Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 12|

Θεσσαλονίκη, 17 Δεκεμβρίου 1941.
Πάρα τη θλίψη μου, για το χαμό του εξαδέλφου μου, πήγα κανονικά σχολείο γιατί δεν μου το επέτρεπε η συνείδηση μου να παρατήσω τους μαθητές μου στο έλεος αυτών των επιτήδειων.

Καθώς λοιπόν διάβαζα τον κατάλογο με τις βαθμολογίες, ενώ οι μαθητές της έκτης έγραφαν έκθεση, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα όνομα το οποίο με έκανε να ανατριχιάσω.

Νικόλαος Τριανταφυλλίδης. Εκείνος που μου είχε πει ο ξάδερφος μου να βρω. Ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός.

-Ο Νικόλαος Τριανταφυλλίδης, είπα και όλα τα βλέμματα των αγοριών έπεσαν επάνω μου. Είναι εδώ;

Ένα παλικάρι ψηλό σηκώθηκε όρθιο από το τελευταίο θρανίο και σήκωσε χέρι.

-Εγώ είμαι κυρία, είπε.

Παρατήρησα ότι όλοι σταμάτησαν να γράφουν και κοιταζόντουσαν ανήσυχοι.

-Θα μπορούσα να σου μιλήσω ιδιαιτέρως παιδί μου; ρώτησα. Όταν τελειώσεις φυσικά.

Η κουδούνα για διάλειμμα χτύπησε και σηκώθηκα να μαζέψω τις κόλλες τους.

-Περάστε έξω όλοι, είπα. Εκτός από τον Νικόλα.

-Όχι κυρία, πετάχτηκε ο διπλανός του. Δεν πάμε πουθενά. Έτσι παιδιά;

Όλοι μαθητές άρχισαν να σηκώνονται και να λένε ότι δεν φεύγουν από την τάξη.

-Κυρία, είπε ο Νικόλας και κατέβασε το κεφάλι. Όλοι ξέρουμε τι συνέβη εχθές.

Έσμιξα τα φρύδια μου.

-Δημοσθένη κλείσε την πόρτα και βεβαιώσου ότι δεν πρόκειται να μπει κανείς, απευθύνθηκα στο παιδί που καθόταν στο πρώτο θρανίο.

-Με ψάχνουν για εκτέλεση; ρώτησε ο Νικόλας.

-Τι λες παιδάκι μου; ρώτησα ανήσυχη και του έπιασα τα χέρια. Δεν θα έδινα ποτέ το όνομα σου σε αυτούς.

Οι περισσότεροι με κοιτούσαν έκπληκτοι.

-Εντύπωση σας κάνει; ρώτησα. Για τέτοια με είχατε;

-Με όλο το σεβασμό, είπε ένα άλλο παιδί. Αλλά στο σπίτι σας μένει ένας Αξιωματικός των Γερμανών και ο σύζυγος σας είναι συνεργάτης τους.

-Μην ανακατεύετε αυτούς τους δύο στη συζήτηση, είπα και ο θυμός μέσα μου αναζωπυρώθηκε. Νικόλα μου, σε έψαχνε ο Συμεών Κεφαλάς. Ήρθε από την Αθήνα και...

-Το ξέρω, με διέκοψε και χαμήλωσε το κεφάλι. Είδα την εκτέλεση του από το παράθυρο του σπιτιού μου. Μιλούσαμε με γράμματα.