Ο Λιποτάκτης των SS.

|Κεφάλαιο 68|

Συνέχιζε να παίζει αόριστες συγχορδίες πότε κοιτώντας τα δάχτυλα του και πότε τα μάτια μου. Δεν είχε πει άλλη κουβέντα, δεν ξέρω κιόλας αν είχε για να πει.

-Είσαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω, είπε τελικά.

-Εδώ μέσα;, ρώτησα.

-Ζωντανή, απάντησε κοιτώντας με στα μάτια. Εδώ μέσα δεν έχει ξαναέρθει κανείς, παρά μόνο εγώ. Νόμιζα ότι είχες πεθάνει. Ή τουλάχιστον έτσι ακούστηκε εδώ. Αλλά, μάλλον αναστήθηκες.

-Μάλλον, είπα και ξεφυσηξα. Φαίνεσαι...

-Συννεφιασμένος;, ρώτησε ολοκληρωνοντας τη πρόταση μου. Τόσα χρόνια πάλευα με τον εαυτό μου και τις τύψεις.

-Τις τύψεις;, ρώτησα.

-Ακριβώς, απάντησε. Είναι μεγάλη ιστορία, όπως και αυτή που περάσαμε εδώ πέρα από τότε που έφυγες.

-Μα οι Γερμανοί έφυγαν πριν το 1945, είπα.

-Πολέμησα στον εμφύλιο, απάντησε. Σκότωνα συνανθρώπους, αδέρφια μου. Θα μπορούσε στη θέση τους να ήταν ο Μήτσος, να αναγκαζόμουν να τον σκοτώσω εγώ. Αλλά τι λέω. Ο Μήτσος έχει πεθάνει ήδη.

-Ανδρέα, ψελλισα. Δεν σε βοηθάει να θυμάσαι.

-Μα δεν θέλω να ξεχάσω, είπε ειλικρινά και κοίταξε αλλού για να μην βουρκωσει. Έρχομαι εδώ κάθε μέρα, είτε δουλεύω είτε όχι δεν πρόκειται να παραλείψω, κάθομαι πάντα σε αυτή την καρέκλα και βάζω πάντα ένα ποτήρι τσίπουρο. Το ίδιο ποτήρι. Όταν ανάρρωσα και μπήκα εδώ μέσα είχαν μείνει μέχρι και τα αίματα του Μήτσου στο πάτωμα. Δεν θέλω να χαλάσω τίποτα. Αν το κάνω, νιώθω ότι θα ξεχάσω.

Το χέρι μου άγγιξε το δικό του και τα λαδί μάτια του μεταφέρθηκαν στα δικά μου.

-Εγώ σε νιώθω Ανδρέα, είπα. Στο ορκίζομαι πως εγώ σε καταλαβαίνω περισσότερο από όλους.

Υπήρξε σιωπή για λίγο.

-Πήγα εκεί, είπα τελικά και εκείνος εσμιξε τα φρύδια του.

-Γιατί;, ρώτησε και έβαλε το μπουζούκι του πάνω στο τραπέζι. Τι κέρδισες;

-Τίποτα απολύτως, είπα και το χέρι του εσφιξε το δικό μου. Δεν κατάφερα να πάω πέρα από το σαλόνι.

Τράβηξε απότομα το χέρι του και ήπιε λίγο τσίπουρο.

-Φαίνεσαι καλά, είπε βγάζοντας από την τσέπη του πουκαμίσου του τα τσιγάρα του. Ήρεμη. Σίγουρα φαίνεσαι νεότερη από όταν σε άφησα εγώ.