Cinayet Ayrıntılarda Saklı (Tamamlandı)

24.

Gitmek istiyorum.

Sadece iki kelime etti Aria ve sevdiği adamı ne kadar incittiğini bilemedi. Sevdiği adamın kalbine sanki hançer saplandı.

Ne hissettiğini bilemedi o an ama acıydı bu da. Kalbinin acısıydı. Biliyordu adam, hakkı olmadığını biliyordu. Onun kalbi acımamalıydı. Buna hiç ama hiç hakkı yoktu.

Aria'a kal diyemezdi. Kızın hayatını daha fazla mahvedemezdi. Onu bu olaydan uzaklaştırmalıydı. En başından beri uzak tutmalıydı. Ama bilememişti ki işlerin bu raddeye geleceğini.

O...sadece sevmişti. Tek hatası bu oldu belki de.

Sevmek hata değildir belki ama, o hisse kapılıp yapılanlar hataydı...

Bir şey demedi adam. Sadece Aria'nın hayranı olduğu bilmediği gözlerini kızın yüzüne sabitlemişti.

Gitmesini hiç istemiyordu ama diyemezdi işte 'gitme'.

Diğer taraftaysa bedeni görünmeyen yaralarla dolu bir kız oturmuştu. 17 gün boyunca durmadan bir şeyler yaşamış ve her seferinde düşmüştü. Kalkmıştı yeniden devam etmeye başlamıştı ama olmamıştı işte.

Gittiği yolun yalnış olduğunu düşünüyordu. Ama yanında oturduğu adam ona "Gitme" derse gitmezdi, biliyordu.

Artık kabullenmişti. Aria Salvador'a aşıktı. En başta sadece heves sandı ama öyle olmadığını ona tüm vücudu, kalbi hatta beyni bile gösterdi. Her zaman kalbin aksini söyleyen beyin bu sefer aynı şeyi söylemişti.

Başka açıklaması olamaz, aşık oldun.

Bekliyordu yorulmuş bir kız. "Gitme." sözünü bekliyordu. Ama saniyeler birbirini kovalarken umudunu kaybetmeye başladı.

Ve düşündü. Buradan çıkıp gidişini, başka bir şehre yerleşeceğini, kendine geldikten sonra yeni bir iş bulacağını, yeni insanlarla tanışacağını ve Salvador'u unutacağını...

Bir şey demedi adam. Sustu ve ilk kez susmak ona kaybettirdi.

Kız bekledi, bekledi, bekledi ama gelmedi beklediği tek kelime ve bir daha yıkıldı. Kalkmak için umutla yaktığı ışıklar yeniden karanlığa kucak açtı.

En büyük yıkılışı bu sandı o an Aria. Ama bilmiyordu. Sadece 1 gün sonra nefes alarak öleceğini bilmiyordu.

***

Aria'dan:

29 Aralık 2018.

Gözlerimi takvimden çekemiyordum. Her günün anısı geliyordu gözlerimin önüne. Ben ne hissettiğimi bilmiyordum...

Hazırdı her şeyim, eşyalarımı, elbiselerimi hepsini toplamıştım. Alice'i aramış ve geleceğimi söylemiştim. Sadece 17 gündür kaldığım bu otelden bu odadan bir daha gelmemek üzere çıkmak vardı. Herşeyi ardımda bırakmak vardı.

Vicdanım rahat değildi. Durmadan Salvador'a verdiğim söz geliyordu aklıma.

"Benimle olacağına söz ver" demişti.

"Söz veriyorum, hep seninle olacağım. " demiştim ve şimdi sözümü çiğniyordum. Ama yapamıyordum işte. Ben güçsüztüm. Düştüğüm yerden kalkamıyordum...

Kapı çaldı ve ben onun geldiğini anladım. Sakince içeriye girdi. Ifadesiz gözükmeye çalışıyordu ama üzgün olduğu siyah gözlerinden belliydi.

"Hazır mısın?" dedi gözlerime bakmayarak.

"Özür dilerim." dedim bir anda. Bana çevirmediği gözleri anında gözlerimi buldu.