Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 30|

20 Σεπτεμβρίου 1943, Θεσσαλονίκη.
-Χαβα ίσιωσε το χέρι σου, με μάλωσε η μητέρα μου. Αν συνεχίσεις να το γερνεις θα κάνεις στραβοβελονιά.

-Με δυσκολεύει πολύ μαμά, είπα. Όλα θα ήταν πιο απλά στη ραπτομηχανή.

-Δυστυχώς όμως δεν έχουμε, είπε. Επίσης το βελονάκι στο χέρι να ξέρεις ότι εκτιμάται περισσότερο.

Κοίταξα ξεφυσώντας τον Δημήτρη που διάβαζε λογοτεχνία στην Μυριαμ. Με κοίταξε και αυτός και γέλασε συμπονετικα.

-Εδώ τα μάτια σου, είπε η μητέρα μου. Θα τρυπισεις κανένα δάχτυλο και αν πέσει αίμα στο τραπεζομαντιλο σου, θα το κάνεις πάλι από την αρχή.

-Δηλαδή ουσιαστικά δεν δίνεις δεκάρα για το δάχτυλο μου, είπα γελώντας. Να και αν κοπεί να και αν δεν κοπεί.

-Πως μιλάς έτσι στη μάνα σου; ρώτησε σοκαρισμένη και με έσπρωξε ελαφρώς προσπαθώντας να κρύψει το γέλιο της. Αν πέσει αίμα πάνω στο λευκό είναι για πέταμα, τίποτα δεν έχεις μάθει από μένα;

-Μακάρι το μοναδικό μου πρόβλημα να ήταν αν θα πέσει αίμα πάνω στο λευκό, είπα μελαγχολώντας.

-Όλοι τα ίδια σκεφτόμαστε, είπε ο Δημήτρης. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι θα επιβιώσουμε.

-Αφου πήρες έγκριση για τις ταυτότητες κοριτσάκι μου, είπε η μητέρα μου και μου χάιδεψε το χέρι. Έδειξε λίγο οίκτο ο άλλος ο Γερμαναράς.

Μόνο να ήξερες τον οίκτο που έδειξε. Αρκετές τύψεις έχω ήδη. Ο Φρανκ εννοείται κράτησε την υπόσχεση του, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να κάτσουμε ούτε μέρα παραπάνω για να τις παραλάβουμε. Έτσι, περιμένω σε αναμμένα κάρβουνα τον Γουόλτερ να μου πει ότι του ήρθε το γράμμα με τις ταυτότητες.

-Ο ίδιος ο Γερμαναράς φυλάκισε και μια φίλη, είπα και στην ανάμνηση της Αθήνας δάκρυσα. Την έννοια της έχω από την ημέρα που γυρίσαμε. Ήταν η μοναδική φίλη που μπορούσε να με καταλάβει.

-Η Ελευθερία;, ρώτησε. Τι απέγινε εκείνη;

-Έλα ντε, μουρμούρισα.

-Τι συμβαίνει Χαβα; ρώτησε κι σταύρωσε τα χέρια της.

-Τη συνάντησα πριν φύγω για την Αθήνα, είπα. Μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχα δώσει ούτε ένα σημείο ζωής, αν και εκείνη η ίδια με παρακίνησε να φύγω από τη χώρα.

-Αμάν βρε κορίτσι μου, είπε. Φίλη σου είναι, έπρεπε να την ειδοποιήσεις. Και εγώ θα παρεξηγιόμουν.