık 2018.

Aria sabah gidecekti ama Salvador'un ricasıyla geceye kadar kalmayı kabul etmişti.

Ve şimdi saat 23:00.

Salvador ortalarda yoktu. Aria odada oturmuş onu bekliyordu. Hiç değilse bu sözümü tutayım diyordu.

Onu bekleyeyim.

Sonra 18 gündür kaldıkları odanın kapısı sonkez açıldı ve tüm gün ortada olmayan Salvador içeriye girdi. Aria bir an onu karşısında böyle görünce korktu. Bir şey olduğunu sandı. Ama adam sağ-salimdi.

Sanki bir yere gecikiyormuş gibi hızla sarıldı Aria'ya. Sımsıkı...

Saniyeler birbirini kovaladı. Ayrılmak  istemiyordu kızdan. Çünkü sadece kızın değil bu gün onunda ölüm günüydü.

Aria'dan:

"Sana anlatacaklarım var Aria." dedi ve elimden tutarak beni koltuğa oturtdu.

"Cinayetle ilgili bir şey mi oldu?"

"Evet." dedi. "Katilin kim olduğunu biliyorum." dediğinde içimde garip bir his oluştu. Mutluluk muydu adı? Gözlerim heyecanla büyüdü. Kalbim neredeyse ağzımda atmaya başladı.

"Kim?" dedim heyecanla.

"Beni dinlemeni istiyorum." diyerek gözlerimin içine baktı. Bakışlarını hiç sevmemiştim ve beni korkutmuştu.

"Tamam dinliyorum."

"13 yaşım vardı, Londra da büyük bir villâmız vardı. Okuldan beni almaya gelen özel şoförün siyah arabasına bindim. O gün tüm notlarımın yüksek olduğunu öğrenmiş ve bunu sevinerek anne ve babama nasıl söyleyeceğimi hayal ediyordum. Bana sarılmalarını, tebrik etmelerini, gurur duymalarını hayal ediyordum. Gökyüzünde olan siyah bulutlara bakar ve şu an annemin ne yaptığını düşünürdüm. Herhalde bana en sevdiğim yemeği yapıyordu diye düşünmüştüm. Biliyordu o gün notlarımın açıklanacağını. Şoför evin önünde durdu ve ben ona teşekkür ederek arabadan indim. Koşarak büyük bahçeden geçip evin kapısının önünde durdum. Kapının açık olduğunu gördüğümde şaşırmıştım. Kapıyı yavaşça ittim. Gördüğüm ilk şey yerdeki kan damlasıydı. Korktum. Ama kötü şeyler düşünmek istemedim. Belkide hizmetçilerinden biri yalnışlıkla parmağını kesmiştir diye düşündüm. "Anne" diyerek salona koştum. Hiç kimse yoktu ve evde ölüm sessizliği vardı. Çantamı koltuğa atarak annemin odasına doğru koşmaya başladım. "Anne" diye bağırdım her adımımı atarken. Bana cevap vermiyordu. Odasının önüne geldim. Kapısı aralıktı ama tam açık değildi. Elimle kapını yavaşça ittim. " Derin bir nefes aldı ve kafasını yere eğdi. Kalbim korkuyla atıyor ve ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.