ZÜMRÜDÜ ANKA

7.BÖLÜM

İşim bitmişti ve bu gün bayağı yoğundum. Odamdan çıkıp asansöre yürürken çalışanların 'iyi akşamlar.' dileklerine kafamı sallıyordum. Asansöre binip tuşa bastım. Tam hapılar kapanıcakken asansöre Umut girdi. Beni görünce gülümsedi.

"Bu akşamda Nermin teyzeciğimin özel konuğuyum." dedi imayla.

Gözlerimi devirerek cevapladım.

"Annem Sinan'la Ayşeyi' de çağırdı. İstersen Tura'da gelsin. Annem onu çok severde." dedim umursamazca.

"Bırak şimdi Tura'yı. Hem bu akşam özel konuk bendim diğerleri niye geliyo." dedi somurtarak. Bu haline kafamı yere eğerek sırıttım.

Asansör durunca inip arabama gidicekken konuştu.

"Benim arabamla gidelim?" dedi.

"Şimdi burda kalmasını istemiyorum ayrı ayrı gidelim?" dedim. Kırmak istemediğim için açıklama yapmıştım. İyide ben açıklama yapmayı sevmemki.

"Peki o halde." dedi. O da bunu fark etmiş gibi tebessüm ediyordu.

Arabama binip eve doğru sürdüm. Arkamdan Umut geliyordu. Evin önüne park edip arabadan indim. Arkama baktım ama Umut yoktu. Arkamda beni takip ediyo olması lazımdı. Endişeyle yolun kenarına çıktım. Yolda zaten çok araba yoktu. Arabama binip geldiğim yolu geri sürerken etrafta Umut'un arabasını arıyordum. Arabayı bir yerde park edili görünce kendi arabamı nasıl park edip indim hatırlamıyorum. Koşarak arabasının yanına gittim. İçi boştu.

"Elfida niye gitmedin?" Arkamdan gelen sesle hızla o tarafa döndüm. Koşarak sarıldım.

"Ben ben-" Ağlamaktan konuşamıyordum.

"Neden ağladın?"

Geri çekilip üstüne baktım. Elinde tatlı poşeti fırının önündeydik. Etrafta çok bina yoktu bu fırın yol üstündeydi.

"Salakmısın sen?" diye bağırdım.

"Ben bişey yapmadım. Özür dilerim. Nolduki?" Sesi telaşlıydı. Sanki, sanki ben ona kızınca kaybetmekten korkuyo gibi açıklama yapmak istiyodu. Bilmiyoduki hiç bir suçu yok.

"Ben özür dilerim asıl." dedim kafamı yere eğerek. "Bağırdığım için. Ben şey sandım. Sen gelmeyince şey-"

"Şş tamam bak burdayım. Bişeyim yok. Hem Nermin teyzeciğime baklava almadan gidemezdim. Biliyorum sen de seviyosuun." dedi munzur gülüşüyle.

Kafamı iki yana sallayarak güldüm. Deliydi bu çocuk. Benim korkumu anlayıp güldürmeye ve sakinleştirneye çalışıyodu.

"Beni nasıl bukadar iyi tanıyosun?"
Dedim tek kaşımı kaldırarak.

Sıkıntıyla befes verip elini ensesine attı. "Sonra konuşsak?" deyince. "pekala" dedim

Arabalara binip evin önünde durduk.
Kapıya gidince içerden kahkaha sesleri geliyodu. Bizden önce gelmiş bu iki aç.

Göz devirip Umut'a döndüm. O da şaşırmış gibi bakıyodu.

"Dikkat et Ayşe ve Sinan seni de yemesin." diyip anahtarla kapıyı açtım.

"Ben geldim canım annem ve yemek lafını duyup hemen gelen ark-" salona girince gördüğüm kalabalıkla kaşlarımı çattım.

"Anne bu yamyamları niye çeğırdınki."

"Hocam biz Ayşe abladan Nermin sultanın börekleri lafını duyunca geldik." dedi Recep.

"İyi halt ettiniz. Ben odama çıkıyorum. Anneme yardım edin küçük hormonlular." dedim gözümü kısarak.