Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 62|

2 Ιανουαρίου 1946, Νέα Υόρκη.
-Η αλλαγή στον τρόπο ζωής πάντα πρέπει να ξεκινάει από πάνω μας, είπε η Μαρλίν καθώς μου έβαζε λίγο ακόμη τσάι στο φλιτζάνι.

-Άσε την κοπέλα ήσυχη να κάνει ότι θέλει, είπε ο Νειτ και κατέβασε λίγο την εφημερίδα για να μπορέσει να βλέπει τη Μαρλίν.

-Άδικο έχω;, ρώτησε. Νέα κοπέλα είναι. Και νόστιμη. Έχεις σκεφτεί να αρχίσεις επιτέλους να περιποιείσαι τον εαυτό σου; Πολύ τον παραμελησες.

-Μαρλίν, ετριξε ο Νειτ. Την φέρνεις σε δύσκολη θέση.

-Δεν θες να είναι ο γιος σου περήφανος για σένα;, ρώτησε. Όλοι να κοιτάνε το πανέμορφο πρόσωπο της μητέρας του. Έλα τώρα γλυκιά μου, είσαι στην Νέα Υόρκη μετά τον πόλεμο. Πες ναι.

Κοίταξα τον Νειτ που κοίταζε τη Μαρλίν εκνευρισμενος και ύστερα κοίταξα τη Μαρλίν γελώντας. Κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

-Μα να χειραγωγεις όλο τον κόσμο, είπε έξαλλος ο Νειτ και πέταξε τα γυαλιά που φόραγε στο τραπέζι μαζί με την εφημερίδα. Μαζί και εμένα.

-Όλα καλά;, ψιθυρισα όταν έφυγε από το δωμάτιο.

-Καλύτερα δεν πάει, είπε και μου κράτησε το χέρι χαμογελώντας. Ευτυχώς τελευταία το παιδί κοιμάται βαθιά και δεν ακούει.

Άνοιξα το στόμα μου έκπληκτη και χαμογέλασα με την ευτυχία της φίλης μου.

-Σ'ακουω όμως εγώ, είπε ο Νέιτ τρομαζοντας μας. Δεν νομίζω να θες να μας ακούσει και η φίλη σου. Για παραδειγματισμό.

Γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε και εκείνος γέλαγε πονηρά ενώ έκλεισε το μάτι στη σύζυγο του.

Έτσι έγινε, επικράτησε η γνώμη της Μαρλίν και ανά τακτά χρονικά διαστήματα άλλαζα πράγματα στην εμφάνιση μου και εκτενέστερα στο χαρακτήρα μου. Τα μαλλιά μου κοντυναν μέχρι τον ώμο και το σοκολατένιο τους χρώμα ήταν πλέον πιο ζωηρό. Με κάθε ευκαιρία πρόσθετα κομμάτια στη ντουλάπα μου, που χάρη της δουλειάς μου είχα τη δυνατότητα να αποκτήσω. Το κόκκινο κραγιόν και το μαύρο μολύβι που περιέγραφε τα βλέφαρά μου έγιναν απαραίτητα.

1 Αυγούστου 1946, Νέα Υόρκη.
Σήμερα αισίως ήταν η ημέρα γάμου της Σάρον με τον Τσέστερ Γουινστον. Εγώ και η Μαρλίν ήμασταν εκεί από νωρίς, για να δούμε τη φίλη μας να μεταμορφωνεται σε νύφη. Πλέον είκοσι χρόνων νεαρή, πιο ώριμη από την ημέρα που γνωριστήκαμε, ετοιμαζόταν να ανοίξει το δικό της σπίτι όπως έκανα και εγώ στα δικά μου είκοσι χρόνια, με τον πιο λάθος άνθρωπο.